Reisverslag Aruba 6-13 januari 2000

Zoals altijd moeten we veel te vroeg op. Gert brengt ons in weg in zijn Fiatje. Hij is te laat want hij moest krabben, laten we zeggen dat dat een prettige smoes is als je naar Aruba vertrekt. We zijn heel benieuwd wat we aan gaan treffen want vorige week bij de kapper spraken we een dame die vertelde dat het verschrikkelijk geregend en gestormd had. Ze had het eiland nog nooit groener gezien. Orkaan Andrew had flink wat schade veroorzaakt, kortom de verhalen waren aanleiding voor boze dromen over het aankomen op een eiland en het verschil niet kunnen zien tussen Texel en Aruba. We vliegen met Martinair. Op Schiphol koop ik nog een fles whisky in de Taxfree shop. Zittend in de Terminal wachtend tot we kunnen boarden overdenk ik hoe we hier zijn aangeland. Eigenlijk waren we namelijk op zoek naar een huisje ergens in Nederland voor Oud en Nieuw. Wekenlang bellen we en bestellen we catalogi, maar overal zijn de huisjes die we willen bezet. Het enige wat nog te krijgen is zijn de huisjes uit de duurste categorie, tot zo'n ƒ1500,- per weekend. Dat wordt ons allemaal te gortig voor een weekendje, en als we dan toch veel geld uit gaan geven dan maar gelijk goed doen. We rekenen alles door, rekenen een beetje naar ons toe en ondanks de aankomende koop van het huis op de Verlengde Hoogravenseweg, besluiten we om voor 9 dagen naar Aruba te gaan. Rond 8 uur vertrekt het vliegtuig, [...]

Heerlijk geslapen en dat is maar goed ook want met zeven dagen heb je niet veel tijd om je jetlag kwijt te raken. Vanochtend gaan we naar de duikschool. Deze zit op 10 minuten rijden van het appartement. Het is een klein, knus duikschooltje waar een aantal (ex) zwerfhonden slaperig onder een divi-divi boom liggen te slapen. We moeten onze logboeken overleggen en krijgen een korte uitleg over de duikschool. We nemen een fles mee omdat we 's middags een duik willen gaan maken. We informeren waar we het makkelijkst een kantduik kunnen maken en dan merken we dat er in Aruba minder voorzieningen en mogelijkheden zijn voor een kantduik als in Bonaire. Er zijn maar een aantal plaatsen van waaruit je een kantduik kunt maken. Voor nu zijn er in ieder geval nog genoeg te ontdekken. We gaan naar Rocky Beach, ook wel Puerto Chiquito geheten, dat is vlak voor het appartement. Als we ons op staan te tuigen raken we in gesprek met een marinier die net uit het water is gekomen met z'n buddy. Van hem krijgen we een aantal goede tips over duikstekken. De duik zelf begint in een soort zandkom van plusminus 15 meter diep, die van de zee gescheiden wordt door een smalle eilandrij Palm Islands. Eenmaal aan de zeekant begint de duik pas echt. Na nauwelijks 5 minuten op het rif ziet Tanja 2 gevlekte adelaarsroggen, maar verder is het riflandschap beduidend minder mooi als wat we verwacht hadden. Of dat nu komt [...]

We beginnen de zaterdag met het halen van 4 flessen omdat we vandaag twee duiken willen gaan maken. We beginnen met een duik bij de Isla D'Oro, een klein schiereilandje op 5 minuten rijden vanuit het appartement. Je kunt met de auto op het strand komen, wat op zich een prettige bijkomstigheid is als je gaat duiken, want duiken is hartstikke leuk, maar het sjouwen is niets. Als de auto ergens onder de Mangrovebosjes geparkeerd staat, tuigen we de spullen op en gaan te water. Je moet hier eerst zo'n 200 meter over een koraalwoestijn heen voor het rif begint. Dat klinkt niet echt heftig maar in je pak met al die zooi op je rug is het toch een hele klus. Eindelijk zijn we bij het rif, we dalen af en zien weer al die prachtige vissen. Veel snappers en we zien ook aardig wat murenes. Na de duik blijven we lekker aan het strandje liggen. Het is zaterdag en dan zijn de Arubanen zelf ook op zoek naar wat verkoeling, maar ze doen dat toch anders als wij. Ze komen aan in hun auto, raampjes open, arm eruit, rijden het strand op en blijven dan 10 minuten in de verte staren. Ons idee van verkoeling is toch een wat nattere variant. Op deze enkele lonesome Gaucho na is het strandje verlaten. We hebben de koelbox gevuld met een lekker salade, wat flessen koude limonade en wat fruit, kortom het leven is prachtig. Af en toe duiken we de [...]

De ochtend begint bewolkt. Het heeft vannacht flink geregend en overal staan plassen op de weg. Als we de brug bij Spanish Lagoon over willen gaan blijkt de hele brug blank te staan. Nadat er een tweetal auto's voor zijn gegaan durf ik het ook en blijkt het inderdaad mee te vallen, 30 centimeter en veel dieper niet. We gaan vandaag een duik maken op de noordelijke punt van het eiland in de buurt van de vuurtoren California. Het weer is echt niks, er hangen donkere wolken boven het eiland en af en toe krijgen we een ontzettende plensbui op ons dak als we met de auto onderweg zijn naar Shallow Reef. De weg is soms spekglad soms verliezen we totaal de grip op het wegdek. Op een sukkeldrafje gaan we verder. Je merkt trouwens wel dat de locals niet gewent zijn aan het fenomeen regen, ze lopen gewoon zonder jas, met een krant boven het hoofd naar hun werk, hoef je in Nederland niet te proberen, zelfs de zaterdagkrant is niet dik genoeg om de regen te stoppen. Ook al regent het, het is toch aangenaam want het blijft zo'n 30° graden en als het stopt, is alles in no time droog. Als we aankomen is het even droog. De duikstek ziet er niet echt uitnodigend uit; flinke golven en een aardig stuk klunen. We tuigen ons toch op en gaan te water. Op het zeer ondiepe rif, is het heel lastig overeind te blijven met de stevige golfslag [...]

Vanmorgen beginnen op dezelfde plek waar we gisterenmorgen begonnen zijn. We halen vier flessen bij de duikschool, schrijven ons in voor een drietal duiken morgen en gaan lekker relaxed naar Santo Largo om een duikje te maken. Santo Largo is een heerlijke plek om te zijn, zowel onderwater als boven water. In het weekend verschijnt er nog wel eens een andere bezoeker, maar meestal is dat een local die na 10 minuten weer vertrekt, verder is het stil. Het grote toeristengeweld speelt zich voornamelijk af om en nabij de High-rise Hotels, aan de noord kant van Oranjestad. Daar bevinden zich de parelwitte stranden. We zijn er nu een paar keer langs gereden en worden keer op keer afgestoten door de all-american way, die daar gaande is. Alles is daar zo ingericht dat het toeristen aan niets ontbreekt, een pizzahut, een McDonalds en een Hooters, al met al reden genoeg om er zo min mogelijk rond te hangen. Na onze mooie duik op Santo Largo gaan we terug naar het appartement en doen een schoonheidsslaapje. 's Middags besluiten we om naar bovenstaande ellende af te reizen om daar een duik te maken. We melden ons aan bij de Pelican duikschool en een juffrouw die niet erg geroutineerd is, schrijft ons in. Gisteren, in ons gesprek met Philip, heeft hij ons verteld dat locals veel voordeliger gebruik kunnen maken van voorzieningen en vaak veel minder betalen als toeristen. Als de wat stuntelende dame dan ook vraagt of wel locals zijn, liegen we [...]

Vandaag gaan we drie duiken maken met de duikschool S.E.Aruba. We gaan met de zodiak op pad. De zodiak is redelijk klein, er kunnen ongeveer 10 duikers mee. De eerste duik gaat naar het wrak van de Jane C, een wrak van ongeveer 60 meter dat speciaal is afgezonken voor duikers. Het staat rechtovereind op de bodem van de drop off op ongeveer 25 meter diepte. We krijgen een korte briefing aan boord en gaan met een aardige, wat oudere Amerikaanse duikleider overboord. We duiken eerst naar het rif en zwemmen dan langzaam richting het wrak, in eerste instantie is er niets te zien tot dat je opeens de boeg van het schip boven je ziet verschijnen, alsof er een schip op je af komt gevaren. Als als we ter hoogte van de boeg komen, komt er een hele stevige stroming "om de hoek"gezet, zo ongeveer als de wind om de hoek van een flat kan komen waaien. We moeten echt ploegen om tegen de stroming in te komen. Als we eenmaal voorbij de boeg zijn is de stroming bijna gelijk weg. We stijgen langs de flank van het schip omhoog en gaan het laadruim binnen. Op een of andere manier is het altijd spannend en betoverend tegelijk om zo'n wrak te zien. De vormen zijn bekend, 't is gewoon een boot, maar je zweeft er als het ware over en door heen. Op een of andere manier is het spookachtig om zo'n schip in zo'n ongewoon milieu te zien. [...]

Vanochtend is het alweer de laatste duik, want morgenmiddag om 2 uur vertrekt het vliegtuig. We gaan met de grote boot van S.E.Aruba naar Skalaheia, een rif zo'n beetje voor het appartement maar dan aan de zeekant. De boot is afgeladen met echtgenotes van Nederlandse mariniers die een dagje uit hebben. De boot is een groot kippenhok. Tussen al die dames van de stoere mannen zitten er ook flink veel die vinden dat zij het grootste organisatietalent hebben, kortom veel gewauwel. De duik is wel heel mooi, maar zelfs onderwater zijn er dames die de leiding willen nemen en er wordt flink wat op de bottle gebanged om mensen te attenderen op een onjuiste gang van zaken. De duik zelf is heel mooi, maar de nachtduik van gisteren speelt nog steeds door m'n hoofd. We zien twee flinke grote kreeften. Verder heeft zo'n laatste duik altijd iets triests, als je lucht dan op is en je moet naar boven, kijk je achterom, zie je al die vissen, dat koraal, voel je dat lekkere warme water, en dan denk ik altijd: hoelang zal het nu weer gaan duren voor ik dit weer meemaak? Terug bij Seabreeze spoelen we de pakken voor de laatste keer in het zwembadje. Philip heeft z'n pc intussen aangeschaft en is na het uitpakken van twee dozen al de wanhoop nabij. Hij heeft alle toeters en bellen gekocht die denkbaar zijn en die zijn niet geïnstalleerd. Omdat alle pc's toch een beetje je kindje zijn help ik [...]

Alle tassen zijn gepakt, de duikspullen zijn droog en ook ingepakt. We gaan even gedag zijn bij Philip en Ineke. De appartementen waren redelijk afgetrapt maar prima berekend op onze eisen. Na nog wat laatste problemen getackeld te hebben op de PC gaan we op weg naar het vliegveld. Daar leveren we de auto in, wat zonder problemen gaat. Op het vliegveld aangekomen horen we dat de vlucht minimaal 4 uur vertraging heeft. We besluiten naar Oranjestad te lopen. Na ongeveer 30 minuten komen we daar aan en gaan we wat winkelen. We nemen bij een Mexicaans restaurant een lunch. Om een uur of vier wandelen we langs de kust en op een paar stenen zitten we, ietwat triest, uit te kijken over de zee. We zien nog een leguaan, onze eerste. Rond 5 uur lopen we terug naar de luchthaven. Daar aangekomen kunnen we inchecken. We zien Joke Bruis die samen met een paar klerenkasten van gozers ook op weg is naar Nederland. Het vliegtuig is intussen geland, maar er blijkt een technisch mankement te zijn en er moet een monteur ingevlogen worden. De vertraging loopt behoorlijk op en zo ook de gemoederen. Enkele lokalen dames, van het formaat grote kont en bek, gaan ongelofelijk schreeuwerig en opgewonden ruzie staan te maken met enkele Martinair medewerksters. Op een bepaald moment is er zelfs sprake van dat we naar een hotel gebracht gaan worden en morgen pas vertrekken. Uiteindelijk om 11 uur kunnen we aan boord. Eerst gaan we naar [...]