Vandaag is het tijd voor een stevige wandeling en de voortekenen zijn goed: een stralend blauwe lucht. Het wordt de Wid Fosstrail die zo’n 6 uur zal moeten gaan duren. Eerst kopen we nog wat proviand voor onderweg en met genoeg eten en drinken gaan we op pad. Aan het begin van het pad staat een kastje met folders die je voor een quarter mee mag nemen. Het lopen gaat niet al te zwaar want ook al zit er wat dalen en stijgen in, het duurt nooit lang en dus heb je weinig last van de kuiten. De Canyon vergezelt ons als een trouwe gids en na stukjes door het bos word je altijd weer getrakteerd op een prachtig uitzicht over de Big Hole. Op de helft van de heenweg is er een mooi uitzichtpunt en kunnen we rondom kijken. Achter ons levert dat een donkere hemel op met zwarte wolken. In elke brochure en krantje wordt gewaarschuwd voor de bliksem op de Grand Canyon met name op de North Rim omdat die het hoogste is en daar schijnt ook hier de bliksem een voorkeur voor te hebben. We gaan verder maar houden het in de gaten en langzamerhand wordt het erger. Als het dan echt begint te onweren in de verte besluiten we terug te gaan. Als we een halve mijl terug gelopen hebben komen we Amerikanen in korte broeken en T-shirts tegen die gewoon door lopen, dus keren we ook weer om en laten ons niet kleineren door Amerikanen. Twintig minuten later stopt het met regenen en onze fantastische jassen hebben ons er kurkdroog doorheen geholpen. Onderweg zien we veel Muledeers, grote herten. Tanja draait de wereld om door bij een groot veld prachtige bloemen te melden dat ze naar WC-verfrisser ruiken.
Na 3 uur wandelen komen we op het eindpunt van de wandeling aan, een mooi uitzichtpunt. Elke doorkijk is weer anders omdat ook de zijdalen diep in de Canyon snijden en zo steeds een ander landschap creëren. We draaien om en beginnen aan de terugreis terwijl er boven ons weer donkere wolken samenpakken. Met versnelde pas gaan we verder. Ik heb intussen twee blaren op kweek gezet en Tanja heeft spierpijn, maar er is maar een weg en dat is doorgaan. Onderweg spettert het een beetje maar erger dan dat wordt het niet en na zo’n 5½ uur zien we Kid weer staan op de parkeerplaats. Het is pas 4 uur dus rijden we nog even naar Pointe Royal, een mooi uitzichtpunt. Terug naar de Lodge (zo heet het Visitor Centre op de North Rim) en we besluiten te eten in het chique restaurant wat erbij is gebouwd. Een enorm panoramavenster geeft uitzicht over de prachtige Canyon. Je wordt wel gek van de bediening: om de haverklap staan ze aan je tafel: Hello I’m Jim and I will do the drinks on your table, bla bla. Het eten is wel goed (maar vet) en omdat Tanja d’r bord niet heeft leeggegeten wordt ze voor straf geplaagd door een ober geplaagd met veel vragen of het eten echt wel O.K. was en waarom er dan zoveel over is. Terug in de tent, nog een kort maar hevig buitje, gaan we buiten nog even vuurtje stoken. Achter ons komen moeder en dochter Muledeer weer aangestapt, ons volledig negerend, enkel en alleen geïnteresseerd in de green, green grass of home. Terwijl de vlammen lekker warm knetteren drinken we nog een wijntje en rond een uur of tien verkassen we naar de tent om te gaan slapen.
Geef een reactie