Leuk om op vakantie te zijn in Nieuw-Zeeland, zeker! Maar het heeft ook zo z’n nadelen, bijvoorbeeld dat het de plek op deze wereldbol is die het verst verwijderd is van Nederland. Dat betekent dus dat je geruime tijd uit moet trekken om thuis te komen… Iets over achten staan we dus ook bepakt en bezakt klaar om opgepikt te worden door de gisteren bestelde shuttle. Als de shuttle een kwartier te laat is wordt een dame naast ons, net als wij, ongerust. Ze blijkt echter op een heel ander taxibedrijf te wachten. Blijkbaar is tijdsmanagement geen kernkwaliteit van Christchurch’ taxibedrijven. Na nog tien lange minuten verschijnt haar shuttle, die gelukkig ook nog twee plaatsen vrij heeft.
Inchecken gaat met Singapore Airlines gemak en dus hebben we na de douane (waar tot Marieke’s spijt geen stempel meer in je paspoort gezet wordt: modern gedoe is helemaal niet leuk voor zo’n nostalgisch volgestempeld reisdocument…) nog steeds twee uur te doden. We ontbijten en zijn getuige van een klein drama. Een oudere dame is een reisdocument kwijt en staat onder steeds woester wordend commentaar van haar man alle zakken en tassen te doorzoeken. Ze vindt het document niet en dus blijven de geplande koffie en muffin achter op het tafeltje als monumentje voor ’n klein drama. Hopelijk komt ’t nog goed.
Timelapse… Volgens de inflight info vliegen we met een vaartje van 885 km Pakistan binnen en hebben we nog 6054 km te gaan naar Amsterdam, waar we nog zo’n 7 uur en 47 minuten over gaan doen. De nieuwe Airbus 350 verzacht dit leed aanmerkelijk met een prachtig groot lcd scherm en aardig wat beenruimte. Maar wat is er intussen gebeurd?
De vlucht vanuit Christchurch viel me zwaar. Bijna elf uur stil zitten terwijl je klaarwakker bent met dezelfde films van de heenweg en waarvan we de krenten dus wel uit de pap gehaald hebben. Maar als we rond 17.00 eenmaal in Singapore landen komt er weer actie in de taxi. We hebben 6 uur te doden, dus gaan we op weg naar de MRT, het trein\metrosysteem van Singapore. Enige hobbel blijkt het verkrijgen van kaartjes te zijn. Alles is hier uitermate geavanceerd en hightech, maar kaartjes kun je alleen cash betalen. Een piepklein oud dametje die van overheidswege toeristen op weg moet helpen staat als een ADHD’ster die net 5 dubbele espresso achter haar kiezen heeft ons stuiterend aanwijzingen te geven. Met jetlag en 11 uur vrijheidsinperking niet heel behulpzaam… Dus terug naar de ontvangsthal en op zoek naar een pinautomaat. Vervolgens weer terug naar de metro om bij de kaartjesautomaat te ontdekken dat de 50$ die de ATM als kleinste biljet verstrekt heeft, niet geaccepteerd wordt… Dus op zoek naar een wisselmogelijkheid. Inmiddels hebben we een déjà vu van jewelste, in 2012 hebben we, samen met Rob en Miranda exact hier hetzelfde ritueel doorlopen. Wie weet komt er nog eens een derde keer waar we geen last van Alzheimer light hebben en we wel goed voorbereid ten tonele verschijnen… Eenmaal gewisseld kunnen we met de kaartjes van iets meer dan 2€ naar believen de hele stad doorkruisen en nog terug ook.
We gaan naar Gardens at the Bay. Een park voor het imposante Marina Bay Sands hotel. Het park is prachtig, uitbundig begroeid en met Aziatische overdaad uitgelicht. We wandelen naar de buitenzijde waar zich Satay at the Bay bevindt. Tientallen eetstalletjes waar je voor een habbekrats een heerlijk maaltje kunt scoren. Mocht je ooit een paar uur te doden hebben in Singapore, zeker een aanrader!
Terug op vliegveld Changi melden we ons bij de incheck en belanden op ons kleine stukje wereld voor de komende 13 uur en 40 minuten. Opsteker: ondanks dat we 5 minuten voor middernacht van de eerste december vertrekken is Singapore Airlines zo vriendelijk geweest de entertainment van december beschikbaar te maken. Even lijken we geluk te hebben met een vrije stoel naast ons, maar achter ons zit een Chinese non van ruime afmetingen (nog extra versterkt door een laag of wat aan habijt en wat dies meer zij). De man naast haar wordt door het personeel “bevrijdt” door ‘m de plaats naast ons te bieden…
Al schrijvend toch weer dik een uur weggewerkt, thuis komt steeds dichterbij. En dus ook het weerzien met Sjaak. Hij heeft de best mogelijke logeerpartij achter de rug bij Marieke’s ouders, dus of hij blij is om ons terug te zien, valt te bezien maar wij kunnen niet wachten om zijn snuit weer te zien.
Tijd voor de afsluitende woorden. Zoals je vroeger de dominee naar het einde van de preek hoorde toewerken, zo zal straks ook ons Amen klinken. Nieuw-Zeeland is een prachtig land, de landschappen, bossen, varens, natuurverschijnselen zijn overweldigend. Er is weliswaar veel van de uiterst kwetsbare natuur kapot gemaakt doordat “wij” als roofdieren een verwoestend effect hebben gehad op een natuur die geen vijanden kende. Maar het is goed om te zien dat er een enorme en redelijk succesvolle inspanning geleverd wordt om te behouden wat er nog is. Het land is zich terdege bewust van zijn verantwoordelijkheid naar de kwetsbare natuur. Nergens zag ik zo weinig zwerfvuil, nergens gaat recyclen zo rigoureus, nergens zag ik zo’n inspanning om te bewaren wat er is en te herstellen wat was.
Kortom: een spectaculair mooi land dat ons 4 weken in zijn greep heeft weten te houden en een imposante rij hoogtepunten heeft opgeleverd. Amen….
Geef een reactie