Fotoalbum van de vakantie naar het Engadin en het Rhônedal in Zwitserland Tip: Naar mijn bescheiden mening kun je de foto's en videootjes het beste bekijken door bij de eerste foto op het vergrootglas te klikken. Je krijgt dan een mooi beeldvullende overzicht. Je kunt vervolgens door de foto's heen bladeren met de muis, de pijltjestoetsen of door op de play knop te drukken en achterover te leunen...
Woensdag 22 juni 1994 Vandaag gaan we verhuizen naar het Rhonedal. We staan vroeg op en pakken de spullen in. Gelukkig is het weer omgeslagen en dus schijnt de zon. Hemelsbreed verkassen we 120 kilometer, maar in Zwitserland is dat ongeveer één hele dag rijden. Over 3 grote passen gaat het: de Julierpas (2284 meter) de Oberalppas (2044 meter) en de Furkapas (2431 meter). Vooral de laatste maakt veel indruk. Halverwege de pas heb je een mooi uitzicht over de Rhonegletsjer. Onderaan de pas, gelijk aan het begin van het dal, in het dorpje Ulrichen vinden we een leuke camping. Aan een rustig kabbelend beekje, in de schaduw van de intussen weer op volle kracht schijnende zon zetten we de tent op. Na gedane arbeid is het goed rustten zullen we maar zeggen. Donderdag 23 juni 1994 Vanmorgen vroeg de tent uitgezweet. We gaan een stevig wandeling proberen te maken. Het [...]
Zondag 19 juni 1994 De helft van de vakantie zit er op. In de Zwitserse krant hebben we gelezen dat het slechter weer gaat worden. Verder is de dag van gisteren nog vers in het geheugen aanwezig en dus zitten we na het ontbijt in de auto. We gaan de Berninapass nemen. De Zwitsers zijn af en toe wel een beetje raar want behalve een weg aanlegen over een bergtop besluiten ze ook om af en toe een trein te laten rijden over zo'n bergtop. De Bernina Express is het hoogste treintraject van West-Europa (2380 meter). De pas zelf is schitterend. Onderaan de pas, in Italië loopt de Berninaspoorlijn dwars door rustige dorpjes. In enkele van die dorpjes loopt de spoorlijn zelfs dwars door de smalle hoofdstraat. Als we eenmaal beneden in het dal zijn aankomen, is alles stoffig, vies en heet. We rijden via het Lago di Como terug [...]
Woensdag 15 juni 1994 Vanmorgen om half 9 de tent uitgezweet, na een heerlijke nacht slapen in onze nieuwe pyjama's. Een strak blauwe lucht nodigt uit om te gaan wandelen. Het weer kan dan wel uitnodigen om te gaan wandelen, onze spieren zijn volgens ons nog niet toe aan een fikse uitdaging vandaar dat we beginnen met een wandeling met alleen maar afdaling, of te wel omhoog met de tandradbaan. Na wat heen en weer gerij vanwege de juiste kleding, laten we ons omhoog transporteren. Boven aangekomen blijkt ons ANWB gidsje gelijk te hebben toen er stond: de Höheweg is voor jong en oud begaanbaar en waarschijnlijk de drukste Höheweg in Engadin. In het hele dal is bijna geen toerist te ontdekken en wij moeten ergens op 2500 meter in de file staan omdat er groepjes bejaarden tussen de 80 en de schijndood zo graag aan de kleinkinderen willen laten [...]
Zondag 12 juni 1994 't Is weer tijd voor vakantie en niet zonder reden. Tanja is vrijdagmiddag in het ziekenhuis verlost van een hard plekje, waarschijnlijk een permanent ontstoken talgkliertje. De operatie is goed gegaan, ze heeft er niet veel pijn van. Zaterdagavond hebben we een optreden in het Schippertje. Veel te laat gaan we naar huis. Onderweg stoppen we nog even aan het einde van de Vleutenseweg bij een shoarmatent en eten daar een lekker vies broodje shoarma. Om half drie liggen we in bed. De volgende dag staat Tanja om half 9 op om koffie en broodjes te regelen. De bedoeling was dat ik, de enige met een rijbewijs, zou uitslapen tot een uur of 10. Om 9 uur hou ik het niet meer en ga ik het bed uit. Je gaat maar eens per jaar op vakantie en dan hoor je niet in je bed te liggen. [...]