Het weer is er niet beter op geworden, er staan behoorlijke schuimkoppen op de golven. We zijn op weg naar Abu Nahas voor een wrak duik. We ankeren achter het rif en worden met de zodiak boven de Giannes D gedropt. Meteen als je onder water kijkt zie je wrak liggen, ietwat schuin met de machine kamer stoer overeind staand. We dalen af en komen uit boven het achterschip wat we vorig jaar gemist hebben. We gaan door de machinekamer en de stuurhut. Omdat de stuurhut flink helt en toch een echte stuurhut is, wordt je in de war gemaakt en raak je soms je oriëntatie kwijt. Alsof je een kamer op zijn kant zet en tegelijkertijd gewichtsloos wordt. We gaan vervolgens door naar het middengedeelte dat bestaat uit verwrongen ijzer. Er tussen zitten overal vissen en anemonen. Zo’n wrak is een enorme broedplaats voor leven. Er zwemmen prachtige vleermuisvissen, overal zitten koraalduivels, tussen de wrakstukken komen de vette koppen van
murenes uit, konijnvissen schieten paarsgewijs voorbij, parelbaarzen zwemmen door de machinekamer, Arabische keizersvissen zwieren langs, schorpioenvissen liggen gecamoufleerd tussen de spanten van het wrak, kortom een dierentuin zonder hek. Omdat we terug moeten navigeren naar de lagune, de enige plek waar de zodiak ons op kan pikken met deze golven, halen we het voorschip niet. Louise gaat er als een speer vandoor, bang om de boot te missen, en dan pas merk ik op dat Glenn er niet meer bij is. Die blijkt tijdens het afdalen niet lekker te zijn geweest en is weer in de zodiak mee terug naar de boot gegaan. Boven gekomen staat er een flinke golfslag maar gelukkig komt de zodiak snel. Eenmaal aan boord moet John overgeven en horen we dat in de andere boot ook aardig wat mensen ziek zijn geweest. Ook heeft Wael zichzelf met die groep weer boven het verkeerde wrak uitgegooid en hebben ze op de Carnetic gedoken. Vorig jaar ging het ook al mis maar dan andersom, zouden we de Carnetic doen en kwamen we op de 
Giannes D uit. Terug op de boot blijkt de wind zo zeer toegenomen dat de Carnetic niet gedoken kan worden, in ieder geval niet met het groepje met wat minder ervaren duikers. Er ontstaat wat discussie over niveaus, Wael laat zich van zijn beste kant zien en manoeuvreert tussen de verschillende wensen door. Not everyone’s is a good diver, roept hij en vraagt op de man af of Arno een goede duiker is. Die zegt ja en dus ben ik aan de buurt: are you a good diver? No I am a lousy diver. Hij kijkt me aan, denkt nog eens na en weet dat hij mijn bijnaam voor de rest van de vakantie gevonden heeft. Yeah, you’re lousy! Kortom, omdat ik zo slecht kan duiken, gaan we niet meer naar de wrakken, zodoende de kool en de geit sparend. Jammer maar terecht evenzogoed helaas. In plaats daarvan gaan we op een meer beschut rif duiken achter Abu Nahas, namelijk Yellowfish Reef. We worden met de zodiak afgedropt, een aardig eind van de boot vandaan. Het rif is mooi, een soort thila van zo’n 100 meter doorsnede, waarvan de ene zijde eigenlijk niets is maar de achterkant prachtig. Veel zacht koraal in spetterende kleuren, veel mooie koraalvlinders, anemoonvissen en vlaggenbaarzenvissen. Henk en John, twee buddy’s, zijn bijna Bassie en Adriaan. Terwijl John zich zo keurig mogelijk aan de regeltjes houdt (soms een beetje lomp maar verder wel verstandig) stuitert Henk van 20 meter omhoog naar 5 meter om vervolgens weer terug te zakken als een baksteen, niet echt verstandig, maar het is een grote jongen en je leert zo’n oude hond geen kunstjes meer. We maken de cirkel om het rif bijna rond. Als we boven komen, na 40 minuten, blijkt iedereen tegelijkertijd boven gekomen te zijn. Er dobberen 15 man rondom in het water. Wael en de zodiak man proberen iedereen aan boord te hijsen. Dit lukt uiteindelijk wel maar we moeten tegen de golven in terug naar de boot en dat gaat heel zwaar, halverwege, als we achter de beschutting van het rif weg zijn en de golven nog hoger worden, ziet de zodiak man het niet meer zitten en moeten alle mannen met snorkels overboord. De zodiak brengt dan eerst de vrouwen weg en komt ons dan op halen. Omdat het nogal even duurt voordat iedereen zijn vinnen en snorkels heeft gevonden, gaan Arno en ik vast op weg en flipperen naar de boot terug. Iedereen is behoorlijk ond
er de indruk van het avontuur maar all’s well that end’s well. We lunchen en gaan dan op weg, vanwege de stevige wind, naar een beschutte plek. Daar worden we op pad gestuurd voor de volgende duik door Wael maar op een of andere manier vinden we het rif niet. We horen constant een boot boven ons heen en weer varen, naar later blijkt Wael die ons probeert te sturen naar het rif. Dat lukt niet en we duiken 40 minuten boven een bijna dode vlakte met hier en daar 
wat zacht koraal. Het enige interessante was een grote egelvis met opgezette stekels. Boven gekomen ontspint er een discussie tussen Wael en Louise over hoe dat nou kan en wiens schuld het is, voornamelijk omdat Wael vindt dat hij, als Jezus, geen fouten kan maken. ’s Avonds maken we een nachtduik op het zelfde rif. Tanja gaat vanwege haar rug niet mee, die overigens wel steeds beter gaat. De duik is zelf is prachtig, maar mijn bril laat me er niet veel van genieten. Om de 2 á 3 minuten beslaat hij. Ik word er goed chagrijnig van. Toch zien we veel mooie dingen: een hele aparte soort kreeft, een grote egelvis en nog meer. Eén minpuntje, de hele duik lang achtervolgen 3 koraalduivels ons om in het schijnsel van de lampen de kleine visjes en plankton te jagen, in het begin leuk maar als je tijdens een nachtduik even omlaag kijkt en je ziet een koraalduivel op nog geen halve meter onder je langs schieten, dan wordt je een beetje paranoia aangezien ze behoorlijk giftig zijn. Na het eten houden we het zeker 15 minuten vol en vallen daarna in coma in bed.
Geef een reactie