De vakantie stond nogal lang op losse schroeven. De prioriteit lag namelijk bij het regelen van alle zaken die om de hoek kwamen kijken bij de koop van het huis in Hollandsche Rading. Hypotheek, taxatie, tekenen koopcontract, aannemer vinden, keuken uitzoeken. Maar dinsdag 12 augustus is alles in kannen en kruiken, zijn we de trotse eigenaar van 508 m2 inclusief bebouwing en kunnen we onbezorgd op vakantie. In Nederland is de zomer ons goed gezind geweest, maar de vooruitzichten voor aankomende week zijn mager dus is er geen enkele reden om de voorgenomen plannen te wijzigen. En die plannen behelzen een bezoek aan de Spaanse Pyreneeën. Zaterdagmorgen half zeven gaat de wekker en rond een uur of half 9 is alles op meer of minder gewelddadige wijze in de auto gepropt. Niet efficiënt genoeg om nog door de achterruit te kunnen kijken maar alle deuren kunnen wel dicht.
Wat valt er te vertellen over de tocht over ’s Neerlands, de Belgische of Franse dreven? Niet veel meer dan dat we veel regen, veel strak blauwe lucht en alles daartussen gezien hebben en vooral dat het ver is. Alle parkeerplaatsen mogen dan Aire heten, het blijven toch gewoon parkeerplaatsen overladen met mensen die overduidelijk bezig zijn op vakantie te gaan met blije koppen, goed voorbereide thermoskannen met koffie en koeltassen gevuld met heerlijk broodjes kaas of ham. Ze worden afgewisseld met routiniers die de parkeerplaatsen dicht bij de koffieautomaat weten en doelbewust hun weg kiezen. De laatste categorie parkeerbezoekers zijn het meest zielig. Dat zijn de terugkeerders. Geen gevulde thermoskannen, geen verse broodjes, het enige dat ze bij zich dragen is de haast om snel thuis te komen. Wij passen eigenlijk niet in een categorie, want we hebben geen thermoskan, zijn te lui om ver van de koffie automaat te parkeren, maar één gelukkie: we behoren niet tot de laatste categorie. Het saaie Franse binnenland trek met een vaartje van zo’n 130 km per uur aan ons voorbij en na een heerlijke uitgedroogde kippenpoot met door een warmhoudlamp op temperatuur gehouden frites besluiten we dat de dag reistechnisch gezien tot een einde moet komen en gaan we de Peage af. Tomtom doet een voorstel voor een camping op een kilometer of 15 en we besluiten het voorstel te omarmen. De weg slingert steeds verder het platteland in om langzaam te verworden tot een krappe eenbaansweg. Een ree staat langs de kant van de weg en is zo verschrikt van het feit dat er verkeer verschijnt dat het vergeet te vluchten. Pas in de achteruitkijkspiegel zie ik het beest een sprintje trekken naar het bos. Ik rijd voorzichtig maar de (gelukkig enige) tegenligger kan ik maar ontwijken, ondanks het feit dat de lokale inboorling er stevig de sokken in had.
Dan de camping… We komen aan bij een met hangslot gesloten hek. Een voorbijganger wijst op een bordje met wat telefoonnummers en zegt dat we moeten bellen. Ik raap mijn moed bij elkaar en bel het eerste nummer om onmiddellijk in een voicemail te belanden. Nu is de kop er toch vanaf en bel ik het tweede nummer en krijg iemand aan de telefoon die verteld aan het eten te zijn bij z’n moeder maar zo wel even langs komt. We wachten een kwartiertje tot er iemand op een motor verschijnt en ons binnen laat. Het is een camping van niks, maar tegelijkertijd ook geweldig. De rust die het uitstraalt dwingt je om jezelf te realiseren dat de vakantie nu echt begonnen is. De WC geeft blijk van de juiste mentaliteit. Waarom tijd spenderen aan het repareren van een lekkende kraan als je er ook een jerrycan onder kan zetten om het druppelende water op te vangen.
De gloednieuwe tent (IS style=opblaastent) staat in een kwartiertje en dus zitten we in no time met een wijntje voor de tent ergens in de Dordogne. Tijd om naar bed te gaan.
Geef een reactie