20-28 september 1995

Geen dagboek van de Pyreneeën, daarom wat flarden van wat ik me er van kan herinneren, nu Nicolai Korsakov nog niet tot de vriendenkring behoort. Natuurlijk begint het allemaal met de trouwerij. ’s Morgens vroeg opstaan, zenuwachtig, nog wat nalopen voor de afterparty, en dan met de trouwauto, de Astra van Microsign naar het Stadhuis. Daar staat de familie en de vrienden al ongeduldig te wachten want we zijn een beetje laat. Gauw naar binnen. De ambtenaar van de burgerlijke stand is al begonnen als Gert binnen komt, met een rode kop en zijn helm onder zijn arm. Had bij het strijken van zijn goede overhemd een vuile strijkbout gebruikt en moest als een speer een ander overhemd regelen.

Het ja woord komt soepel en met overtuiging, dus dat zit wel goed. De getuigen tekenen, Karen, Chantal, Gert en Hubert. Na de plechtigheid gaan we naar Lovers om wat te drinken. Dat is hartstikke leuk, heel veel vrienden en familie. Als dat afgelopen is gaan we naar huis met een selecter gezelschap. Door de familie wordt een lied voorgedragen en een geldboom gedoneerd. De neven en nichten hebben een gedicht, kortom allemaal heel lief. Om een uur of 3 is iedereen weg en pakken we de auto in. Om half 5 draaien we de snelweg op. Het plan is om tot een uur of 9 te rijden en vervolgens een hotel te nemen. Zo gezegd, zo gezegd. Om 9 uur, in de buurt van Metz gaan we de snelweg af en gaan we op zoek naar een hotel. Dat lukt dus niet want elk hotel dat we aandoen is vol. Na 5 hotels geven we de moed op. We zijn afgedraaid van een lange dag en vallen om van de slaap. Onze huwelijksnacht voltrekt zich achter in de Astra, ergens op een verlaten parkeerterrein van een tuincentrum. ’t Is wel knus, maar als je je om wilt draaien moet je van te voren de ander waarschuwen want die moet meedraaien. De volgende dag zie je er gauw zo uit:

We rijden verder over de Autoroute de Soleil richting het zuiden en het wordt allengs warmer. Voorbij Marseille zien we de eerste palmbomen verschijnen en krijgen we soms tussen de bergen door een glimp van de Middellandse Zee te zien. We rijden door tot Perpignan en vinden daar een camping in Canet-Plage . We zijn zo’n beetje de enige op de camping. Het is een lief stadje aan de Middellandse Zee. We gaan uit eten en aan de boulevard met wuivende palmen eten we volgens mij een pizza. ’s Avonds lopen we langs het strand en zoeken naar schelpen, een tic die vooral Tanja van de vakantie in Ameland en de weekendjes wadden heeft overgehouden.

’s Nachts voor het eerst weer een soort van echt bed, al is het dan een luchtbed. De volgende dag rijden we verder naar richting Andorra. Op de kaart ziet het eruit als een klein stukje, in het echt duurt het veel langer dan gedacht, maar eenmaal voorbij Saillagouse is er maar een weg en dat is vooruit. Onderweg komen we door lieve kleine Franse dorpje en diepe kloven. We stoppen bij een vestingstadje en lopen daar een tijdje rond over de metersdikke muren. De pas wordt steeds nauwer en de Astra moet steeds harder werken. Soms rijden we opeens een wolkenflard binnen om er even plotseling ook weer uit te rijden. Boven op de pas breekt op eens de commercie los. We zijn de grens van Andorra gepasseerd en in de middle of nowhere staat opeens een glimmende en glamoureuze winkelstraat, vol winkels met sigaretten, drank en chocolade. Het doet eigenlijk heel naar aan, een schreeuwende opdringerigheid. We kopen wat te drinken, doen boodschappen en rijden door naar Andorra la Vella, de hoofdstad. Daar vinden we naast het riviertje, net buiten de stad een camping die nog open is. Het is koud. De nachten houden we het net warm door dicht tegen elkaar aan te kruipen en met t-shirts en jogging pakken. Overdag is het miezerig en mistig. De stad zelf is druk. Verkeerslichten hebben ze niet maar op elke hoek staat een soort Bobby het verkeer te regelen. We maken een aantal wandelingen in de bergen rondom Andorra la Vella maar het druilerige weer doet ons al snel besluiten om terug naar de kust te gaan. De grens over is een hele ervaring. Een enorme loods met tientallen afgeschermde ruimtes en iedere auto gaat open. Smokkelen is een lucratieve bezigheid. Het blik olijfolie en de fles drank zijn echter geen probleem en we kunnen verder. De Spaanse kant van de Pyreneeën is een stuk weidser maar tevens ongerepter. Heel lang rijden we door een totaal onbewoond gebied met prachtige vergezichten over der dalen. Ik kan me voor stellen dat hier nog beren voorkomen, maar dat ze nooit gezien worden. Naar de kust toe wordt het weer steeds vriendelijker. De Costa Brava is een lief gebied, zeker als er geen toerist meer te bekennen is. We zijn de enige op de camping in het plaatsje Llança, een lief klein vissersplaatsje aan een diepe baai. Een klein strandje voor het dorpsplein. Als we ’s avonds teruglopen naar de camping na een etentje aan het strand, komen we in een dorpsfeest terecht. Veel zang, dansende mensen. Op de camping nog even een plas bij de Caballeros en voor de tent drinken we nog wat. Tanja heeft de rode wijn ontdekt en geniet met volle teugen van haar ontdekken. De Côte de Roussillion vloeit rijkelijk. Ik ben nog steeds van het bier.

We maken de volgende dag een wandeling naar het klooster Monestir de Sant Pere de Roda, een ruïne boven op de heuvels. Het is aangenaam weer en via allerlei kleine paadjes die tussen verlaten wijngaarden en beboste heuvels door gaan, komen we uiteindelijk aan bij het klooster. Omdat we ongeveer 2 uur langs allerlei kleine paadjes hebben gelopen, krijg je het idee dat je in de middle of nowhere zit, maar als we het klooster zien liggen, breken we uit het struikgewas en lopen opeens op een grote parkeerplaats met een aantal busladingen vol bejaarden.

De terugweg levert af en toe hele mooie doorkijkje op de Middellandse Zee op. Af en toe doorkruisen we een gebied wat totaal zwart geblakerd is. Op de heenweg hadden we ook al een aantal uitgebrande heuvels gezien. ’s Middag rijden we naar een grote supermarkt om boodschappen te doen. Onderweg zien we pampusgras in het wild staan en stoppen om een aantal van de mooie pluimen mee te nemen zodat we ze kunnen drogen. Op de camping is het opeens twee keer zo druk geworden. Er is een tent bij gekomen en nog wel vlak bij de onze. Toch is het wel gezellig, een typisch (?) Spaans gezin. Ma begint om 3 uur vast de sla te wassen en dochterlief moet helpen. De kleintjes trekken veelvuldig het vuilnisbakkenras hondje aan z’n staart, wat dan weer een rattatatatirade van ma oplevert. Ondertussen ligt pa op een stoel met een fles wijn een krantje te lezen, en staat slechts op om even te plassen bij de Caballeros. Terugkomend bij zijn tent controleert pa of de tent nog goed staat, trekt wat aan scheerlijnen en trap tegen wat haringen en zakt weer in z’n stoel. Na twee dagen besluiten we om via de Franse kant naar Lourdes te rijden. 
De weg langs de kust is heel mooi. Hij slingert langs de kust, vergezeld van de spoorlijn die soms voor 5 minuten verdwijnt om dan opeens weer te voorschijn te komen. In Frankrijk nemen we eerst een stuk Péage richting Toulouse om kilometers te maken en gaan dan weer de Pyreneeën in op weg naar Lourdes. Des te dichter we bij Lourdes komen des te meer pelgrims zie je. Mensen die met rugzakken op lopen, fietsers behangen met vlaggetjes en meer van dit soort mensen. Voor Lourdes vinden we een camping en zetten de tent op. We gaan boodschappen doen en komen voor het eerst in Lourdes. Het circus is in volle gang. Monniken, oude mensen, gehandicapten, zusters op sjouw met zieken, overal lopen ze rond. We zijn te laat om alles te gaan bekijken dus gaan we eerst eten en zien we morgen verder. De volgende ochtend is al vroeg druk. Je kijkt je ogen uit. In de straat richting de grot is er een krioelende massa mensen die langs de souvenirwinkeltjes lopen. Overal is Maria prominent aanwezig, op de voet gevolgd door haar zoon. Op de meest afschuwelijke manieren prijken ze op alle schappen, lichtgevende, uit nephout gesneden, van echt plastic, kortom, zoek je lelijk en kitsch is “this the place to be” en Tanja is er dan ook. In no-time zijn we gewapend met twee plastice Maria’s waar je het kroontje van af kunt draaien zodat je haar kunt vullen met genezend water, en als goeie katholiek worden de Maria’s dan ook afgevuld. De grot zelf is afgeladen met kreupelen, op bedden rondgereden, in rolstoelen voortgeduwde zieken dus we gaan maar niet naar binnen. Na Lourdes wordt het al weer tijd om terug te gaan. We sluiten af met een grote Glacé aan de boulevard. We gaan via Les Landes, de kuststreek boven Bordeaux terug. We rijden een half dagje om zodat we een strandwandeling kunnen maken en die is de moeite waard want de schelpen die we er vinden behoren nog steeds tot de mooiste die we hebben. Het is voor het eerst zo leker dat zelfs de korte broek aan kan.

’t Was kort, ’t was koud, maar toch was het een leuke vakantie, Lourdes was leuk, de Pyreneeën indrukwekkend en de Costa Brava lief. De terugweg is treurig. Niet omdat we naar huis gaan want als het dan moet dan is het ook wel weer fijn, maar het weer is triest. Motregen, mist, en een eindeloos saai land. Laat op de avond komen we thuis om te ontdekken dat trouwen zelfs na bijna twee weken nog gevolgen kan hebben. De buren zullen het salvo van klappende ballonnen zo laat op de avond niet hebben gewaardeerd.