De laatste dag duiken

Het aanbreken van een laatste dag op een liveaboard heeft voor mij altijd iets verdrietigs. Al dat moois, het ijzeren regime van duiken, eten, slapen, duiken, eten, slapen, duiken dat tegelijkertijd heerlijk relaxt is omdat je nergens voor hoeft te zorgen. We liggen weer op het buitenrif van Queensland, zo’n 40 kilometer uit de kust. We meren af bij Steve’s Bommie, een oude bekende van vorige trips en wat ik me kan herinneren is dat het een geweldige duikstek is. Als een soort van vuurtoren rijst de bommy van de zeebodem omhoog. Nog geen 20 meter in doorsnee, zo’n 30 meter hoog. De duikgids bombardeert zichzelf tot nudibranch king van het Great Barrier en daagt iedereen uit om met meer soorten terug te komen dan hij, een uitdaging die we graag aangaan. Van het begin af is de duik prachtig, veel soorten anemoonvissen, om ons heen grote scholen met gele snappers, jagende horsmakrelen zorgen ervoor dat de kleine harders in grote groepen paniekerig wegschieten. De naaktslakken overvloed, die ons belooft was, vinden we niet maar 4 soorten en een prachtige platworm zijn geen slecht resultaat en boven gekomen blijken we een gelijkspel te hebben. Maar er volgt nog een duik, zeg maar de tweede helft…

Deze tweede duik is een herhaling van de vorige: groots genieten! Net als we op 1 vierkante meter 3 soorten naaktslakken ontdekken zien we de Jack, duikgids aankomen. Hij kijkt met ogen op steeltjes wat we fotograferen en blijft geduldig wachten. Marieke schermt de mooiste bij wijze van grap af met haar handen maar hij heeft bloed geroken en slaat genadeloos toe en vind 2 van de 3 naaktslakken. Op de valreep weet Marieke de strijd te slechten door tijdens de safetystop een payamaslak te scoren. Eenmaal boven blijken we toch gewonnen te hebben met 5 tegen 4! We verkasssen naar Century Bay voor de laatste twee duiken. Die zijn niet echt bijzonder maar dat heeft meer te maken met het feit dat de vorige zo gaaf waren. Rond een uur of 4 is het voorbij. Spullen spoelen en te drogen hangen en klaar maken voor de laatste nacht varen. De wind is vrijwel geheel weggevallen dus dat lijkt een makkie te worden.

Voor we weggaan wordt er op het achterdek een BBQ georganiseerd als afscheidsfeestje. Grappig om terug te denken aan de eerste dag. Ongemakkelijk de kat uit de boom kijken en nu bijna als vrienden de week afsluiten. Todd en Trevor, een stel uit Chicago behoren tot onze favorieten. Zo gedreven, zo enthousiast, zo gay, zo aardig. En dan is er natuurlijk Nacho (echt!) uit Spanje die zo ADHD is dat hij zichzelf constant voorbij rent, alles wil horen en meemaken en tegelijkertijd zo humoristisch is dat je hooguit 10 seconden hoeft te wachten voor je over de grond rolt van ’t lachen. Rond een uur of 9 gaat de boot varen maar de zee is zo rustig dat we tot 11 uur op het achterdek kunnen blijven zitten.