Keihard werken
Het einde...

38 jaar ben ik vandaag geworden en behalve dan Tanja is er niemand die het weet hier en dat vindt ik niets erg. Tanja heeft cadeautjes meegesmokkeld, niet zonder moeite aangezien ik keer op keer de tas opnieuw besloot in te pakken. Ik vindt het allemaal heel lief en voel me jarig genoeg. De eerste duik die we gaan maken is Ali Reef. De duikstek ligt vlakbij een met 5 of 6 huisjes bewoond eiland, Ali Giri. De duik is mooi, heel mooi zelfs. Er zijn verschillende grote overhangen vol met koralen en op hun kop zwemmende vissen. Gelijk al bij het begin zie ik een reuzemurene zijn kop uit het rif steken. Gisteren had ik al een grote gezien maar die zat goed verstopt onder een rots, deze steekt zeker een meter uit het rif en als ik niet probeer te overdrijven, denk ik dat er zeker nog 2 meter lijf in het rif verborgen zit. Ik maak een foto van zo dichtbij mogelijk maar veel dichterbij als wat je boven ziet durf ik ook niet. De duik gaat door en zoals altijd zijn er teveel plekken en vissen te zien en te weinig lucht om dat ook werkelijk te doen, alhoewel we intussen alweer aardig lang onder kunnen blijven in vergelijking met het begin. Onderwater zingt Tanja nog Lang zal ze leven, of was het Er is er een jarig? Ik kon het niet zo heel goed horen. Eenmaal boven water worden we weer uit het water geholpen en zoals elke keer is er verse kokosnoot om de zoute smaak uit je mond te kauwen. Op de terugweg leggen we aan bij een andere dhoni om een duikschoolmedewerker en wat dozen op te pikken.

Terug gekomen op Helengeli luieren we eerst op het strand, gaan daarna lunchen en ontdekken dat de excursie waar we voor ingetekend hadden, naar Male, niet doorgaat door gebrek aan belangstelling. Kunnen we morgen nog een extra dagje Haai rogduiken want vrijdag gaan we pas laat in de middag vliegen dus die 24 uur rust om stikstof uit te wassen halen we makkelijk. ’s Middags gaan we naar Maha Thila. Daar zijn we al eens eerder geweest en was toen zo mooi dat we nog wel een keer wilden. Meteen al nadat we er in duiken zien we voor het rif 2 haaien en een grote pijlstaart rog op het zand liggen. Tegen beter weten in neem ik een foto en als je al je fantasie gebruikt kun je ze ontdekken. Aangezien we al op 33 meter zitten en de vissen zeker nog 15 meter dieper, kan ik niet dichterbij komen. Overigens een nieuw diepterecord voor ons. 33 meter en we hebben niet eens gek gedaan, of althans niet gekker als gewoonlijk. We besluiten rechts om het rif heen te gaan en worden verrast op veel moois, anemoonvissen, koraalduivels, triggervissen, vlindervissen, noem het en het was er. Tanja ontdekt een gevlekte Adelaarsrog die onder ons langs zweeft.

Morgen wordt onze laatste duikdag en als ik dit allemaal zie dan wordt ik daar niet vrolijk van. Eigenlijk zou ik altijd hier rond willen zwemmen, alle vissen leren kennen bij naam, hoe ze leven. Elke duik is weer een verrassing, een nieuwe ontdekkingstocht in een wereld die zo anders, zo rustig, zo mooi is. Alles onderwater gaat langzaam, je zweeft als het ware. Soms bij een horizontale drop-off bedenk ik me wel eens hoe dat op het land zou gaan, gewoon zweven boven een afgrond van tientallen meters. Maar goed voorlopig hebben we nog twee dagen te gaan, dus nog maar even wachten met heimwee. Terug op Helengeli is er nog genoeg tijd voor een uurtje lekker luieren en lezen aan het strand, een lekker koud biertje/cocktail aan het strand voordat het tijd is om te gaan eten.

Als we de eetzaal binnenkomen zie ik al dat er iets niet helemaal gaat zoals ik dacht. Onze, wijsneuzerige, bazige, streberige, op Chantal lijkende, Zwitserse buurvrouw staat met haar neus bovenop onze tafel om te zien wat daar gaande is. Onze tafel is met een mooi tafelkleed bedekt met daarop een versiering van verse bloemen en takken van het eiland. Er staat een kaarsje en achter de tafel staat Harooni te gniffelen. “Happy Birthday, mr Willem” Hoe zijn ze hier achtergekomen? Nou blijkbaar was er iemand van de receptie die bijdehand genoeg was om ons inschrijfformulier door te nemen op data. Ik vind het heel lief maar voel me tegelijkertijd behoorlijk op gelaten, de hele eetzaal zit met gedraaide nek te kijken wat er gebeurd. Onder mijn bord ligt een e-mailtje van Bernard en Ma en de hele familie. Ik word helemaal emotioneel van al die lieve dingen die iedereen voor mij doet. Na het eten, als we bij het toetje aan komen, zegt Harooni dat we moeten blijven zitten. Even later komt hij met een taart met kaarsjes aan en samen met Yousef, de ober van de overkant komen ze naast de tafel staan en beginnen te zingen: Happy birthday to you.

Er zijn momenten in het leven die je door zou willen spoelen zoals een video. ’t is allemaal heel aardig, maar wel een beetje veel. Na het eten gaan we naar de bar omdat daar een diavoorstelling wordt gegeven door de duikschool over het leven onder water. Patrick geeft de presentatie en alhoewel er niet echt veel nieuwe dingen te horen zijn is het toch leuk om te zien. Na de presentatie nog een lekkere whisky onder een stralende sterrenhemel en dat is het naar bed. Daar aangekomen wacht ons een nieuwe verrassing namelijk de volgende:

 

Het is allemaal echt heel aardig, ondanks het feit dat de drijfveer waarschijnlijk een grotere fooi zal zijn, vind ik het toch heel aardig. Maar hoe mooi ook opgemaakt, er gaat toch geslapen worden, want morgen is er weer een dag.


Keihard werken
Het einde...