Dolfijnen hebben altijd een magische aantrekkingskracht. Het gevoel dat ze je geven, de idee dat je te maken hebt met een intelligent beest, de speelsheid en de gracieuze manier waarop de beesten bewegen maken dat iedereen dolfijnen vertederend vind en terecht.
Als we na een bezoek aan Dolphinereef willen vertrekken zwemt er grote groep dolfijnen rond de boot. We stoppen en met de zodiak varen we naar de groep dolfijnen die iets verder op rond doolt. Midden in de groep springen we overboord. We landen tussen een groep van 50 of meer dolfijnen die aan alle kanten om ons heen schieten en nieuwsgierig dichterbij komen om ons uit te checken. Als ze het zat zijn en vertrekken klimmen we aan boord van de zodiak en als die een rondje vaart zitten in no time de dolfijnen weer te spelen in de boeggolf. We vallen weer overboord en het spel herhaalt zich zo een aantal keren. Telkens als de zodiak motor gestart wordt, komen de dolfijnen van alle kanten aan om in de boeggolf te spelen. Eenmaal boven gekomen is de hele groep bijna high van opwinding…
Een andere ontmoetingen met dolfijnen was tijdens een checkout duik in februari 2002. Als we bijna terug zijn bij de boot komen 2 grote en een kleine dolfijn poolshoogte nemen. Ze draaien rondjes om ons heen en op een bepaald moment besluit het jonkie te gaan dollen. Hij laat zich op zijn neus naar beneden zakken en maakt een pirouette staande op zijn neus. Als wij te dichtbij komen besluiten de grote dolfijnen in te grijpen en duwen het jonkie weg en met zijn drieën gaan ze er vandoor.
Maar de mooiste duik met dolfijnen heb ik gemaakt tijdens een checkout duik (alweer een checkout dive…) die we april 2003 bij Abu Galawa maakte. Als we ons op staan te tuigen zwemmen de twee dolfijnen al rond de boot. Iedereen probeert zo snel mogelijk in het water te komen en dus spring ik zonder loodgordel overboord… Eenmaal goed opgetuigd en gechecked zijn ze er nog steeds en ze blijven ook. Twintig minuten kunnen we genieten van de twee dolfijnen die speels om ons heen dollen. Ze laten ons heel dichtbij komen maar aanraken is er niet bij. Soms hangt er eentje doodstil en kijkt ons recht in de ogen. De andere, jaloers vanwege al die aandacht, schiet tussen mij en de andere dolfijn door. Na twintig minuten zijn ze er nog steeds en besluiten we verder te gaan het rif over. We raken ze kwijt maar als we weer terug bij de boot komen schieten ze opeens weer voorbij, als was het om afscheid te nemen.
Geef een reactie