Transalpine

In het kader van de nog steeds op de loer liggende jetlag gaan we rustig aan beginnen. We gaan ons laten rijden en wel met de Transalpine Express. De wekker gaat vroeg af maar met de jetlag maakt dat niet zoveel uit. We rijden, nog steeds uiterst voorzichtig, naar het station en schaffen een ticket aan voor de tocht door de Southern Alps. De eerste 1½ uur zijn uitgesproken saai. Christchurch ligt op de Canterbury plains, een uitgestrekt laagland met veel veeteelt, boomgaarden en heggen, kortom ’t zou zo maar Nederland kunnen zijn. De heuvels in de verte beginnen steeds meer van de horizon in beslag te nemen en uiteindelijk zijn daar de Alpen. Het is een imposant gebergte, da’s waar, maar als je treintochten door Zwitserland gemaakt hebt is deze rit magertjes. De Alpen hebben hier wijde dalen gevormd, vaak met een rivier die een brede bedding van grind heeft gemaakt. Vrijwel alle bossen zijn gekapt ten behoeve van de schapenteelt, kortom de titel: One of the world’s greatest traintrips is misschien een beetje overdreven. We stoppen even bij Arthur’s Pass, het hoogste punt van de spoorlijn op zo’n 700 meter en gaan vervolgens door een 10 kilometer lange tunnel op weg naar de andere kant van het land. We gaan niet helemaal mee tot aan de westkust omdat de campingeigenaar ons gisteren waarschuwde dat het laatste stuk zo mogelijk nog saaier is dan het begin stuk. We stappen dus uit bij Lake Moana zodat we daar nog 3 uur kunnen wandelen. Het is er heerlijk rustig. Met ons zijn er nog twee andere reizigers uitgestapt en dat is alles. In het dorpscafé, uitkijkend over het prachtig blauwe meer, drinken we koffie met een Pie. We wandelen daarna langs de rivier en steken een hangbrug over en maken een mooie wandeling door het regenwoud. Veel boomvarens, inheems bomen, vreemde vogels met vreemde geluiden, een groen-rode duif kortom een prachtige wandeling. Het doet qua sfeer en begroeiing wat denken aan de bossen langs de Great Ocean Road in Australië. Terug op het station slapen we nog een half uurtje in de zon totdat de trein met een kwartiertje vertraging arriveert. We slapen in de trein nog wat meer scherpe kantjes van de jetlag en raken in gesprek met een 3-tal bejaarden Nieuw-Zeelanders die morgen naar de paardenrace gaan. Grappig is dat mensen uit zichzelf een praatje met je aanknopen. En misschien omdat we op vakantie zijn maar de praatjes ontaarden vrijwel altijd in een prettige uitwisseling van belevenissen, of je nou een bejaard stel of tiener spreekt. Terug in Christchurch besluiten we nog even de stad in te gaan. De rivier die door de stad loopt ligt verdiept in grasvelden met bebouwing er om heen, ik zou zweren dat ik langs de Catherijnesingel loop, enige verschil is dat je hier tot de bodem kunt zien. We eten bij een klein wokrestaurantje met stokjes en slenteren nog wat door de stad maar Christchurch is niet echt een stad om verwonderd van zijn schoonheid door heen te lopen. We rijden terug naar de camping en slapen bijna ongestoord door: maar twee keer plassen…