Reisverslag Nieuw-Zeeland & Australië 2 november-11 december 2005

De laatste dagen gaan langzaam, nu de vertrekdatum nadert. We zitten al zo lang af te tellen dat de laatste loodjes loodzwaar wegen. Intussen proberen we het huis zo goed mogelijk voor te bereiden op onze afwezigheid. Chantal gaat de planten water geven, de buren houden een oogje in het zeil, de tijdklokken gaan proberen de suggestie van bewoning hoog te houden, de thermostaat staat op 14°C, briefjes voor de achterblijvers. Ondanks dat we er een bepaalde routine in beginnen te krijgen blijft de twijfel knagen. Tanja ontdekt 's middags dat ze haar creditcard kwijt is. Ze regelt nog snel dat hij geblokkeerd wordt. Er is nog niets van af geschreven dus geen probleem, alleen moeten we het met 1 kaart doen tijdens de vakantie, maar we kunnen met de giropassen ook geld opnemen. Uiteindelijk rond een uur of 10 besluit ik alles los te laten. Tanja komt thuis van het sporten, we kijken voor het laatst een Nederlands journaal en gaan vervolgens naar bed. Net doen of je gek bent en proberen in slaap te vallen...

En dat slapen lukt tegen alle verwachting is prima. Tineke brengt ons weg en omdat de vlucht pas om 11 vertrekt hoeven we er niet al te vroeg uit. We moeten wel door wat files heen ploegen maar we zijn ruim op tijd op Schiphol. De bagage is een kilo of 6 per persoon te zwaar en de dame achter de balie meldt dat ze eigenlijk €458 in rekening moet brengen maar dat ze het deze keer door de vingers ziet. We vegen de zweetdruppels van het voorhoofd. De taxfree eindigt zoals gewoonlijk in een fles whisky en een geurtje. Elke vliegreis bestaat uit een aantal fase waarbij elke stap een soort mijlpaal is: als we eerst maar de koffers ingecheckt hebben, als we maar vast door de douane zijn, eerst maar even wat taxfree shoppen, nog even een veel te duur bakkie, zullen we vast naar de gate gaan? Hé hé eindelijk gaan we boarden. En daar zit je dan en moet je de komende 12 uur doorbrengen op 542 cm. Overigens is een vlucht met Singapore Airlines wel erg comfortabel. Lekker eten, attente bediening en een entertainmentcentre dat zijn weerga niet kent. Je kunt zelf kiezen welke film of serie je wilt zien en je kunt die op elk gewenst moment starten en het aanbod is leuk genoeg om 12 uur verveling mee te verdrijven. Dat is overigens niet nodig want we slapen redelijk wat, hebben we nog wat titels over voor de vlucht van Singapore naar Christchurch.

Rond 5 uur in de morgen landen we op Changi airport in Singapore waar de tropische moesson de stad geselt. De douane en de bagage gaan voorspoedig en dus stappen we een klein uurtje later de tropische hitte van Singapore in. Er wordt een taxi geregeld door een tandeloos mannetje die hoogstwaarschijnlijk Engels tegen ons praat. Hij wijst een taxi in de rij wachtende auto's aan en als we per ongeluk naar de verkeerde taxi lopen komt hij achter ons aangerend en wijst met veel misbaar de juiste taxi aan, in Singapore is alles blijkbaar strak geregeld. De regen is intussen een miezer geworden en door de schemering van de zonsopgang rijden we door de stad. De stad is erg lelijk. Veel, heel eentonige hoogbouw en schreeuwerige vermaakcentra. Het hotel is een uiterst smakeloos jaren '70 gebouw met veel beton, spiegelglas, goudkleurig metaal en bruin. Het kan natuurlijk onze uitstraling zijn maar wat opvalt is dat niemand aardig is. De taxichauffeur doet geen enkele poging om de conversatie op gang te brengen (wat maar goed is want hij heeft een bril die ik op -15 inschat en die zakt voordurend naar het puntje van zijn neus, waarmee hij mij de mogelijkheid biedt om nare scenario's te bedenken), de receptioniste weigert een niet verstane zin te herhalen en de bellboy kijkt alsof hij eindelijk de knoop heeft doorgehakt en besloten heeft van het dak te springen. Hij levert gelukkig rond half 8 nog wel de koffers af voor hij zijn snode [...]

We doen weer een poging om vroeg op te staan en weer mislukt het. Rond half 11 schrikt Tanja scheldend wakker, zonde van een ochtend maar blijkbaar vereist de jetlag meer slaap. We kleden ons aan, regelen van alles voor vervoer naar het vliegveld en de bagage en gaan naar Chinatown. Dat is precies wat het belooft: een stad vol Chinezen. Het is op zich wel leuk, veel kleine winkeltjes met enorm veel rommel voor een grijpstuiver. We worden nog half beroofd door een Chinese klerenmaker. Hij begint een kletspraatje dat nergens overgaat. Tanja heeft het er helemaal niet op en als we verder lopen zien we dat onze rugzak al half openstaat. Iemand heeft in ieder geval een poging gedaan om er in te komen. Er ontbreekt gelukkig niets maar we lopen iets meer oplettend verder. We kopen een koffertje om wat meer handbagage mee te kunnen nemen in de hoop dat er niet gekeken wordt naar het gewicht van deze tas. We bezoeken een Hindoe tempel, niet omdat hij er mooi uit ziet maar vanwege het machtige hoge kitsch gehalte. We moeten de schoenen op straat voor de deur uitdoen. 's Middags gaan we naar Little India, een soort Little China voor de Indiërs maar dan armoediger. Het ruikt er naar kruiden: kruidnagel, koriander, kerrie, eigenlijk een soort van mega Garam Marsala. We laten ons meevoeren met de stroom mensen. Rond een uur of vijf zijn we terug bij het hotel. We wachten in de lounge op de bus. [...]

Rond half 11 's ochtends landen we op het vliegveld van Christchurch met de excuses van de captain omdat we een half uur te vroeg zijn. Hij verteld en passant dat het 11° C is en dat baart ons wel enige zorgen, in Nederland is het namelijk warmer. We schuifelen langs de immigratiedienst (die alles moet zien: camperhuur voucher, retourticket) en vervolgens door naar de douane waar alle etenswaren, bagage, kleding en schoeisel gecontroleerd worden op mogelijke vervuiling die nieuwe ziektes kunnen importeren maar uiteindelijk mogen we het langverwachte Nieuw-Zeeland betreden. We nemen een taxi naar de camperverhuur en merken gelijk een mentaliteitsverschil met Singapore, de taxichauffeur is een gezellig dikkertje (met een onderarm vol tatoo's) en hij praat honderduit over het weer (waar anders over...) en eenmaal bij de camperverhuur blijkt de verhuurdame ook een lieffie, met weliswaar een lauw bakkie koffie (yak). Het campertje staat al klaar, een lief klein Toyota busje met een waterhoofd.We krijgen uitleg over gas- en watertank, bediening en onderhoud, we krijgen nog twee campingstoelen en een tafeltje en dan is het grote moment daar: in een bus, door een vreemde stad links rijden met een jetlag... Tanja zit bijna tegen de voorruit geplakt van het meekijken en ik rij als een bejaarde, maar het valt erg mee, voornamelijk omdat Tanja uitgebreid voorzegt wat er te doen staat, wat geen eenvoudige taak is als de bestuurder niet echt het verschil tussen links en rechts uit zijn mouw kan schudden. Toch arriveren we zonder kleerscheuren [...]

In het kader van de nog steeds op de loer liggende jetlag gaan we rustig aan beginnen. We gaan ons laten rijden en wel met de Transalpine Express. De wekker gaat vroeg af maar met de jetlag maakt dat niet zoveel uit. We rijden, nog steeds uiterst voorzichtig, naar het station en schaffen een ticket aan voor de tocht door de Southern Alps. De eerste 1½ uur zijn uitgesproken saai. Christchurch ligt op de Canterbury plains, een uitgestrekt laagland met veel veeteelt, boomgaarden en heggen, kortom 't zou zo maar Nederland kunnen zijn. De heuvels in de verte beginnen steeds meer van de horizon in beslag te nemen en uiteindelijk zijn daar de Alpen. Het is een imposant gebergte, da's waar, maar als je treintochten door Zwitserland gemaakt hebt is deze rit magertjes. De Alpen hebben hier wijde dalen gevormd, vaak met een rivier die een brede bedding van grind heeft gemaakt. Vrijwel alle bossen zijn gekapt ten behoeve van de schapenteelt, kortom de titel: One of the world's greatest traintrips is misschien een beetje overdreven. We stoppen even bij Arthur's Pass, het hoogste punt van de spoorlijn op zo'n 700 meter en gaan vervolgens door een 10 kilometer lange tunnel op weg naar de andere kant van het land. We gaan niet helemaal mee tot aan de westkust omdat de campingeigenaar ons gisteren waarschuwde dat het laatste stuk zo mogelijk nog saaier is dan het begin stuk. We stappen dus uit bij Lake Moana zodat we daar nog 3 uur [...]

Vandaag gaan we echt beginnen met de rondreis. Het pakken met een camper is erg eenvoudig: je propt de dekbedden in een kastje, maakt de stekker van de elektra los (niet onbelangrijk) en weg ben je. Het begin van de tocht gaat door de saaie Canterbury plains. Ondanks dat we in de reisgidsjes gelezen hadden dat dit inderdaad een weinig enerverend gebied was, valt het dan toch tegen om door een landschap te rijden dat geen verwondering oproept. Het enige dat opvalt is dat ze hier enorme heggen hebben, van een soort boomconifeer, die allemaal minutieus geknipt worden. We drinken ergens koffie met een intussen verplichte pie (die erg lekker zijn trouwens) en rijden door. Het weer is betrokken en af en toe valt er een buitje. Intussen worden we hinderlijk gevolgd door de spoorlijn. Niet echt natuurlijk maar als je langere autoritten maakt dan speel je van die spelletjes: je zegt gedag tegen de spoorlijn als hij afbuigt, verwijt hem lafheid als hij een grote boog maakt om een heuvel heen waar jij gewoon recht tegen op moet rijden en verwelkomt hem weer als een verloren gewaande vriend als hij onverwachts weer de hoek om komt zetten. Bij Katiki komen we samen aan langs de kust. We stoppen en maken een wandeling langs de vloedlijn. Enorme slierten met kelp liggen op het strand, sommige meer dan 5 meter lang. Het waait een beetje te hard voor een prettige wandeling dus zijn we binnen een uurtje weer terug en rijden [...]

We worden erg vroeg wakker maar we weten de tijd te doden tot we echt op moeten. We ontbijten met een uiterst bescheiden hoeveelheid yoghurt en vervolgens gaan we op weg naar het Otago schiereiland, maar omdat we onze keuken bij ons hebben doen we eerst nog even wat lekkere boodschappen: brie, tomaat, alles voor een tonijnsalade, soep, lekkere broodje: het gaat weer een barre tocht worden. We raken een beetje de weg kwijt en zien alle ins and out van de buitenwijken van Dunedin maar uiteindelijk belanden we op de gewenste weg, de Highcliff Road. Het is een prachtige weg die dwars over de ruggengraat van het schiereiland loopt met zo nu en dan briljante doorkijkjes naar baaien, soms aan de linkerkant met een kalme zee, soms aan de rechterkant met woeste golven. We rijden door tot Alan's beach en besluiten iets te vroeg dat we gaan wandelen. We lopen een aantal kilometers langs de weg die langs de baai loopt. De baai is een soort wad, er lopen veel waadvogels en krabjes scharrelen langs waterlijn. De geur van de getijdezone is overal ter wereld hetzelfde: zout, de geur van verrotting van wier hangen zwaar in de lucht, de geur die je in elke Ardbeg tegenkomt. We komen bij de duinrij die het wad afsluit van de zee en via een zwaar met gele lupine begroeide doorgang op het strand. Aan de westkant bevindt zich een wildrefuge, dus lopen we die richting op. Het is fris, bewolkt maar droog [...]

Donderdag 10 november Vandaag gaan we weer verder naar het zuiden. We beginnen met de Southern Scenic Route. De weg slingert langs baaien en strandjes. Na de ontmoetingen van gisteren zien we in elke boomstam een zeeleeuw en elke rots veranderd in een pinguïn maar dat blijkt bedrog. We wijken wat af van de route en bezoeken Nugget Point, een klif die steil oprijst uit de zee. Een pad loopt over een rug van nauwelijks 3 meter breed naar de vuurtoren. Onderaan de rug, die zo'n 100 meter boven zee uitsteekt, liggen grote groepen pelsrobben te zonnen. In het water zijn er een aantal op jacht in de kelpvelden. Voor de vuurtoren ligt nog een hele groep rotspunten, vol met meeuwen, pelikanen, cormorants en pelsrobben. We besluiten de Southern Scenic Route niet helemaal uit te rijden maar maken een shortcut richting Te Anau omdat de route niet echt veel variatie lijkt te hebben. Het doel van de route, Invercargill, wordt in alle boekjes als saai afgeschilderd dus snijden we zo'n 250 kilometer af. We tanken en besluiten de gastank ook te vullen. Ik krijg hem niet los van de slang en de behulpzame pompbediende heeft vervolgens ook een half uur nodig om de tank weer aan te sluiten omdat het schroefdraad beschadigd is. Hij is ook nog zo vriendelijk om de gasdichtheid met wat zeepsop te testen dus kunnen we na 3 kwartier verder. Het begint steeds harder te waaien en met een auto met een waterhoofd is dat niet echt [...]

We moeten vroeg op want we worden om 8 uur opgepikt. Het weer is aardig opgeknapt, het regent in ieder geval niet meer maar de wind is nog steeds behoorlijk sterk. Blair, onze gids blijkt een aardig en humoristische kerel, die overduidelijk plezier in zijn werk heeft en gelukkig geen standaard verhaal afdraait. Hij speelt in op suggesties en sidesteps en weet waar hij over praat. We maken een rondje dorp en met 11 man vertrekken we richting de Milford Sound. Halverwege stoppen we voor een wandeling van zo'n twee uur naar de Key Summit. Met het clubje bejaarden dat er ook bij is, gaat hij een stukje rijden. Een jong Japans meisje, alleen op pad, heeft een T-shirt aan, sportschoentjes en plastic zak als regenjas.  Ze wil mee gaan wandelen maar Blair laat haar niet zo vertrekken. In zijn jas, vele maten te groot vertrekt ze uiteindelijk voor de wandeling. De jas van Blair bewijst zijn diensten want ondanks het feit dat het niet regent (een unicum in een gebied waar 7 meter neerslag per jaar valt, met gemiddeld 35 droge dagen per jaar) het waait des te harder. Tussen de bomen is het comfortabel wandelweer. Het berkenbos is uitbundig begroeid, varens en mos groeien overal. Eenmaal boven de boomgrens slaat de wind toe. Op enkele stukken kun je bijna niet overeind blijven. Op het plateau zou je alle toppen van het Fjordland moeten kunnen zien ware het niet dat het te bewolkt is. Uit de bossen stijgen mistflarden [...]

Vandaag gaan richting Wanaka. Campergemak: ontbijt opruimen, vertrekken. Het regent intussen behoorlijk maar eenmaal voorbij Lunsden knapt het weer aardig op. Het is erg rustig op de weg, dus we kunnen lekker doorrijden maar kilometers in Nieuw Zeeland zijn erg langzaam. In Queenstown stoppen we voor een bakkie en wat shoppen, maar het is er erg toeristisch dus we gaan redelijk snel weer verder. De weg is mooi, slingert zich door een soort kloof heen met op vrijwel elk vlak terrein een wijngaard. Rond een uur of twee vinden we een plekje bij een wat vage camping. Midden op een leeg veld staat een vlag van de ANWB te wapperen. We gaan in een hoekje staan en krijgen gelijk bezoek van de bewoner van de enige andere camper. Overduidelijk iemand die uit Nederland komt, LBO mandvlechten met specialisatie Engels achter de rug heeft. Hij begint een verhaal in zijn beste Engels, we laten hem een paar zinnen doorzweten en vragen vervolgens aan hem: So you're from the Algemene Nederlandse Wielrijders Bond, hij begint nog met Yes, that is correct totdat hij zich realiseert dat het erg onwaarschijnlijk is dat een buitenlander op de hoogte is van de afkorting van ANWB, laat staan in staat is het accentloos uit te spreken. Opgelucht steekt hij nogmaals van wal: er komt een groep Nederlandse bejaarden in 26 campers aan die graag bij elkaar willen staan. En wij zitten ook niet echt te wachten op zulke buren dus we verkassen. De reisleider, een soort wethouder [...]

We slapen uit (half negen!), ontbijten en vertrekken richting Mount Aspiring National Park. De rit gaat door een mooi en vreemd landschap. Veel afgeronde bergtoppen met weerbarstige randen. Het zijn wederom lange kilometers. Na 2 uur rijden komen we op de onverharde weg. Na nog eens een half uur komen we aan bij een een riviertje dat dwars over de weg stroomt door een redelijk diepe geul. Het bord ervoor waarschuwt dat het vervolg van de weg alleen geschikt is voor 4-wheel drives. Komen ze na 2½ uur mee. We besluiten toch de overtocht te wagen. Heel voorzichtig rijden we door het riviertje. Het zijn vooral de aan- en afvoerhellingen die spannend zijn, het beekje is niet meer dan een centimeter of 30 diep. Het gaat allemaal goed en we vervolgen onze weg. De omgeving wordt steeds mooier, de zuidelijke Alpen zijn hier op zijn mooist. Na nog een 5-tal beekjes komen we aan bij de parkeerplaats en beginnen we de wandeling. Het miezert een beetje als we vertrekken. Via een lange hangbrug komen we in het zijdal uit dat naar de Rob Roy gletsjer leidt. Halverwege valt er een gat in de bewolking en hebben we even een mooi zicht op de dikke gletsjer. Langs de rand komen tientallen watervallen onder de gletsjer vandaan. Het bos is mooi, dichte beukenbossen met veel varens en mos. De beuken zijn een bijzondere soort, met extreem kleine blaadjes. Het IJslandse mos hangt als een soort baard van de boom. De zon is [...]

We nemen afscheid van de ANWB en vertrekken naar Franz Josef. De lucht is strak blauw, behalve rond de bergtoppen hangen wat wolken. De rit is prachtig, eerst langs Lake Wanaka en vervolgens langs Lake Hawae. Met meer is diep blauw, de ochtendzon maakt scherpe schaduwen op de berghellingen en boven op de toppen ligt vers gevallen sneeuw als een soort poedersuiker. Via een pas klimmen we omhoog om aan de andere zijde uit te komen bij het laatste puntje van Lake Wanaka. Of het nou komt door het mooie weer weet ik niet maar Nieuw-Zeeland is opeens een stuk mooier. De hellingen van de alpen zijn bedekt met mooie dichte bossen doorkruist door heldere stroompjes. Bruggetjes over deze stroompjes zijn zonder uitzondering one lane bridge. Goed uit kijken voor tegenliggers dus bij het oversteken. De pas richting Haast is prachtig. We bereiken de Tasmanzee (Tanja wint). We stoppen voor een bakkie met een pie in een dorp waar sinds 1950 niets meer is veranderd. Het is een slaperig dorpje met een piepkleine winkel (met een schreeuwend bord aan de deur om alsjeblieft niet binnen te komen met citronella op je huid want de eigenaresse is er enorm allergisch voor). Volgens mij zijn hier geen inwoners met hartproblemen. We gaan verder richting de gletsjers. Links de zee, rechts een moerasvlakte met uitbundige begroeiing. We stoppen bij een natuurpark en maken een wandeling langs het strand. Het ligt bezaaid met aangespoelde bomen die door de zee prachtig geloogd zijn tot ze bijna [...]

Vandaag gaan we de gletsjer op! We moeten om kwart voor 9 bij Franz Josef guides zijn in het dorp. We krijgen jassen, schoenen, sokken en stijgijzers. Met een oude bus rijden we richting de parkeerplaats en vanaf daar gaan we met de groep van ongeveer 12 man verder tot aan de voet van de gletsjer. We krijgen instructies over de komende wandeling, trekken onze stijgijzers aan en beginnen aan de klim. Het is niet echt mooi weer maar het is droog en het ziet er niet naar uit dat het gaat regenen. In de gletsjer zijn treden uitgehakt waarmee je in grote stappen snel stijgt. Af en toe een vlak stuk ertussen zodat je even op adem kunt komen. Rondom ons een bizarre landschap. Vrijwel gelijk na de start komen we op een ijsval, een waterval maar dan voor de gletsjer. Pieken ijs, als naalden, steken omhoog op de breuk vlakken. Sommige steken wel 10 meter boven de gletsjer uit en alles is diep blauw. Af en toe kruist een spleet onze weg. Via een smal plankje, een voet breed, met twee touwen als leuning kunnen we naar de overkant. Niet nadenken, niet stil blijven staan, recht vooruit kijken is het advies en dat werkt. Na zo'n twee uur klauteren komen we op het verste punt een redelijk vlak plateau. We rusten even wat uit, laten een andere groep passeren en beginnen aan de terugtocht. Die is aanmerkelijk lastiger, grote stappen naar beneden maken is lastig en struikelen levert [...]

Woensdag 16 november We worden wakker met regen, veel regen. We douchen, ontbijten en maken dat we weg komen. Onderweg begint het steeds harder te regenen. we komen bij een vrij lange one lane bridge die we ook nog eens moeten delen met een trein. Aan de overkant kun je een redelijk stuk van het spoor zien dus na grondige voorstudie wagen we de overtocht. We komen bij Paparoa National Park en wandelen naar de Pancake Rocks, de grote bezienswaardigheid van het park. Het zijn rotsen die uit laagjes bestaan die in grillige vormen verweerd zijn. Rare pieken, natuurlijke bruggen en kloven zijn het gevolg. Een vreemd landschap dat bijna kunst lijkt te zijn. Terug bij de camper zijn we weer eens tot op het bot nat. We besluiten om niet langer op het Zuideiland te blijven. Oorspronkelijk zouden nog een aantal dagen naar Abel Tasman National Park gaan maar we vluchten voor het weer. We zetten er flink de sokken in en rijden dwars door de alpen naar Picton waar we een plekje op de boot van 10 uur morgen reserveren. We zoeken en vinden een plek om te overnachten. We maken nog een semi-strandwandeling, lopen nog even langs de all night liquor store voor een flesje wijn en een flesje port en gaan vervolgens terug naar de camper om die te proeven.

We moeten om 9 uur aanwezig zijn bij de boot en zoals heel vaak kun je vervolgens 2 uur wachten totdat er echt iets gaat gebeuren. De boot heeft een uur vertraging maar als hij er eenmaal is gaat het laden snel. Twee bruggen leiden de auto via twee niveaus de boot op. Op het onderste niveau lopen ook nog spoorrails over de brug waardoor complete treinen op de boot geladen worden. Rond 11 uur vertrekken we en het eerste uur van de drie uur durende overtocht gaat afwisselend tussen brede en nauwe dalen door. Het landschap is erg liefelijk, veel glooiende heuvels met bossen en weilanden. We staan op de boeg in een waterig zonnetje en een lekker briesje te kijken als we bezoek krijgen van een Nieuw-Zeelands boertje. Een erg aardig ventje (Ah you're Dutch, I've got a Dutch brother in law: Cees, he's nice so I guess you will be nice too). Veel boerse "wijsheden". Hij is net teruggekeerd van een vakantie op het Zuidereiland en is op de weg terug naar zijn boerderij. Een aantal jaren geleden heeft hij zijn schapenfarm verkocht en is vertrokken naar de westkust en is daar een zuivelboerderij begonnen. Hij heeft overal een mening over, niet altijd even genuanceerd maar wel op de hoogte van wat er in de wereld gebeurd. Eenmaal in de Cook Straight blijven de woeste golven en wind waar de overtocht berucht om is, gelukkig uit. Je ziet het Noordereiland gelijk al liggen als je tussen de heuvels [...]

We worden vroeg wakker onder een strak blauwe lucht. Het begin van het Noordeiland weer is in ieder geval beter dan we gewend zijn. We besluiten gelijk te vertrekken om nog wat van het weer te kunnen genieten. Het is is erg rustig op de weg dus we kunnen redelijk doorrijden maar dat maakt niet dat het opschiet. Ik kan er nog steeds niet helemaal de vinger op leggen maar een kilometer in Nieuw-Zeeland is volgens mij langer dan in Nederland. Rond half 11 zien we de contouren van Mount Ruapehu, de hoogste berg van het Noordeiland. Het is een echte vulkaan: in een verder vrijwel vlak landschap rijst de berg op, in een echte kegelvorm, de toppen besneeuwd. De berg is dan ook een belangrijk skigebied. We rijden om de vulkaan heen en erachter vandaan komen nog twee vulkanen te voorschijn waarvan er een, Mount Ngauruhoe, het archetype van een vulkaan is. Hij is gebruikt in de Lord of the Rings als Mount Doom (de grote vulkaan waar de ring in geworpen moet worden). Er achter ligt de minder markante en lagere Mount Tongariro. Het gebied rond de vulkanen is een nationaal park en wordt vrijgehouden van brem. Daardoor krijgt het rode Tussock gras weer een kans. Het geeft het landschap iets spookachtig. We scoren een camping in Whakapapa village, verdiepen ons in de wandelingen en gaan vervolgens een wandeling van een paar uur maken naar de Silicon Rapids. Het landschap en met name de bodem, is van een bijzondere [...]

Om 8 uur worden we opgepikt door bus. Het is erg mistig. Soms rijden we een mistveld in waar het zicht minder dan 50 meter is. Hopelijk trekt dit nog op. De buschauffeur draait zijn verhaal mechanisch af, smijt met kubieke meters, graden Celsius en jaartallen en verdooft zo zijn hele publiek. We worden afgezet bij Mangatepopo. Het begin van de wandeling is erg druk, hoewel het volgens de chauffeur erg rustig is. Zijn we blij dat we niet op een drukke dag de wandeling maken. Het begin is vriendelijk vlak, maar de steile wanden van de vallei komen steeds dichterbij. we maken een kleine zijsprong richting de Sodasprings, een warme bron. We maken gebruik van de laatste mogelijk om naar de W.C. te gaan en beginnen aan de klim. Het gestolde lava is zwart, weerbarstig en scherp. Om ons heen piepende en hijgende mensen die de steile wanden met nog meer rustpauzes dan wij nemen. De zon is intussen doorgebroken en de lucht is bijna strak blauw. We halen een omaatje in van zeker 75 die om de tien stappen moet rusten maar toch stoer doorgaat. Eenmaal boven op de richel is het uitzicht prachtig. Rechts ligt de Mount Ngauruha, rond de top komen dampen uit de krater, alsof hij elk moment uit kan barsten. Dat is overigens niet zo, want de omgeving wordt streng gemonitord en in alarmfases weergegeven en we zitten op een schaal van 1 tot 5 in fase 1b. Achter ons zien we boven het wolkendek [...]

Het is een grijze dag en dus gaan we weer wat kilometers maken. We rijden een tijd lang langs Lake Tahoe, maar door het grijze weer maakt het niet aantrekkelijk. Tahoe zelf draagt daar nog wat extra's aan bij doordat het enorm toeristisch is. Onderweg zien we regelmatig stoomwolken van de geothermische verschijnselen. We rijden langs een grote energiecentrale die op aardwarmte draait. Het weer wordt wel steeds beter en als we Roturua binnen rijden is het heerlijk zonnig. Roturua is een beetje een kermis. Alles draait om de grote concentratie geothermische verschijnselen die hier voorkomen. De commercie heeft overigens wel overal zijn vinger achter gekregen. e besluiten om naar het Whaka park te gaan omdat daar de meeste verschijnselen te zien zijn. Het is er gelukkig erg rustig, maar 3 of 4 bussen met Japanners en\of Chinezen. We wandelen langs een serie vreemde zaken zoals stomende schoorstenen met knalgele zwavelwanden, kokende modderpoelen, geysers en dampende putten. De grote geyser spuit niet volgens een vast patroon maar als hij aan het spuiten gaat houdt hij dat vaak uren lang vol. Als we het park binnenlopen begint hij net te sputteren en barst uit als we in de buurt komen (of er een verband is weten we niet). Het is leuk om te zien, je kunt er niet voorbij rijden zonder het gezien te hebben, maar het is een beetje een kermis. We vinden ergens een camping net buiten Roturua. Ze hebben er thermische baden en daar gaan we natuurlijk gebruik [...]

We slapen heerlijk lang uit en vertrekken vervolgens naar Auckland. Het wordt steeds drukker naarmate we dichter bij komen. Rond Auckland is het een wirwar van snelwegen. We duiken in het diepe en rijden naar het centrum. Dat valt erg mee, behalve dan parkeren. Niet dat er te weinig plaats is maar alle plaatsen zijn overdekt en daar past ons busje niet in. Uiteindelijk vinden we een plaatsje langs de haven. De stad is, net als de rest van Nieuw-Zeeland, redelijk shabby. Het is niet echt armoedig maar een beetje armzalig is het wel. Queenstreet is de hoofdstraat en is wel een leuke winkelstraat maar ook zonder al te veel stijl en sfeer. We lopen langs de Skytower, de hoogste toren van Nieuw-Zeeland van 328 meter. Er wordt net iemand van af gebungee jumped en dat ziet er niet aanlokkelijk uit. Vlakbij de toren staat de Les Mills, de sportschool waar Tanja de lescyclus van gebruikt. Doordat we naar Australië gaan wil ze er een les volgen en die spreekt ze vast af. De ontvangst en de school zelf zijn een klein beetje een teleurstelling. De door het Les Mills programma gepreekte zaken worden op de school zelf niet echt in praktijk gebracht. In de winkel gaat ze zich te buiten en koopt flink wat sportkleding. We wandelen terug naar Queenstreet, doen een bakkie bij Starbucks, winkelen onze weg terug naar de camper en vertrekken naar het noorden via de imposante Auckland Harbour Bridge. Na een half uurtje rijden, waarbij [...]

De dag begint mooi maar als we buiten willen ontbijten betrekt de lucht en begint het te regenen. We vertrekken richting Waipoua forrest. In Ruawai doen we nog wat boodschappen en rond een uur of 12 rijden we het bos in. De weg is prachtig. We klimmen over steile weggetjes door dichte subtropische bossen. De weg naar het informatiecentrum is onverhard maar erg mooi. Grote statige bomen vormen een mooi bos waar de weg als een soort tunnel doorheen loopt. Naast de weg loopt een liefelijk beekje. We zien de eerste Kauri bomen, met grote dikke stammen, tot 50 meter hoog. Enorme bomen die intussen uiterst zeldzaam zijn omdat ze in vroeger tijden erg veel gevraagd waren. Het hout bevat namelijk erg veel gom en is dus eigenlijk al van nature gelakt. De restanten van het oude bos worden intussen streng beschermt en het bos is langzaam weer aan het herstellen. Het kan nog wel even duren want een gemiddeld Kauri doet er een 400 jaar over om volwassen te worden. Het visitor centre is mooi en informatief. We kunnen kiezen: daar kamperen zonder stromend water, toilet en stroom of terug rijden naar een camping op ongeveer een uur rijden. Dat ligt bij een mooi klein park en voordeel is ook nog eens dat ze nachtwandelingen organiseren. We besluiten dus om terug te rijden. Het is een mooie camping langs een riviertje waarin veel vis te zien is en waar de ijsvogels op de schutting zitten. We hebben nog een [...]

Het is heerlijk weer, we ontbijten in de zon en vertrekken snel om nog wat aan de dag te hebben. We rijden weer door het Waipoua forrest. We stoppen om de grote bezienswaardigheid te bekijken de oudste, dikste en hoogste boom van Nieuw-Zeeland. Hij is 60 meter hoog en 23 meter in omtrek en 1200 jaar oud, erg imposant. We rijden door naar Arai-Te Uru en maken daar vandaan een wandeling langs de kust. Het begin van de wandeling is prachtig. Aan de overkant van Hokiangi Harbour ligt een duin van 340 meter hoog. De baai zelf is ook prachtig, hij slingert zich diep het land. De ingang is één grote draaikolk. Daarna moeten we door dichte bosjes met kleine bloempjes waar hordes bijen op af komen. Tanja heeft het er niet zo op en komt bijna rennend door de bosjes heen. De rest van de wandeling is niet erg mooi, de kust van de Tasmanzee is mooi, maar aan de andere kant is er een saai grasland met schapen. Uiteindelijk belanden we in een lange baai. In een hoek van de baai is een grot uitgeslepen als een soort half slakkenhuis. Het begint op zee niveau en stijgt in een halve cirkel tot een paar meter boven de zee. We komen bij de smalle openingen en kijken boven de branding over zee uit. In de getijden poelen zien we prachtige anemomen. Weer terug beneden zien we dat de zee actiever is geworden. We moeten wachten tot we snel zonder nat [...]

We rijden terug naar Kaitaia om boodschappen te doen voor de komende dagen omdat we waarschijnlijk langer blijven in het park. Omdat we een huurauto hebben mogen we niet over de 90 mile beach, een officiële highway die over het strand loopt. We gaan dus binnen door en komen na twee uurtjes aan bij Cape Reigna, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. De kaap is mooi. Steile kliffen en op de meest verre klif een lief klein vuurtorentje. Volgens de Mauori vertrekken de geesten van de overledenen hier vandaan naar hun hemel. Wij zijn vroeg en dat heeft als voordeel dat de bussen nog ergens over de 90 mile beach schuren. We kunnen dus in alle rust rondlopen. We rijden zo'n 10 kilometer terug om een wandeling te gaan maken. Zo'n 150 meter na het begin van de wandeling zijn we de weg al kwijt en op de gok gaan we verder. We gokken niet goed en komen in een hoek uit waar we over een afzetting moeten klimmen. We wandelen verder maar worden in de gaten gehouden door een grote kudde jonge stieren. Ze volgen ons op afstand. We maken een omtrekkende beweging door een bos maar als we daar uit komen komen ze in galop aangerend, gekke bokkensprongen makend. We maken rechtsomkeert en scheldend op de bewegwijzering wandelen we terug. Als Tanja weer over de afzetting klimt blijkt het opeens toch schrikdraad. Gillend beland ze aan de andere kant van de afzetting... Terug bij de kaap beginnen we een wandeling langs [...]

We maken na het ontbijt een strandwandeling om Tanja's schelpenzucht te bevredigen maar er ligt zoveel dat we er duizelig van worden. Omdat ik door het zand last van mijn knie krijg zijn we na zo'n twee uur weer terug met een berg schelpen. Vanwege de last van mijn knie besluiten we richting Tutukaka te gaan rijden. We rijden 2½ uur en komen bij de Bay of Islands aan. Daar vinden we aan de baai een leuke camping. We huren een kajak en peddelen door de mangroves en langs de kliffen. Het is een kajak met een gat in de bodem (met opzet) maar daardoor wordt het gauw erg koud aan je benen en achterwerk. Na twee uurtjes zijn we weer terug bij de camper. We gaan de schelpenvangst schoon proberen te koken. We zetten de pan op het vuur en gaan vervolgens buiten in het zonnetje een wijntje drinken. Na een kwartiertje valt ons een apart luchtje op. Als we de camper in willen blijkt het daar onwaarschijnlijk smerig te stinken. We redden het om de pan zonder kokhalzen uit de camper te krijgen, zetten alle ramen en deuren tegen elkaar open. Dat lukt wel maar het stinkt afschuwelijk. Hopelijk heeft het geholpen. We laten de schelpen maar even een nachtje buiten luchten.

We ontbijten buiten onder een stralende zon en vertrekken vervolgens naar Tutukaka. Daar komen we rijkelijk vroeg aan. We rijden door het dorpje: 3 winkels, 2 restaurants, 5 huizen en een duikschool. We gaan naar de duikschool om ons in te schrijven voor een duik. Inschrijven is geen probleem maar of het door gaat is nog maar helemaal de vraag. Het weer voor vandaag en morgen ziet er slecht uit, veel regen en wind. De boot die op dit moment buiten is, wordt ook teruggeroepen. We rijden naar de camping terug en wachten af. De camping is vrijwel verlaten en de camper dient als een soort vogelhut. We zien een paar mooie, bruine ganzen, een havik, een grote watervogel en een Kakariki, soort parkiet  die we nog niet eerder hebben gezien. De planning is lastig want in deze buurt is behalve duiken niets te doen. Als het duiken morgen dus niet door gaat wachten we dan nog een dag en wat doen we dan met die dag? Het weer begint te voldoen aan de verwachtingen: het wordt donker en de wind neemt flink toe. De bus staat regelmatig te dansen op zijn banden. Achter ons staat een grote ouderwetse bungalow tent. Twee vrouwen zijn driftig aan het timmeren om de tent extra vast te zetten maar ze gebruiken kleine haringen. Ze leggen wat stenen op de flappen van de tent. Toch helpt het niet veel. De tent staat te wiebelen in de wind. De dames laten de tent uiteindelijk voor [...]