Warm

Ik denk dat het heel belangrijk is dat we ons zorgen blijven maken over het weer, zolang we namelijk met gefronste wenkbrauwen naar het weerbericht gekeken hebben, zolang is het namelijk, haaks op de voorspelling, prachtig weer. We zijn door (verrassend maar waar) de meneer van I verwezen naar een aantal mooie locaties de in de buurt van Fox Glacier te bezoeken zijn. En hij heeft niet gelogen: closer doesn’t mean you’ll see more. We worden richting de zee gestuurd vanaf waar we een prachtig overzicht over de bergen voor ons met daartussen de Fox Glacier. Als een ijzige wit/blauwe tong wringt hij zich tussen de bergen door om bijna op zeeniveau te eindigen.

En dat is bijzonder. Slechts een paar gletsjers ter wereld komen tot op zeeniveau en de meeste zijn in Antarctica of Alaska. Door de onwaarschijnlijke hoeveelheid regen (tot 16 meter in het firnbekken, de bakermat van een gletsjer) zorgt ervoor dat de gletsjer met een voor een gletsjer monsterlijke snelheid van 1,5 tot 7 meter per dag naar beneden “stroomt”, waardoor hij relatief weinig kans krijgt om te smelten. Na het uitzichtpunt rijden we door naar Lake Matheson. Foto’s van deze locatie staan in alle reisgidsen, postkaarten en reclameuitingen over Nieuw-Zeeland en dat snappen wij best. Probleem is alleen dat het gaat om de reflectie van twee van de hoogste toppen van de Nieuw-Zeelandse Alpen in het meer en er staat een lekker verfrissend windje… We moeten het natuurschoon dus maar uit de eerste hand bewonderen. We zien een kort moment onze oude vriend Mount Cook verschijnen. We zijn weliswaar bijna 1.000 km verder sinds 17 november maar in essentie zijn we niet verder dan aan de achterkant van de door ons zo gewaardeerde berg gekomen.

Tijd om het ijsblokje eens wat dichterbij te bekijken. De toegangsweg tot de gletsjer is gesloten vanwege het feit dat een aantal weken geleden de weg is weggespoeld, maar er is een uitzichtpunt. Daar aangekomen is dat inderdaad niet gelogen, maar je moet wel goed door het gat in de bomen turen om de gletsjer te zien. Daar zijn we dus snel klaar mee en voor straf vertrekken we naar de concurrerende buurman Franz Josef. Van de gletsjer is vooralsnog niets te zien, maar lekker lunchen kun je er in ieder geval wel. Minpuntje is dat er om de vijf minuten een helikopter opstijgt om toeristen op de gletsjer af te zetten. In 2005, toen ik hier al eens eerder was, kon je met een gids een tocht over de gletsjer maken. Maar beide gletsjers zijn, onder invloed van de steeds sneller gaande opwarming van de aarde, zover teruggetrokken dat ze daar niet meer stabiel genoeg voor zijn. Dat blijkt ook wel tijdens de wandeling die volgt. Op gezette tijden staat er een bordje dat aangeeft wat de grens van de Franz Josef gletsjer in een bepaald jaar was en sinds 2005 heeft hij zich echt vele honderden meters teruggetrokken. Achterop elk bordje heeft het Departement of Conservation tips aangegeven hoe je zelf global warming tegen kunt gaan….

Al met al een mooie dag, maar ook een die je aan het denken zet. De publiciteitsmachine rond deze gletsjers wil ons nog steeds doen geloven dat het een plek is die je niet gemist mag hebben maar, net al bijvoorbeeld het Great Barrier Reef, is het een bezienswaardigheid op zijn retour. Zeker mooi, maar (bijna) vergane glorie en een trieste vingerwijzing naar wat wij met z’n allen deze planeet aandoen.