Reisverslag Australië 6 november-8 december 2002

Gisterenavond krijgen we opeens de bibbers; vijf weken weg, hoe moet dat met het huis, vinden we het wel terug zoals we het achterlaten, en Fidel? Kent die ons nog wel als we terug komen? Al bijna een jaar zijn we aan het aftelen voor deze vakantie. Mijn wekker trekt trouw elke nacht eentje af van het aantal te slapen nachtjes. Bij de 320 zijn we begonnen en gisteren stond er eindelijk 1 op de wekker. We slapen een onrustige slaap. Om 9 uur arriveert de taxi en al rijdend richting station besluiten we om hem door te laten rijden naar Schiphol... Daar komen we dus rijkelijk vroeg aan en hebben dus ruim de tijd om koffie te drinken bij één van de vage trendy tentjes. Schuin onder ons staat een mediterrane medeburger het glazen dak van een incheckbalie te stofzuigen, wat er eng uit ziet. Het inchecken is spannend want we hebben een kilo of 7 teveel bij ons. Eindeloos zijn we de bagage doorgegaan om te zien of er echt niet meer thuis kan blijven. Een hele lijst met in Australië aan te schaffen zaken steekt al in mijn zak en als de dame van Cathay Pacific moeilijk gaat doen, komt daar een tent bij en blijft er een tent achter in een prullenbak van Schiphol. De dame van Cathay kijkt echter niet eens naar de weegschaal. Hadden we dan toch meer in de bagage kunnen stoppen of de handbagage van een kilo of 11 lichter kunnen maken? [...]

Boven China worden de lichten weer aangedaan, mogen de schuifjes van de ramen weer omhoog en wordt het ontbijt geserveerd. Om half 9 Hong Kong tijd landen we. De bagage wordt door gestuurd naar Melbourne dus daar hebben we geen omkijken meer naar. De douane stelt niet veel voor, we worden wel even apart genomen maar veel verder als Where are you from? komt de beste man niet. De douane, op Chinese leest gestoeld, doet zijn uiterste best om bars te kijken maar een dik propje in een uniform, blijft gewoon een dik propje in een uniform. We hebben een daghotel op het vliegveld zelf dus 1 uur nadat we geland zijn worden we verwelkomt door een TV scherm wat blèrt: Dear W J GT Heijdeman Welcome! Wat we wel echt verwelkomen is het bed en tien minuten later liggen we in een diepe slaap. Die jetlag coma houdt ons 3 uur van de aardkloot maar dan moeten we aan de slag. Voor ons ligt Hong Kong, zo'n 15 uur voor het vliegtuig naar Melbourne vertrekt dus; eruit! De ramen van het hotel zijn afgedekt met bamboesteigers die er bijzonder krakkemikkig uitzien maar die wel tot 15 verdiepingen hoog gaan, daarbij nog het gegeven dat er 1 miljard Chinezen zijn, zal het wel niet zo'n ramp zijn als er eentje instort. We douchen en nemen de Airport Expresse naar Hong Kong Island. Bij de deur van de metro staat een meneer met witte handschoentjes mensen te wenken, kijk hier een [...]

De vlucht is rustig en zonder vertragingen. Tanja slaapt bijna niet, kijkt alle series en films, ik dommel wat maar slaap ook niet echt. Als het ontbijt weer geserveerd wordt is intussen Australië onder ons verschenen. Het dorre binnenland is bijna zonder teken van leven. Waar je boven andere landen nog vaak wegen of dorpjes ziet, is er hier niets te bekennen. Eenmaal dichter bij Melbourne begint er meer menselijk ingrijpen zichtbaar te worden. We landen zonder vertraging in Melbourne waar het land in ieder geval een stuk groener is. We vinden onze tassen terug en dat is altijd weer prettig. De douane is heel streng, of liever gezegd de immigratiedienst is streng. Omdat er op ons formulier geen naam van een hotel of camping staat, omdat we nog niet weten waar we heen gaan, worden we uitgebreid ondervraagd door de dames van de immigratie. Wat ga je doen, reis je alleen, waar ga je overnachten etc. Nadat ik er door ben wordt ik nog een keer door iemand ondervraagt en pas na lang doorvragen is ie tevreden. Tanja treft hetzelfde lot maar dan zijn we ook in het beloofde land! Het is aangenaam weer, zo'n 20°, buiten lopen mensen in T-shirts en wij staan hier met gevoerde jassen en lange broeken. Lang duurt dan echter niet, want de pijpen worden afgeritst, de jassen opgeborgen en al snel staan ook wij in korte broek en T-shirt. We nemen de airport shuttle naar de stad. Een goedkope bus die naar 2 [...]

Onrustig geslapen maar wel uitgerust. We moeten nog gasjes scoren dus eerst Melbourne in. De stad is heel ruim opgezet en heel Amerikaans. Brede wegen, alles kaarsrecht, haaks op elkaar, veel reclame en veel auto's. Ik probeer de auto langs de kant van de weg te parkeren maar schat de afstand tussen de auto en de stoep verkeerd in en rij een dikke buts in de velg. Aangezien de winkels pas om 10 uur open gaat, scoren we eerst een ontbijtje bij de 7-Eleven. Op een bankje in de heerlijke lentezon krijg ik voor het eerst weer een rustig vakantiegevoel over me heen. We dwalen wat door de stad, nemen nog een lekkere fruitshake op een terrasje en kunnen om kwart over 10, beladen met gasjes, stoeltjes en meer geriefelijk vakantiegenot, op weg naar de Great Ocean Road. We sluipen de stad uit, elk kruispunt of elke rotonde benaderend met de grootst mogelijke voorzichtigheid en na wat omzwervingen komen we op de freeway. Al vrij snel komen we in de file terecht. Voor ons een enorm brug die over het havengebied van Melbourne loopt. Op de snelweg is links rijden in ieder geval geen probleem. We komen door Geelong en als we daar eenmaal voorbij zijn is het gedaan met de freeway. De naam Highway doet meer vermoeden dan er in werkelijkheid is. Een provinciale weg, meer niet, maar wel leuk, want je rijdt door het leven en dat is beter dan over een snelweg, waar je, terecht, zorgvuldig buiten het [...]

Het is koud geweest vannacht, althans dat hoor ik van Tanja, aangezien het nachtmutsje van gisterenavond mij overal door heen heeft laten slapen. We gaan op zoek naar een winkel en tevens de omgeving wat verkennen. Door het bochtenwerk in de overigens zeer indrukwekkende Great Ocean Road en door het drankgebruik van gisteren komen we niet zo heel ver. We worden allebei een beetje misselijk en stoppen ergens in een baai. We waaien wat uit op het strand en rijden door naar een klein dorpje met prachtige bomen direct aan het strand. Enorme naaldbomen met statig stammen en machtige kruinen die een beetje de vorm hebben van Divi-dive bomen. Verder een lief dorpje met een relaxte sfeer, zoals overigens bijna alles hier relaxt is. We doen boodschappen en rijden terug. We stoppen, op aanraden van Darren, bij Carisbrooks Falls en klimmen omhoog naar een soort uitzichtpunt. We hadden een wandeling van een uurtje in gedachten maar na 10 minuten zijn we er al. We kijken wat rond en wandelen terug. Bij de auto aangekomen hebben we toch een wat onbevredigd gevoel en besluiten we het nogmaals te doen maar nu beneden langs. In het grasland waar de beek begint te meanderen bloeien prachtige Calis, mooie grote, witte bloemen, in Europa slechts verkrijgbaar in de bloemenwinkel. Het pad is snel verdwenen en we klimmen over omgevallen bomen en ingestorte beekoevers. Om ons heen een vegetatie die in alles verschilt van de rest van de wereld. De eucalyptus  bomen staan overal in vele [...]

Het is prachtig weer en de zon warmt de botten snel weer op. Vandaag gaan we een stevige wandeling maken; eerst naar de Cumberland Falls en daarna naar de top van de kliffen waar we vanuit de camping tegen aan kijken. Rond een uur of 10 vertrekken we. We lopen het dal achter de camping in en komen meteen terecht in een betoverende wereld. De begroeiing is uitbundig, overal kwetteren papagaaien, parkieten, kaketoes, er staan boomvarens met prachtige kruinen, er schieten hagedissen weg, kortom een paradijs. We volgen de Cumberland River tot aan de Cumberland Falls, hier en daar moet de rivier overgestoken worden; this involves some rockhopping sprak de parkwachter en dat is ook zo. Zorgvuldig moet er gepuzzeld worden welke steen de volgende landingsplaats zal zijn, soms blijkt een landingplaats een wiebelige landing op te leveren en soms is een miniem puntje steen genoeg als tussenstop voor een goede landingplaats. Uiteindelijk komen we aan bij de waterval zonder een "natte". Waterval is misschien een groot woord voor dit beekje maar het is er heerlijk. De prachtigste vogeltjes vliegen af en aan, om ons heen staan de mooiste bomen  en planten en daar tussen zitten wij op een rots in de branding, te genieten. We lunchen met brood en kaas en nemen het pad een stukje terug en gaan op weg naar Castle Rock het uitzichtpunt. Het is heerlijk weer, zo'n 25° maar een verkoelend zeebriesje maakt het extra aangenaam. Het pad leidt ons weg van de rivier en gaat steil [...]

Tijd om verder te gaan, alhoewel dat met pijn in ons hart is. We gaan vandaag richting Warnambool, een plaats waar volgens de boeken goed gedoken kan worden. Onderweg stoppen we bij een soort Bagdad Café, in een gehucht waar iedereen uitloopt om die binnenkomende strangers te zien. We eten een pie met koffie in de tuin van het café met uitzicht op een rivier die zich ergens door een duinrij heen heeft geworsteld en in de Oceaan opgaat, kortom zoals al vele malen eerder het geval, een mooi en ongewoon landschap. We zijn vanmorgen door regenwouden heen gereden, door onafzienbare weides, woeste baaien en kleine dorpjes. Een flink stuk van de route ging nog over de Great Ocean Road, maar vanaf Port Campbell zie je de Ocean niet meer, wat het dus eigenlijk de Great Road maakt en als we daar dan ook nog de afmeting bij in beschouwing nemen blijf je al gauw achter met een Road. We stoppen bij de Twaalf Apostelen, een rij met kliffen die trots in de branding staan, de golven trotserend. Rood en geel, met als achtergrond een helblauwe zee staan ze te wachten tot de zee zo hard en lang op ze heeft ingebeukt dat ook zij zullen vallen. Van de 12 apostelen die er begin deze eeuw stonden zijn er dan ook nog maar 9 over. We rijden door naar Warnambool en het weer wordt steeds slechter. Het begint te waaien en te regenen. We komen aan en vinden een kampeerplaats bij een [...]

Dankzij een extra deken en ondanks de regelmatig tikkende regen en harde rukwinden hebben we toch redelijk geslapen. Willem kan af en toe zijn draai niet vinden en al dat lawaai van het weer houdt me soms wakker maar hij is toch wel uitgerust. In ieder geval heeft de tent het prima gehouden (Hema natuurlijk....) De zon is gelukkig weer te voorschijn gekomen en na het douchen kunnen we de tent droog inpakken. Na wat zoeken, een  verkeerde afslag hier en daar, vinden we de weg richting de Grampians. Gaandeweg wordt de omgeving steeds mooier, minder bevolkt, meer bossen en de heuvels veranderen steeds meer in bergen. We komen nu steeds meer richting de Outback, het woeste binnenland van Australië. We zien nog een kangoeroe en een aantal Emoe lopen. In eerste instantie dachten we dat het gewoon een boer was die Emoe's hield zo als je soms in Nederland ziet, maar bij nadere inspectie bleek er geen hek om heen te staan. Op een of andere manier ben je niet gewend om dit soort grote dieren tegen te komen in het wild. We zijn op weg naar Halls Gap omdat daar veel wandelingen vandaan vertrekken en rond een uur 12 staat de tent en zijn we er klaar voor. De camping is bijna leeg en dus heerlijk rustig. Onderweg hebben we al waarschuwingsborden gezien over een Total Fireban (Clean your property while you can) maar gelukkig is die hier nog niet uitgeroepen. We kunnen dus gewoon een stekkie met [...]

Vannacht heerlijk geslapen tot een uur of half 6, toen brak namelijk de hel los omdat alle kaketoes wakker werden en al schreeuwend aan de dag begonnen. Ik stel nog voor om kaketoe te wijzigen in "kaken toe" maar ze luisteren niet. Na een half uurtje zijn ze wakker en gaan aan hun dag beginnen en kunnen wij nog een uurtje slapen. We douchen (op alle campings waar we tot nu toe waren kun je zolang je maar wilt warme douchen en in veel gevallen met een straal waar ik thuis jaloers op ben), we maken het ontbijt en om half 10 kunnen we vertrekken. Het begin van de wandeling die op de camping zou moeten beginnen is nogal moeilijk te vinden maar na wat gezoek vinden we hem. Het landschap is mooi, de bijna zwarte rotsen hebben een vreemde, knobbelige verwering. We lopen langs een klein stroompje en overal om ons heen bloeien prachtige, nog nooit eerder geziene bloemen. We kijken nog steeds regelmatig omhoog of er een koala te zien is maar vinden er geen. Het weer, dat er vanmorgen nogal dreigend uitzag is aardig bijgetrokken en behalve een frisse wind die af en toe de kop op steekt is het heerlijk weer en gaan de korte broeken aan. We beklimmen de Wonderland trail vanaf het westen wat betekent dat de wandeling heel geleidelijk stijgt. De natuur heeft behoorlijk vreemde kunstjes uitgehaald, we komen in een soort sleuf van een meter of 10 diep en 2 tot 3 meter breed, [...]

Vandaag staat er weer een flink stuk rijden op het programma, namelijk Mungo National Park, een rit van ongeveer 400 kilometer. Het is een afgelegen park dus moeten we zorgen dat we water en eten genoeg hebben, ook voor het geval we er vast komen te zitten voor een paar dagen. We doen in Halls Gap nog wat boodschappen, twee extra tanks met water van 10 liter en gaan op pad. De weg is uitgestorven, soms heb je het gevoel dat je alleen op de wereld bent. We nemen de Western Highway, klinkt goed maar is gewoon een provinciale weg met hier en daar een derde strook om in te halen. We komen nog langs Coopers Crossing, de geboorteplaats van de Flying Doctors, maar veel meer hoogtepunten komen we niet tegen. Het land is steeds leger en woester geworden. Af en toe een boerderij, wat drinkputten voor het vee met een windmolen om het water op te pompen en heel af en toe een dorpje. Het zijn dorpjes van het kaliber spookstad. Een dichtgetimmerde general store, een kroeg die het nog net redt en 10, 20 huizen en een Memorial hall, gebouwd voor en door Eerste Wereldoorlog veteranen. De zon is intussen ongenadig aan het schijnen en per uur stijgt de temperatuur. Het asfalt trilt boven de horizon en als we af en toe stoppen voor een pauze zakt de hitte als je de geairco'de auto verlaat, over je heen. Je kunt goed merken dat we wegrijden van de verkoelende [...]

Tanja's luchtbed is lek gegaan vannacht maar het warme klimaat ter plekke heeft zoveel overtollig beddengoed opgeleverd dat er wel een zacht matrasje van te maken viel. We ontbijten in de al gloeiende zon. We gaan vandaag de rondrit maken die door het park loopt. Allereerst gaan we naar het visitors centre om ons daar te laten voorlichten. Dat visitor centre is nog rustiger als de camping, daar is namelijk helemaal niemand. Op een bord schrijven we onze naam en de tijd dat we vertrokken zijn, zodat in ieder geval iemand kan weten wat we aan het doen zijn. Wel zijn er douches en we maken dan ook lekker gebruik van deze onverwachte maar heerlijke verrassing. We bekijken de woolshed uit de tijd dat Mungo werd ontgonnen, zo aan het begin van de vorige eeuw. Je vraagt je af hoe die schapen het ooit uithielden in die hitte. Dwars door de vlakte loopt een stuk van de rabbitproof fence, het langste hek ter wereld ooit neer gezet rond 1930 om de konijnenplaag een halt toe te roepen en nog steeds zijn de konijnen een probleem. Rond Mungo worden ze nog steeds bestreden. We beginnen aan de rondrit die zo'n 60 kilometer lang is. De eerste 15 kilometer zijn moeizaam en de auto gaat het er niet beter op doen. Vlak voor de Wall of China worden we ingehaald door een bus die met 80 kilometer per uur over de zandweg stuift. Bij de Walls of China komen we dan ook [...]

Het was heerlijk om weer eens in een gewoon bed te slapen, we slapen een gat in de dag, dat wil zeggen we worden pas om 8 uur wakker en dat is wel een week geleden. Ik bel met Diederick die in Nederland problemen heeft met Exchange Servers, veel ellende en zo weinig wat je eraan kunt doen. Het ontbijt, bij de prijs inbegrepen, is toast en oploskoffie. We gaan weer op weg voor een lange rijdag, richting de Blue Mountains. Onderweg eten we wat in het Starlight Café, een vieze sompige witte sandwich. De highway is nog steeds niet meer dan een achteraf weggetje. Soms wordt de weg geblokkeerd door een kudde koeien en moet je voorzichtig laverend tussen de beesten door, die verstoord kijken naar de auto. We doen nog wat boodschappen, komen nog een Aldi(!) tegen en arriveren rond een uur of 3 in Katoomba. De wereld om ons heen is steeds bewoonder geworden en in Katoomba is het zelfs uitgesproken toeristisch, even wennen na al die rust en stilte. We zetten de tent op en wandelen nog even langs de Katoomba Falls, die stelt niet veel voor maar de omgeving is wel prachtig. De steile wanden van de Blue Mountains zijn indrukwekkend. Halverwege hangen twee kleine stipjes die aan het klimmen zijn. De bergen in de verte hebben inderdaad een blauwe waas over zich heen, die komt van een olie die afgescheiden wordt door Eucalyptus bomen. We eten heerlijke spaghetti en 's avonds kletsen we wat [...]

Omdat we het park te toeristisch vinden besluiten we om door te rijden naar Sydney. Even buiten Katoomba merkt Tanja dat ons geld gestolen is. Zo'n $150 is uit onze portemonnee gestolen, waarschijnlijk gisterenavond tijdens het gesprek met de buren, we stonden op zo'n 50 meter van de auto vandaan maar die Nederlandse sloerie heeft ons waarschijnlijk afgeleid terwijl haar vriendin onze auto doorzocht. Niets aan te doen en gelukkig hebben ze alleen maar geld uit de auto gehaald en alle pasjes en creditcards laten zitten. Vanaf nu weer oppassen dus. We komen in de drukte rond Sydney terecht en moeten op zoek naar een camping. Dat valt niet echt mee, we hebben in de Lonely Planet een paar adressen gevonden maar alle voorsteden die daar in genoemd worden vinden we niet terug op de kaart of borden. We rijden op de gok naar het noordwesten en vinden na een lange zoektocht de best verborgen camping van Sydney in Narrabeen. Hij ligt wel op een mooie plek, aan een lagune met op een steenworp afstand de zee. Voordat we de tent opzetten moeten we eerst naar de WC. Die blijkt gesloten wegens schoonmaken maar aan de andere kant van de camping is nog een toilet gebouw. Rood aangelopen komen we daar aan om te ontdekken dat dat gebouw gesloten is voor onderhoud. We staan allebei op klappen. Gelukkig is er verder op een invalide toilet en kunnen we zonder natte plekken de tent opzetten. Rond een uur of 11 gaan [...]

Verder gaat het, richting Cairns. We gaan vandaag een niet al te lang stuk rijden naar Myall National Park. We ontworstelen ons uit de drukte rond Sydney en kunnen lekker doorrijden omdat er tot Newcastle een freeway ligt, freeway is wat wij een snelweg noemen, vier banen met een afscheiding ertussen. We arriveren rond een uur of 2 aan in Tea Gardens, de toegangspoort tot Myall. Myall is eigenlijk een dunne strook land met duinen die tussen de oceaan en een binnenzee ligt. De weg is lang en telkens als we denken een kampeerplaats te zien blijkt hij gesloten voor onderhoud. Het heeft dus ook nadelen om buiten het seizoen te komen. Uiteindelijk komen we op een kampeerplaats die open is, Mungo Bush. Het is een mooie kampeerplaats zonder water, een toilet is een gat in de grond en betalen hoeft al helemaal niet. We staan aan de rand van de binnenzee. Het is veel te warm om de tent op te zetten dus laten we de auto staan en pakken een handdoek en onze zwemkleding en wandelen naar het strand door een prachtig bos, dichtbegroeid met de meest exotische bomen. Op het strand waait het stevig, dus gaan we in de duinen uit de wind liggen. Er is in kilometers geen levend wezen te zien. Voor ons gaat de oceaan tekeer. We zwemmen wat en omdat we wat willen lezen loop ik terug naar de auto om een boek te halen. Onderweg loop ik bijna tegen een enorme leguaan [...]

Wakker worden met uitzicht over een prachtig meer met voorbij zwemmende pelikanen en zwarte zwanen is heerlijk, maar het meer is toch geen goed vervanging voor een douche. Tanja springt redelijk snel in het meer maar ik sta met mijn slaperige kop heel lang te treuzelen, gauw een kopje onder en dan weer eruit. We moeten haasten want we willen het pontje van 8 uur halen. We breken snel de tent af en zetten vervolgens de sokken erin met de auto. In een door mij over het hoofdgeziene, bijna haakse bocht rijd ik ons bijna te pletter maar kan nog net op tijd een noodstop maken. Net op tijd komen we bij het pontje aan. Na nog een flink stuk onverharde weg komen we bij Buladelah weer op de Pacific Highway , de weg die ons naar Cairns moet brengen. We willen proberen vandaag tot Brisbane te komen maar dat is wel ongeveer 1300 kilometer en dat is een pittig stuk voor 1 dag. We gaan op weg en als je zo'n lang stuk te gaan heb, krijg je van die mijlpalen; als we voorbij Port Macquarie van de kaart rijden en in de wegatlas een blad om mogen slaan, trakteren we ons zelf op een Mac. Wat is het volgende doel? Coffs Harbour, dat is nog wel ver weg, staat nog niet eens op de borden. Al "spelende" maken we toch aardig wat kilometers en rond een uur of 6 's middags rijden we Queensland binnen. Brisbane is nog [...]

Vroeg opstaan, spullen in de auto en op weg. De radio vertelt ons dat we zelfs nog een uur vroeger zijn dan we dachten want Queensland heeft onverwacht zomertijd. Weer een dag om veel kilometers te maken. De start is niet al te best want al is het dan half 7, we komen keihard in de file voor Brisbane. Na een uurtje zijn we daar ook weer door heen en gaat het sneller. Het begint steeds tropischer te worden om ons heen. De eerste suikerrietplantage komen voorbij en zelfs hier en daar een ananasplantage. De Pacific Highway is de Bruce Highway geworden, het blijft nog steeds een provinciale weg. Net voor Rockhampton overschrijden we de Steenbokskeerkring en zijn we officieel in de tropen. Langs de weg staan veel lonkende borden met foto's van tropische eilanden, maar we zijn sterk, we rijden verder. Eindeloze suikerrietvelden strekken zich uit. Kleine spoorlijntjes om het suikerriet af te voeren lopen kris kras door het land. Eigenlijk is dit niet echt een aantrekkelijk gebied, dus wat dat betreft is het niet erg dat we er met 100 kilometer per uur doorheen rijden. Toch is het autorijden wel een fijne manier om je te verplaatsten. Natuurlijk is een vliegtuig sneller en minder vermoeiend, maar als je zelf het landschap aan je voorbij ziet glijden lijken de veranderingen natuurlijker en mooier te gaan, het maakt je beeld compleet. Je krijgt op deze manier wel echt een idee van het land. Bij Mackay, als de avond valt, vinden [...]

Ondanks de alsmaar toenemende warmte toch goed geslapen. Zal wel iets met de airco in het motel van doen hebben. We pakken de auto en gaan op weg naar Townsville. Onderweg reserveren we de ferry die ons naar Magnetic Island gaat brengen, handig toch zo'n mobieltje. We kunnen lekker doorrijden en rond 1 uur draaien we het terrein van de ferry op. We zijn een half uurtje te vroeg en dus kan Willem op een PC die daar te beschikking van de klanten staat, een e-mailtje naar Nederland versturen. De overtocht duurt een half uurtje. We komen aan in Geoffrey's Bay, tot op het laatste moment denk je dat ze de auto's dan waarschijnlijk ergens op het strand zullen dumpen maar vlak voor dat dat echt zou gebeuren, draait de boot en is er tussen de rotsen ergens een afgevlakt stuk, met daarachter een smalle weg waardoor je van de boot kunt. We rijden naar Horseshoe Bay en vinden een kampeerplaats bij Geoff's, een overjarige Duitse hippie. De camping is dan ook een soort monument voor de jaren 70. We zetten de tent op en lopen naar het strand. Opeens loop je dan op een tropisch eiland terwijl 3 dagen geleden de avonden nog fris waren, een stukje sturen heeft toch zijn voordelen. We maken een wandeling naar het strand en gaan daar wat relaxen. We zwemmen in de Stinger free enclosure, een soort drijfnet wat de Stingers tegen moet houden, de dodelijke kwallen die tussen oktober en april de [...]

Het regent als we opstaan maar ook dat kan gebeuren in een tropische regenwoud. Een mooi moment om dan eindelijk eens de kaarten naar Nederland te schrijven. Voor we klaar zijn is de zon alweer volop te voorschijn gekomen en kunnen we de rugzak volladen en gaan we op weg voor een wandeling. We willen gaan snorkelen in Florence Bay. Daarvoor moeten we aardig wat meesjouwen; sharkskins, schoentjes, vinnen, handdoek, het past allemaal net in de kleine rugzakjes. We moeten daarvoor een flink aantal heuveltoppen over. Na het eerste uur in de brandende zon strijken we neer in de eerste baai. Er valt niet te snorkelen want het heeft zo hard gewaaid de laatste paar dagen dat het water enorm troebel is. Zwemmen kan natuurlijk altijd. We trekken de van Joop en Gemma geleende sharkskins aan en trotseren de redelijk woeste golven en de vage angst voor Stingers. Het water is een heerlijke verkoeling. We hebben de hele baai voor ons zelf alleen. Geef mij een strand met zee en flinke golven en je hebt geen kind meer aan me.Na een uurtje gaan we, eigenlijk tegen beter weten in naar Florence Bay, we krijgen gelukkig snel een lift van een paar, hoe kan het ook anders, aardig Australiërs. Ook daar is het water troebel maar daarom niet minder lekker om in te zwemmen. Het is druk op het strand, er liggen wel zeker 4 mensen. Boven ons hoofd zweeft een Wouw, die tegen de wind in recht boven ons hoofd [...]

Vanmorgen waren we heel vroeg wakker, 6 uur, vanwege al die schreeuwende en gillende vogels en vanwege een hoognodige plas. Omdat we nu toch wakker waren maar gelijk de dag beginnen. We ontbijten in een heerlijk   ochtendzonnetje en daarna wassen we de auto een beetje aangezien we vandaag naar Cairns gaan en daar even bij de Car rental langs gaan in verband met de haperende motor. We pakken de tent in en rijden naar de ferry. Bij de oprit naar de ferry zitten een groepje wallibi's te bedelen om eten. Er liggen een paar bananenschillen en ze zitten er met zijn allen gezellig op te knabbelen. De ferry is heel rustig. Er staan nog 5 auto's waaronder een iets te zwaar beladen vrachtwagen die vlakbij onze auto heen en weer gaat staan te schommelen, zo hard soms dat je bang bent dat hij omvalt. Niets erg overigens want we bezien het van het bovendek, dus als ie gaat hebben we een mooie positie om foto's te maken. Om 9 uur draaien we de Bruce Highway op. Des te dichter we bij Cairns komen, des te meer betrekt de lucht en aan de omgeving te zien gebeurd dat vaker want het wordt steeds groener. Onderweg stoppen we om even ergens iets te eten maar dat wordt een kort bezoekje aangezien we in een soort mierenhoop van groene mieren terecht zijn gekomen. Later in de auto zitten we nog regelmatig mieren van ons af te meppen. We rijden de grote stad binnen [...]

Midden in de nacht schrik ik wakker van knagende geluiden maar geen gewetenskwestie houdt mij bezig, dus kijk ik verder. Op de stoel naast ons is een bandicoot bezig zich een weg door de rugzak heen te vreten. Hij heeft al een gat weg geknaagd en is onverdroten op weg naar de noten die, ondanks dat ze luchtdicht zijn afgesloten, toch gedetecteerd zijn. Ik jaag hem weg en op een paar schreeuwende vogels na, wat torren die snorren en mysterieuze piepjes, ritsels en geschuifel slapen we heerlijk. We zijn vroeg wakker want de voorkant van de tent is gewoon horgaas dus het licht komt kamerbreed de slaapkamer binnen. We liggen te luisteren naar alle geluiden om ons heen. Eigenlijk zijn het vooral de geluiden samen met de massieve ondoordringbare haag van planten die het zo bijzonder maken. Je weet dat er van alles gebeurd maar je ziet er niets van. Het glas met nog een bodempje Bourbon van gisteren wat ik naast mijn bed heb neergezet, is gevuld met 3 hele dikke torren. Fijn om te weten dat die 's nachts door de slaapkamer dwalen. Toch blij dat de Bourbon ze afgeleid heeft. Ze bewegen niet meer dus spoel ik ze door de WC, waar ze opeens weer beginnen met bewegen. Ik durf ze niet meer uit de WC te halen dus met pijn in mijn hart spoel ik ze door. We ontbijten in de "eetzaal" en gaan na het eten een wandeling maken. We hebben een beschrijving van de [...]

Tanja maakt me wakker want er staat een kasuaris in de tuin (doet me ergens aan denken, deze zinsopbouw...). Buiten langs de veranda scharrelt hij al etend voorbij. Omdat we nou toch wakker zijn, gaan we er maar uit en  ontbijten dus lekker vroeg. We rijden met de auto naar Cape Tribulation, hetverste punt van Cape York waar je met de auto kunt komen. We parkeren de auto en met een rugzak vol water en eten gaan we op weg voor een strandwandeling. Af en toe afgewisseld met een duik in de zee, lopen we naar naar een kaap toe. Daar klimmen we nog verder maar de vloed komt op en we willen niet vast komen te zitten, daarom keren we terug en wandelen rustig terug. Tanja ziet nog een een schildpad zwemmen. De bomen onderweg zijn schitterend. Sommige hebben vuistgrote knalgele bloemen, andere hebben zaden als een snijboon maar dan van een halve meter lang, ergens op een rots zit een enorme aalscholver, prachtige schelpen liggen er en een stelloper is aan het trippelen langs de vloedlijn, kortom het is hier een paradijs. Terug in bij de auto, staat de zon hoog aan de hemel en is het warm. We rijden terug en stoppen bij een boardwalk van het park en maken de wandeling. Die gaat in zo'n 3 kilometer over elk biosfeer die er is, regenwoud en natte mangrove, droge mangrove. Rond een uur of 3 gaan we op weg naar Port Douglas maar niet nadat we eerst [...]

Vroeg wakker van de hitte, de volgende vakantie is in januari naar Lapland. We ontbijten en zoeken alle spullen uit die we niet meer nodig hebben. De halve kampeeruitrusting zetten we te grabbel voor iedereen, we zijn immers klaar met kamperen. We rijden naar Cairns, stoppen even bij het vliegveld om te vragen of we de vlucht nog moeten bevestigen, dat staat namelijk altijd op de tickets en formulieren van het reisbureau en blijkt vervolgens nooit te hoeven, net als nu dus. We gaan nog even bij de Billabong langs om te vragen of we de auto ook wat later in mogen leveren en rijden door naar het kantoor van de Nimrod om daar de bagage af te geven. We worden ontvangen door Laureen, een aardige en behulpzame vrouw. We krijgen uitleg over wat ons te wachten staat. We dumpen alle bagage die we niet meer nodig hebben en rijden door naar de Traveller's Oasis. Mark heeft een kamer vrij gehouden en 15 minuten later liggen we in het zwembad. 's Middags halen we de auto door de carwash omdat we die morgen in moeten leveren. We lopen de stad in en doen daar nog wat boodschappen. Vlak bij het hostel is een enorm winkelcentrum, Cairns Central, dat volledig geairconditioned is dus daar kunnen we af en toe lekker af koelen. De stad zelf is niet echt de moeite waard. Alhoewel ze hun best doen om het wat te laten lijken, zie je dat het een stad is die te [...]

We worden wakker van de warmte en de muggenbeten van Port Douglas. Gek kun je worden van die beten en tot bloedens toe krabben we ze open. Vandaag gaan we naar Karunda met de trein. Mark is ook al wakker en heeft van thuis een mand met mango's uit eigen tuin meegenomen die hij uitermate artistiek slacht voor ons. Na het ontbijt lopen we naar het station, ook al voor de deur, en zien eigenlijk op het perron al dat de keuze voor Karunda ons niet op het lijf is geschreven. Veel Japanners en bejaarden. Karunda Rail is een spoorlijn die zich de bergen achter Cairns in werkt. Aangelegd om de mijnwerkersdorpjes te voorzien van voorraden in het begin van de vorige eeuw. De treinreis is inderdaad indrukwekkend, maar de omlijsting is beroerd. Op elke hoek van de baan wordt stilgestaan om fotografen de kans te geven, van elke tunnel wordt tot op de meter nauwkeurig gemeld hoe lang hij is en volledig zinloze details schallen onafgebroken uit de de speaker. Karunda is zo mogelijk nog erger. Vol met giftshops met "original" zooi, veel didgeridoo's, boemerangs en T-shirts met krokodillen of haaien. We lopen wat rond en balen van het feit dat het pas 12 uur is en dat de trein pas om 3 uur weer vertrekt. We lopen nog even een sancutary binnen, een understatement want ze bedoelen eigenlijk kinderboerderij, zien daar in ieder geval een koala, maar die moet helaas weer om de zoveel minuten uit zijn slaap [...]

Vroeg op want we moeten om kwart over 7 bij de Nimrod zijn. We zeggen gedag bij Mark en lopen naar de het kantoor van de Nimrod. Daar is al een aardig groepje mensen verzameld. We worden voorgesteld aan iedereen die er al is maar zoals altijd vergeet je de namen direct. De eerste indruk is dat het een aardige en rustige groep is. Drie Duitsers, twee Zwitsers, een Zweed, drie Australiërs, vier Amerikanen, een Canadese en natuurlijk twee Nederlanders. De organisatie ziet er geolied en door de wol geverfd uit. We krijgen een korte briefing en gaan op weg naar het vliegveld. Daar staan al 4 kleine vliegtuigjes klaar en na een half uurtje pakken en stouwen, vertrekken we. De vlucht gaat ongeveer 2 uur duren en gaat zowel over land als over zee. De koraaleilanden en riffen zijn prachtig. Diepblauw gaat over in lichtblauw en groen. Het land is rood met soms rond een beek een groene strook. We zien veel bushfires, maar vrijwel zeker natuurlijke brandjes die ook zelf weer uitgaan. Glenn, de Amerikaan heeft zich ongevraagd en zonder gêne op de co-piloot stoel geplaatst, onze Duitse vrienden worstelen zich voor ons om de dan volgende beste plekken te bemachtigen en wij eindigen samen met Jenny, een bijzondere Australische, op de achterbank. Toch is het uitzicht prachtig. We vliegen naar Lochhard River, het verst vooruit geschoven vliegveldje. Midden in de bush is er op eens een strook zonder bomen en daar ligt de landingsbaan. Het vliegveldje [...]

Wakker worden gaat niet echt subtiel: het anker, aan een zware ketting, loopt vlak voor onze hut door een gat naar de ankerkast en rond 5 uur besluit kapitein Ian om te vertrekken. Je kunt wel net doen of je verder slaapt maar het geluid is oorverdovend en je trilt daarbij ook nog eens bijna je bed uit. Dan maar wakker worden en naar boven. Tanja doet net of ze gek is en blijft liggen. Boven zijn al een aantal andere ook wakker geworden. We varen al een kwartiertje en David heeft al twee dolfijnen op de boeggolf mee zien zwemmen. Er is een licht ontbijt, toast en koffie, om de eerste honger te stillen. Vandaag gaan we richting het Southern Small Detached reef, de meest noordelijke duikplek van deze vakantie. Om half 8 krijgen we een briefing en worden ingewijd in de routine van de live boat entry en live boat exit. Eigenlijk heel eenvoudig, in plaats van te klooien met een tender, vaart de boot zo dicht mogelijk naar het rif, aan twee kanten van de boot staan de duikers klaar en als ze op de juiste positie zijn is het GO, GO, GO en iedereen springt zo snel mogelijk in het water en maakt dat hij weg komt voor de volgende. Voor de boeg van de boot ligt de tender met de camera's, die pik je op en de duik begint. Southern Small Detached reef is een losse patch koraal die als een soort pukkel voor het [...]