Zondag 19 juni 1994
De helft van de vakantie zit er op. In de Zwitserse krant hebben we gelezen dat het slechter weer gaat worden. Verder is de dag van gisteren nog vers in het geheugen aanwezig en dus zitten we na het ontbijt in de auto. We gaan de Berninapass nemen. De Zwitsers zijn af en toe wel een beetje raar want behalve een weg aanlegen over een bergtop besluiten ze ook om af en toe een trein te laten rijden over zo’n bergtop. De Bernina Express is het hoogste treintraject van West-Europa (2380 meter). De pas zelf is schitterend. Onderaan de pas, in Italië loopt de Berninaspoorlijn dwars door rustige dorpjes. In enkele van die dorpjes loopt de spoorlijn zelfs dwars door de smalle hoofdstraat. Als we eenmaal beneden in het dal zijn aankomen,
is alles stoffig, vies en heet. We rijden via het Lago di Como terug en via de Malojapass komen we weer terug in het dal, maar niet dat we bij de Zwitserse grens weer aangehouden en gecontroleerd zijn. Mijn trots is hierbij nietig verklaard. We gaan nog even lekker aan het meer relaxen en als we ’s avonds gegeten hebben begint het te betrekken, het is maar goed dat we met de auto op pad zijn geweest….
Maandag 20 juli 1994
We worden wakker van het tikkende geluid van regen op de tent. Op een of andere manier is een vakantie met een tent niet af als het niet in ieder geval een keer geregend heeft. Je ligt lekker in je warme slaapzak, naast je eigen stuk en buiten tikt de regen tegen het tentdoek. Het wordt pas vervelend als je eruit moet. Vandaag dus niet wandelen want het is echt donker en de regen valt gestaag, dus de bedden in de auto, blijven die tenminste droog, en vervolgens ergens heen. We gaan de Abulapas nemen. Het is een heel smal weggetje en er is bijna geen
verkeer. In een klein dorpje is een boer zijn koeien aan het verplaatsten en als hij met zijn kudde vlak bij onze auto is moeten we even stoppen. We wachten tot de kudde voorbij gaat, als opeens één van de koeien het op zijn heupen krijgt en begint de bokken. Hij steigert en land vervolgens half op de motorkap. Geschrokken snelt de boer dichterbij en kijkt naar de deuk. Aangezien mijn opknapactie toch niet gewaardeerd wordt door de autoriteiten maak ik de boer duidelijk dat een deukje extra eigenlijk niet eens misstaat op die ouwe bak. Verder dus maar weer naar de top van de pas. Op de top is het mistig, koud en triest. Eenmaal in Thusis informeren of we met de autotrein terug kunnen. Dat kan inderdaad maar kost Sfr 140. Leuk, maar te duur. We winkelen wat in het dorpje kopen wat souvenirs. Via een flinke omweg rijden we over de Flüelapas. Boven op de pas is een restaurant wat volledig afgeladen is met toeristen. Er is net een bus binnen gekomen en er zijn meer mensen die met de auto op zijn. We besluiten hier te dineren. Tanja neemt een Risotto, ik een Wienersnitzel. Als we naar buiten willen blijkt de deur op slot te zitten. De eigenaresse heeft het overzicht verloren en is bang dat mensen weg willen zonder te betalen. Het kost aardig wat overredingskracht voor dat we eruit mogen. Terug in St. Moritz blijkt het grondzeil lek en is de tent vochtig. Gelukkig niet zo erg dat we er niet in kunnen slapen.
Dinsdag 21 juni 1994
Als we om half 10 wakker worden, regent het nog steeds. Eigenlijk ziet de wereld er droevig uit. Heel langzaam aan beginnen we de dag en als we om half 12 gedoucht en ontbeten hebben is het in ieder geval droog. We gaan naar de Moretschgletsjer. Dit is een smal zijdal waar een kleine gletsjer naar beneden komt. Alle verschijnselen van de een gletsjerlandschap zijn er te vinden: eindmorene, zijmorene, middenmorene, gletsjerkrassen, gletsjerspleten, keileembulten, pingo’s enzovoort. Na ons bezoek aan dit gletsjerpark rijden we naar boven de Berninapas op en maken daar nog een korte wandeling. Aan het einde van de middag begint het wolkendek te scheuren en komt de zon te voorschijn. Naar het eten rijden we nog even naar een heel statig, groot oud hotel wat boven St Moritz op een berghelling ligt.
Geef een reactie