Een strakke blauwe lucht en de zon die langzaam achter de bergen vandaan kruipt en voorzichtig het dal opwarmt. De Alimentari levert broodjes en ham en om half 10 vertrekken we naar de Passa Pardoi, waar de we verder de kabelbaan naar boven nemen. Het is de top die vanaf de camping te zien is maar evenzogoed is het nog een uur rijden voor we er zijn. De parkeerplaats is afgeladen. Na wat speuren en passen en meten kunnen we de auto ergens op een bergpaadje kwijt. Met de kabelbaan naar boven. Daar is het uitzicht adembenemend. Overal om je heen liggen steile toppen, afgewisseld met bijna horizontale plateaus, soms heeft het iets weg van de Grand Canyon met dat verschil dat het hier bijna spierwit is. Vanaf de Sas Pordoi gaan we op weg naar de Piz Boé de hoogste top van de Stella groep. Boven op de top is een hut en dat is ons doel voor vandaag. Per ongeluk nemen we de verkeerde route en komen aan de noordzijde van de Piz Boé uit. Daarvandaan gaat echter ook een pad omhoog dus gaan we dat pad maar nemen.
Het is flink druk op de smalle paadjes en vaak moet je wachten om andere voorbij te laten gaan. Op het slechtste punt, een richel van 75 cm breed en boven een afgrond van enkele tientallen meters. komen we een grote groep tegenliggers tegen. We staan met een man of 10 op een uitstulping van 2 vierkante meter, met achter ons een richel vol met stijgende mensen die zich allemaal aan een kabel beet moeten houden en voor ons een een kudde dalende mensen die als maar meer naar voren drukken. Ik heb het niet breed en dat is een flink understatement. Na lang zeuren en momenten waarin je de paniek onder de oppervlakte van niet begrepen zinnen kunt voelen, gaan er eindelijk voor ons een paar mensen achteruit zodat we op handen en voeten, langs de afgrond, de groep kunnen passeren. We klimmen verder en komen bij de hut aan. Daar is het veel te druk dus gaan we wat van de hut af van het uitzicht genieten. Dat is weer ontzettend mooi. In de verte kun je de Alpen zien liggen en dichterbij alle woeste toppen van de Dolomieten. De terugweg is lastig maar goed te doen. Bij de kabelbaan aangekomen besluiten we om terug te lopen. Via een enorme puinhelling gaat het pad zigzaggend naar beneden. Het pad is heel lastig, want het bestaat uit louter los grind. Met veel vallen en opstaan gaan we op weg. Halverwege worden we ingehaald door een groep jongens die met enorme stappen naar beneden rennen, naast het pad en de lawine die ze veroorzaken gebruiken om nog grotere stappen te maken. Waar wij zo’n 2 uur over doen. doen zij waarschijnlijk in 15 minuten. Na zo’n 6 uur lopen staan we weer beneden. Eenmaal terug in het dorp doen we wat inkopen voor de spaghetti en scoren wat geld. De pot spaghettisaus blijkt bij nadere bestudering een zoetzure Hawaï saus te zijn, dus maken we een alternatieve spaghetti die niettemin lekker smaakt met een lokaal wijntje. ’s Avonds natuurlijk weer een vuurtje met een wijntje/whisky en dan lekker naar bed.
Geef een reactie