Naar de haaien
'n Luie luipaardhaai*

We hoeven niet zo heel ver te varen dus kunnen we uitslapen tot half 7. Maar dan is het ook wel gelijk DIVETIME. De ietwat snerpende stem van Nao maakt iedereen wakker en we beginnen, na een licht ontbijt, met de briefing. Vandaag gaan we de hele dag op Tijou Reef duiken. Het is een langgerekt rif en de eerste duik gaat plaats vinden midden op het rif. We dalen af, na een ietwat trage start met de lifeboat exit omdat Nao niet echt goed kan bepalen waar de stroom heen gaat. In volle bepakking staan we aan de kant van de boot te wachten totdat ze weer boven komt en met haar handen de richting van de stroming aan geeft. Die gaat de andere kant op dan gedacht en dus moet de boot nog wat verkast worden. Uiteindelijk kunnen we er in en dalen af.

 We komen in een prachtige koraaltuin en na het bijna verplichte bezoekje van een haai, te kort om te kunnen benoemen,  kunnen we ons concentreren op alle mooie kleine dingen. Veel anemoonvissen zijn er, bijna elke anemoon herbergt wel een familie, ook wijst Beat ons op een prachtige naaktslak. Kortom weer een heerlijke duik. Boven gekomen staat het zonnetje alweer heerlijk te schijnen. Demi, behalve niet echt een goede duikleider, wel heel erg behulpzaam, helpt ons aan boord. We zetten een krabbel voor behouden terugkeer en kunnen aan het ontbijt. De boot verplaatst zich intussen een klein stukje, zo’n half uur varen, voor de volgende duik. Rond 10 uur is de briefing waarin gemeld wordt dat dit rif nog nooit eerder is bedoken dus goed opletten graag want dan weten ze wat ze de volgende keer moeten zeggen en om half 11 liggen we weer in het water. Een schitterend rif ontpopt zich voor ons. Twee grote grijze rifhaaien komen op de groep dalende duikers af. Sommige mensen die ons vooruit zijn zwemmen met de rug naar de haaien toe en het lijkt alsof de haaien het daarop gemunt hebben. Toch is dat volgens mij alleen maar stemmingmakerij van documentaires van Discovery Channel, haaien zijn namelijk niet agressief, per jaar worden er 3 mensen door haaien dood gebeten en 60 mensen aangevallen door haaien, cijfers waar honden alleen maar van kunnen dromen, nog erger zelf, kokosnoten zijn meer dan 10 keer zo gevaarlijk als haaien, paarden eisen bijna 100 maal zoveel doden per jaar. De haaien zijn gewoon nieuwsgierig en na een rondje of 3 vertrekken ze. Het rif is prachtig, vol van knalrode gorgonen, grote doopvontschelpen, agressieve trekkervissen verdedigen hun in het zand gegraven nesten met zoveel inzet dat we uit de buurt blijven, als raketten schieten ze rond en vallen alles aan wat te dichtbij komt. Tegen het einde van de duik komen we bij Beat & Chantal uit en samen met hen komen we terecht in een grote school met diklipvissen. Als ze in een grote groep zitten lijken ze wat van hun natuurlijke distantie kwijt te raken en komen ongewoon dichtbij. We hangen 5 minuten tussen de rondcirkelende vissen en gaan uiteindelijk naar boven, na 62 minuten verschijnen we weer boven water. Blijkbaar is de relaxtheid van Australië van zegenende invloed op mijn luchtverbruik. Twaalf uur is het intussen en tijd voor een lunch. Veel tijd om die lunch te laten zaken is er niet want er moet weer gewerkt worden. Terwijl iedereen ligt te soezen op het voordek klinkt de slavendrijversroep alweer over de Nimrod: DIVETIME, DIVETIME, DIVETIME. De briefing is eigenlijk een herhaling van vanmorgen; we weten het niet, maar op de kaart ziet het er uit als één grote muur. Goed gezien, blijkt als we afdalen, het is een bijna loodrechte muur met af en toe een zijdal waar een soort koraalzand rivier naar beneden stroomt. Wij dalen af naar onze maximale diepte en worden vergezeld door een grote school met boos kijkende barracuda’s, niet dat ze kwaad in de zin hebben maar hun bek geeft ze een agressief uiterlijk. Op het rif zwemmen veel nogal vreemd uitziende bultkop papagaaivissen. Ze zijn voorzien van twee bijna konijnachtige voortanden waarmee ze het rif afknagen. Flauw eigenlijk, wij maar voorzichtig zijn met het rif en zij maar naar hartelust knagen.

Halverwege de duik gaat het rif over in een bijna loodrechte muur en het lijkt alsof de grote vis daar op heeft gewacht. Als eerste verschijnt een grote witpunt rifhaai en zwemt schichtig zijn rondjes, waarschijnlijk zenuwachtig van al die aandacht. Vervolgens verschijnt er een enorm napoleon die met zijn grote ogen rondraaiend en alles in de gaten houdend, een rondje maakt, de knobbel op zijn hoofd, een kenmerk voor zijn leeftijd, is flink. Dan verschijnt uit het diepe blauw een grijze rifhaai die bijna rechtstreeks op ons af komt. Vlak voor ons draait hij bij en we kunnen hem recht in de ogen kijken, meer als 5 meter kan er niet tussen ons in zijn. Hij maakt nog een rondje om de duikers achter ons uit te checken en verdwijnt. Nog geen 5 minutenlater komt er een zilverpunt rifhaai aan gezwommen en patrouilleert zijn territorium,  wel 5 of 6 keer komt hij terug met steeds groter wordende cirkels. Ondertussen worden we nog steeds vergezeld door barracuda’s. Als we aan de rand van de muur, als het rif weer wat vlakker wordt, een hoek om komen zien we een haai liggen op het zand. Het is een luipaardhaai, een prachtige haai met mooie vlekken en een sierlijke staart. We komen dichterbij maar durven niet al te dichtbij te komen aangezien we niet weten of hij agressief kan zijn. We naderen tot op zo’n 10 meter maar dichterbij durf ik niet te komen. Het is een prachtig beest. Hij ligt lui te slapen, houdt met een scheef oog ons in de gaten. Zijn kieuwen gaan ritmisch open en dicht. Hij is groot, zeker 3 meter. Iedereen verzamelt zich er om heen en als iedereen uitgefotografeerd is gaan we min of meer als 1 groep verder. Tot besluit krijgen we nog visite van een aantal grote diklippen en een grote baars, maar dan is de lucht op en moeten we omhoog. De tender pikt ons op en sleept ons naar de boot. Als de volgende lading met Audrey erbij aankomt wordt er wat onhandig gestuurd en klapt ze met een flinke klap tegen de boot, gelukkig met haar fles, want was het haar hoofd geweest dan was ze vast tegen de vlakte gegaan. Rond een uur of 4 komen we aan bij de slaapplaats voor vannacht.

Per verteld dat hij een grote ray heeft gezien en denkt dat het een manta was. Niemand wil hem geloven, want hij twijfelt zelf ook nogal totdat hij zijn camera uit zijn onderwaterhuis heeft gehaald en het filmpje laat zien: een echt manta en een heel mooi filmpje. Iedereen is opgetogen en een beetje jaloers op Per. Er wordt weer geankerd en na de briefing kunnen we een schemerduik maken. We liggen in een soort hoefvormige baai met een aantal bommies er in. We zien veel naaktslakken, van bijna pikzwarte tot lichtblauwe, dikke en hele platte. Een helblauwe zeester van een 50 centimeter groot ligt ergens onder het koraal verscholen. Het leuke van een nachtduik of in dit geval een schemerduik is dat het altijd een rustige stek is die uitnodigt om vooral het kleine onderwaterleven te bekijken waarbij een nachtduik eigenlijk nog

veel beter werkt. We komen op de terugweg namelijk nog de grootste reuzemurene van de vakantie, de grootste giant clam en de grootste giant cuddlefish, dit om het voorgaande verhaal wat te relativeren. Rond kwart over 6 zijn er we er weer uit en wacht het eten. Na zo’n lange hete dag is het altijd heerlijk om een biertje te drinken en ondanks de inzet van beide partijen en omkooppraktijken van Rich kan ik niet kiezen welke er lekkerder is: XXXX of VB. Het eten smaakt weer heerlijk. Na het eten kijken we de tekenfilm de Ice Age, niet echt goed maar wel grappig. Met hakken over de sloot halen we de eindstreep en gaan naar bed.

Naar de haaien
'n Luie luipaardhaai*