15-18 juni 1994

Woensdag 15 juni 1994

Vanmorgen om half 9 de tent uitgezweet, na een heerlijke nacht slapen in onze nieuwe pyjama’s. Een strak blauwe lucht nodigt uit om te gaan wandelen. Het weer kan dan wel uitnodigen om te gaan wandelen, onze spieren zijn volgens ons nog niet toe aan een fikse uitdaging vandaar dat we beginnen met een wandeling met alleen maar afdaling, of te wel omhoog met de tandradbaan. Na wat heen en weer gerij vanwege de juiste kleding, laten we ons omhoog transporteren. Boven aangekomen blijkt ons ANWB gidsje gelijk te hebben toen er stond: de Höheweg is voor jong en oud begaanbaar en waarschijnlijk de drukste Höheweg in Engadin. In het hele dal is bijna geen toerist te ontdekken en wij moeten ergens op 2500 meter in de file staan omdat er groepjes bejaarden tussen de 80 en de schijndood zo graag aan de kleinkinderen willen laten zien, op de foto, dat opa en oma vitaal genoeg zijn om naar de sneeuwgrens te klimmen. Als we eenmaal de bejaarden afgeschud hebben en we ergens van het hoofdpad afgaan wordt het een hele mooie wandeling.

Het uitzicht is adembenemend. Je kijkt uit over het het hele dal omringt met besneeuwde toppen.Met klapperende kuiten begint de terugtocht. Elk jaar moeten we weer wennen aan het stijgen en dalen. Onderweg verzamelt Tanja bloemen om te drogen, aangezien er dit jaar niet veel te ontdekken valt op stenengebied. Veel te vroeg zijn we weer terug op de warme camping. We pakken de auto en strijken ergens lang een verkoelend beekje neer. Ondertussen zoeken we in winkeltjes die we passeren naar einen Windschutz oftewel een windscherm om bij het koken de gasjes uit de wind te houden. Uiteindelijk eindigen we met een rieten strandmat (wat een strandmat in Zwitserland zoekt is mij nog steeds niet duidelijk…) Met wat stokken en wat touw is daar wel een windscherm van te maken. Met een heerlijke barbecue sluiten we de dag af op 1800 meter en een heel koude nacht voor de boeg.

Donderdag 16 juni 1994

Mooi weer weer in ’t land. Om 10 uur beginnen we aan een flinke wandeling; steigen, steigen en nog eens steigen (Duitse spelling) We besluiten naar een berghut te gaan die luistert naar de naam Pointe Corvatsch. We raken onderweg een paar flink de weg kwijt en de wandeling die al als 4 stunde (heenreis) op de borden stond (moet je zeker een kwart bij tellen) wordt behoorlijk zwaar. Zoals altijd tijdens de eerste echte stijgingen krijg ik flink last van blaren. Als we boven de 3000 meter komen ontdekken we dat er veel sneeuw ligt, zoveel zelfs dat het pad weg is. Na 3 uur lopen is het eindpunt in zicht maar ziet er zo zwaar besneeuwd uit dat  we besluiten om terug te gaan. Tanja heeft een aardige verbranding van de Alpenzon opgelopen. Na zo’n 7 uur komen we terug aan op de camping, doodmoe en gehavend. Ik heb twee flinke blaren en Tanja is duizelig van ’t verbranden. Dus in de schaduw zitten, veel drinken, veel aftersun en verder niet teveel doen. ’s Avond arriveert er een Duitse caravan en krijgen we een Teleac cursus: moeilijk doen met een caravan. Ongelogen meer dan 10 keer wordt de definitieve standplaats door Eva Braun afgekeurd en moet Pa weer in de auto om te draaien, keren, passen en te meten. Na zo’n 45 minuten is eindelijk de plek der plekken gevonden en kijkt de man met een beschaamd lachje naar ons. Intussen is achter ons de oorlog uitgebroken. Wij gaan op verkenning en kijken een half uurtje naar het kleiduivenschieten. Gelukkig houden ze om een uur of negen op want het zijn toch behoorlijke knallen.

Vrijdag 17 juni 1994

Laten we met het goed nieuws beginnen: het is mooi weer. Het slechte nieuws is dat we allebei geen voeten meer voor de ander kunnen krijgen omdat we stijf zijn van de vorige dag. We besluiten om het rustig aan te doen vandaag om wat te recupereren. We gaan met de auto naar St Moritz en doen boodschappen in de Coöp; gasjes, kaarten en sunblock. Vervolgens rijden we naar Maloja om met de Mazda naar de garage te gaan. De remmen piepen namelijk behoorlijk als je remt en in de bergen komt het voor dat je je remmen nodig hebt. De niet-spraakzame maar evenzogoed vrolijke garagehouder repareert de motorkap (die wilde niet meer open) en haalt een steentje uit de remschijven. Voor Sfr 25,- zijn we klaar en dat is een hele opluchting. Omdat we er nu toch bij in de buurt zijn gaan we de Malojapass nemen. De pas is volgens mij één van de passen met de hoogste haarspeldbochtdichtheid. Hiernaast een artistieke impressie van de route. Beneden rijden we bijna Italië binnen. We maken rechtsomkeer en bij een beekje strijken we neer om de kaarten te schrijven. Zoals altijd maakt een beek de bever in mij los en ga ik dammen bouwen en stroompje dempen, kortom ik ga heel Nederlands doen. Tanja zit intussen in de schaduw wat te lezen. Terug op de camping is het intussen etenstijd dus maken we heerlijke spaghetti. ’s Avonds badmintonnen we nog even in het bos, maar ik kan je zeggen dat is geen aanrader.

Zaterdag 18 juni 1994

Wakker gemaakt door een stralende zon op de tent besluiten we, na een heerlijk ontbijt met verse broodjes, om een weer eens een stevige wandeling te gaan proberen. De blaren zijn geheeld, de spierpijn is gezakt. De bordjes geven aan: Fuorcla Surlej, 3.15 Stunden. Nou staan de Zwitsers bekend om hun precisie-uurwerken dus aan de tijd meting zou het niet kunnen liggen, blijft dus alleen de conclusie mogelijk dat de Zwitsers tijdens de meting in staat zijn met zo’n vaartje van 15 km per uur tegen de berg op te wandelen. Na zo’n 4½ uur wandelen zien we in de verte de hut liggen met de onuitspreekbare naam.

Waarschijnlijk omdat het zo vroeg in het jaar is, ligt er heel veel sneeuw. Tot dit punt hebben we al aardig vaak flink door de sneeuw moeten ploegen maar voor ons liggen sneeuwvelden van velen meters dik, die door het warme weer zo zacht als boter zijn. Na een wat halfslachtige poging, omdat we toch wel wisten dat het eigenlijk niet kon, besluiten we terug te gaan. Intussen smeren we kwistig met factor 20 om de intense zon te temperen. Het pad terug zou het zelfde moeten zijn als het pad heen maar ergens missen we een steen met roodwitte strepen. Dwars door de bossen en alpenweiden dalen we af. Vaak denken we een pad gevonden te hebben maar evenzo vaak lost het pad na zo’n 30 meter weer op in het niets. Uiteindelijk kwamen we uit op een heel breed pad namelijk een skipiste. Zo’n breed pad hadden we nog niet gehad. De schoten van de kleiduifwedstrijden loodsen ons de goede richting op en zo’n 7½ uur na de start ploffen we neer bij de tent.