Melbourne

De vlucht is rustig en zonder vertragingen. Tanja slaapt bijna niet, kijkt alle series en films, ik dommel wat maar slaap ook niet echt. Als het ontbijt weer geserveerd wordt is intussen Australië onder ons verschenen. Het dorre binnenland is bijna zonder teken van leven. Waar je boven andere landen nog vaak wegen of dorpjes ziet, is er hier niets te bekennen. Eenmaal dichter bij Melbourne begint er meer menselijk ingrijpen zichtbaar te worden. We landen zonder vertraging in Melbourne waar het land in ieder geval een stuk groener is. We vinden onze tassen terug en dat is altijd weer prettig. De douane is heel streng, of liever gezegd de immigratiedienst is streng. Omdat er op ons formulier geen naam van een hotel of camping staat, omdat we nog niet weten waar we heen gaan, worden we uitgebreid ondervraagd door de dames van de immigratie. Wat ga je doen, reis je alleen, waar ga je overnachten etc. Nadat ik er door ben wordt ik nog een keer door iemand ondervraagt en pas na lang doorvragen is ie tevreden. Tanja treft hetzelfde lot maar dan zijn we ook in het beloofde land! Het is aangenaam weer, zo’n 20°, buiten lopen mensen in T-shirts en wij staan hier met gevoerde jassen en lange broeken. Lang duurt dan echter niet, want de pijpen worden afgeritst, de jassen opgeborgen en al snel staan ook wij in korte broek en T-shirt. We nemen de airport shuttle naar de stad. Een goedkope bus die naar 2 adressen in het centrum rijdt. We laten ons afzetten op Flinders Street Station en pakken een taxi op weg naar de carrental. De taxichauffeur heeft nog nooit van Ascot Rentals gehoord en weer bekruipt de vage angst dat boeken via internet ook risico’s met zich meebrengt. Er is echter niets mis met de carrental, meer met de professionele kennis van de taxichauffeur. Ascot is gewoon een klein autoverhuurbedrijf. We zijn wat vroeg, kunnen wel vast de formulieren invullen maar moeten vervolgens nog 1 uur wachten tot de auto schoongemaakt is. We gaan op zoek naar een hostel maar lopen de verkeerde kant op en vinden niets. We hebben honger en lopen een wat vaag uitziend tentje in. Het blijkt een gokhal te zijn waar veel verlopen dames en een enkele heer staan te gokken. Bij het binnenkomen moeten we tekenen en worden bijna platgereden door een stevig uitgedijde, in een elektrische rolstoel toerende verlepte dame van 50+ die bij de ATM geld komt scoren. De nieuwsgierigheid wint het en binnen kijken we vol verbazing naar het schouwspel terwijl we een alleszins redelijk broodje voor een nog betere prijs opeten. Aan de overkant is er een winkel die met grote letters aankondigt: SALE Winter stock clearance. Geinig, terwijl in Nederland de winter nog moet beginnen is hier de zomer net in aantocht. Dan de auto! Stuur aan de verkeerde kant, richtingaanwijzer verwisseld met de ruitenwissers, versnellingspook omgedraaid, kortom doodeng. Gelukkig zitten we niet in één van de grootste steden van Australië… Ik rijd heel voorzichtig weg, kies een voorganger uit die ik volg en probeer zoveel mogelijk als een soort zwaan-kleef-aan achter iemand anders aan te rijden. Behalve dat ze allemaal aan de verkeerde kant rijden, hebben ze in Melbourne nog een extra hindernis bedacht, als je rechtsaf wilt moet je links voorsorteren, denk daar maar eens even over na. We willen eigenlijk de stad uit, want die bevalt ons niet erg, maar we zijn te moe en hebben te weinig tijd. We zoeken ergens een hostel en komen bij een verlopen kroeg uit, net buiten het centrum. We moeten nog tot een uur of 7 wachten voor we de kamer in kunnen en het is nog maar 4 uur. We laden de spullen uit, onder opmerking van echte backpackers sjouwen we de 4 tassen en nog wat extra’s door de kroeg. We zijn daarna op zoek gegaan naar een parkje waar we even de bijna zeerdoende ogen van de slaap dicht kunnen doen. Aan het einde van de straat langs de spoorlijn vinden we een plekje uit de wind en soezen even weg. We rijden (!) nog even de stad in en kopen wat spullen voor het kamperen, gasjes, luchtbedden, haringen etc. Eindelijk om half zeven mogen we in de kamer en daar vallen we onmiddellijk in coma. Om het uur worden we wakker, van de jetlag of de kroeg, maar een bed is een bed en zelfs de zweetgeur van de vorige slapers en de doorgezakte matrassen, met piepende steunen weerhouden ons er niet van om te slapen als een blok. Als we even wakker zijn hebben we honger en eten een vieze zure zak chips leeg, jetlag maak rauwe bonen zoet.