De dag begint vroeg, heel vroeg. Rond een uur of half 7 moeten we namelijk aan het ontbijt zitten anders halen we de start niet van de zwemtocht naar Klein Bonaire. Joop gaat niet gelijk mee, die komt later even kijken, dus vertrekken we met Gemma naar Bongo Beach. Daar is het al een drukte van belang. We schrijven ons in en krijgen met dikke zwarte stift ons inschrijfnummer op onze arm gekalkt. 
De hele route naar Klein-Bonaire is voorzien van boten die de zwemmers in de gaten moeten houden. Rond een uur of negen vertrekken we. Het begin is goed te doen, onder ons verschijnt koraal en veel vissen. Maar na een minuut of vijf is er niets dan blauw onder ons te zien. We hebben een snorkelset meegenomen en dat maakt de zwemtocht wel wat makkelijker. Je hoeft niet steeds omhoog om lucht te happen en de flippers geven behoorlijk veel snelheid maar het is saai, saai, saai. Niets dan blauw, diep blauw. Er is af en toe wat stroming maar die komt voornamelijk van de zijkant. We doen er een minuut of twintig over maar dan eindelijk verschijnt er, eerst nauwelijks zichtbaar, de bodem. We lopen even het strand op, kijken of we Wil en Karel ergens zien maar die zijn er niet dus gaan we al vrij snel weer terug. 
Op een of andere manier lijkt de stroming lastiger op de terugweg ook al komt hij nog steeds van opzij. We zwemmen in formatie, de buitenste houdt de koers in de gaten en degene houden gewoon hun linkerbuurman/vrouw in de gaten. We doen iets langer over de terugweg. Bij aankomst is het een kippenhok op het strand. We halen ons zuurverdiende T-shirt op en gaan terug naar het huis van Joop & Gemma. We lunchen met lekkere warme broodjes uit de oven, geserveerd door Joop. We pakken de luie tuinstoelen, de koelbox, handdoeken en een goed boek en rijden naar Lac Bay. We zoeken een rustig plekje en luieren met een lekker biertje in de zon. In de baai kun je prachtig snorkelen. Veel grote, prachtige zeesterren kruipen door het zeegras. Gemma ontdekt onder een stuk koraal een familie kreeften die duidelijk niet gesteld is op zoveel aandacht. Met drie snorkelaars voor de deur besluit mama om dreigend met haar indrukwekkende zwepen in de aanval te gaan. We laten de familie voor wat het is. Het water is vol van leven, vooral jong leven dat uit de mangrovebossen rondom het meer komen. Terug op de kant lopen we naar een tentje waar de Mariachi gezongen wordt. Een zwaar met goud behangen jongen staat uit zijn tenen een levenlied te zingen, begeleid door een groepje muziekanten die qua leeftijd variëren tussen de 80 en de schijndood. Het is wel prachtig om naar te luisteren. De lokale dames van formaat (fysiek dan) zitten op een bijna onder hun derrière verdwijnen stoel volledig op te gaan in de muziek. Soms barsten ze op eens uit en zingen uit volle borst mee en dat zegt wel wat. De biertjes smaken heerlijk, we nemen een soort pasteitje van geitenvlees dat ook heerlijk smaakt, de sfeer is uiterst laidback, kortom: hier wil ik wel 80 worden. Rond een uur of 5 rijden we naar huis. Door de tocht warm en stoffig geworden spoelen we ons even af in het zwembad waar Joop met zoveel inzet weer een toonbaar en net zwembad van heeft gemaakt. Tanja en Gemma molesteren een luchtbed en Joop en ik praten met een biertje over de zaken van het leven. Als je in de schemering ijskoud bier zit te drinken op een veranda van eens van ’s werelds mooiste eilanden, hoeft het eigenlijk nergens over te gaan.
 |
 |
 |
Geef een reactie