BBQ on the Beach
Op pad met SE Aruba

Vanmorgen beginnen op dezelfde plek waar we gisterenmorgen begonnen zijn. We halen vier flessen bij de duikschool, schrijven ons in voor een drietal duiken morgen en gaan lekker relaxed naar Santo Largo om een duikje te maken. Santo Largo is een heerlijke plek om te zijn, zowel onderwater als boven water. In het weekend verschijnt er nog wel eens een andere bezoeker, maar meestal is dat een local die na 10 minuten weer vertrekt, verder is het stil. Het grote toeristengeweld speelt zich voornamelijk af om en nabij de High-rise Hotels, aan de noord kant van Oranjestad. Daar bevinden zich de parelwitte stranden. We zijn er nu een paar keer langs gereden en worden keer op keer afgestoten door de all-american way, die daar gaande is. Alles is daar zo ingericht dat het toeristen aan niets ontbreekt, een pizzahut, een McDonalds en een Hooters, al met al reden genoeg om er zo min mogelijk rond te hangen.

Na onze mooie duik op Santo Largo gaan we terug naar het appartement en doen een schoonheidsslaapje. ’s Middags besluiten we om naar bovenstaande ellende af te reizen om daar een duik te maken. We melden ons aan bij de Pelican duikschool en een juffrouw die niet erg geroutineerd is, schrijft ons in. Gisteren, in ons gesprek met Philip, heeft hij ons verteld dat locals veel voordeliger gebruik kunnen maken van voorzieningen en vaak veel minder betalen als toeristen. Als de wat stuntelende dame dan ook vraagt of wel locals zijn, liegen we in koor dat dat natuurlijk het geval is. Ze vraagt waar we dan wel vandaan komen en ik lieg ter plekke een adres waar ze helemaal stil van wordt. Ze kruist het vakje locals aan en voor $10 in plaats van $40 per persoon gaan wij vanmiddag een duik maken op het wrak van de Antilla, het grootste wrak van de hele Caribische Zee, zo’n 130 meter lang.

Het verhaal er achter schijnt te zijn, dat de Duitse vrachtvaarder aan het begin van de oorlog onder dwang naar Oranjestad gesleept door een Nederlandse oorlogsbodem (een van de weinige die op de Antillen gestationeerd was). De kapitein kreeg opdracht al zijn personeel van het schip te verwijderen en deed dat ook keurig, maar bleef zelf aan boord. Hij stookte de ketels op tot ongekende hoogte en wist nog net op tijd te overboord te springen voor de hele zaak ontplofte. Het middenschip van de Antilla is dan ook helemaal in stukken geslagen, maar het voor- en achterschip is nog steeds intact. De kapitein en zijn bemanning zijn geïnterneerd op Bonaire en een van de gevangenen heeft daar later als Captain Don een legende gesticht. Om 3 uur steken we van wal en beginnen om ons heen mensen hun spullen na te lopen. Alle andere zijn Amerikanen en zoals dat hoort bij Amerikanen zijn ze voorzien van allerlei laatste snufjes op duikgebied. Wij, met onze ƒ300,- duikcomputer waar we allebei mee moeten doen en 2e hands duikspullen zijn zeer onder de indruk van de professionaliteit waarmee onze mededuikers zich klaar maken. Onze duikleider geeft een korte briefing en sluit af met de vraag: So, who’s gonna be the leader, today? Om me heen zie ik de Amerikanen de situatie inschatten; zijn zij brutaal of capabel genoeg om de edele taak van duikleider uit te voeren. Blikken schieten heen en weer en ik raak een beetje in verwarring of erger nog, ik voel met niet prettig, ik zie het niet zo zitten om een of andere Yankee aan het roer te hebben en voor dat andere wat kunnen zeggen, en ze daarmee ook flink wat vernedering besparend, stel ik voor dat hij, onze local, onze duikleider is. Hij knipoogt, en zucht opgelucht in het Nederlands; ik ben blij dat er ook nog verstandige mensen meegaan vandaag.

We meren af bij de boei en gaan overboord. Onderwater blijkt als snel dat de indoctrinerende pose van onze Amerikaans mededuikers enkel en alleen gestoeld is op bluf, want de man met de duurste apparatuur valt ons driekwart van de duik lastig met een alarmsignaal, waar hij zelf blijkbaar ook niets van snapt. Het heeft nogal wat weg van een bellende GSM dus onderwater maak ik het gebaar van: volgens mij gaat je telefoon. Hij probeert nog wat uit te leggen, maar de onderwater beperkingen zijn te groot en bijna moedeloos gaat hij verder. Gelukkig is zijn lucht zo snel op dat hij gauw weer omhoog moet zodat de rust wat dat betref weer keert. De Antilla is op z’n kant terecht gekomen en dat levert voor duikers de mogelijkheid op om in alle rust door de ruimen heen te duiken, omdat dekspanten eraf gevallen zijn of verroest, zodat er een soort ribbenkast is ontstaan waarbinnen je kunt duiken. We zijn heel erg onder de indruk; overal om ons heel zijn enorme scholen vissen te zien. Het schip is massaal, het middenschip een soort van sloopwerkplaats waar enorm veel stukken staal kris kras door elkaar liggen. We worden bij het middenschip verlost van de alarmerende Amerikaan, maar blijven achter met een groep waar niet duidelijk van is hoe zij ooit hun duikbrevet hebben gehaald, vlak voor ons zwemt er een die zo slecht is uitgetrimt dat hij elke wand van het schip raakt die er te raken valt, op zich niet zo erg, ware het niet dat elke aanraking een stofstorm oplevert en ons het zicht ontneemt. Deze ongemakken terzijde schuivend, is de Antilla een zeer indrukwekkende duikstek. Na zo’n drie kwartier is het weer tijd om op stijgen, en in een school van Yellowtail Snappers komen we boven. Eenmaal aan boord horen we nog steeds het gepiep van de high-tech duikcomputer. Verwilderd zit de eigenaar op alle beschikbare knoppen te drukken. Al met al is het zeker niet in strijd met de regels van bescheidenheid om te stellen dat wij met kop en schotel boven de rest van de duikers uit staken, misschien moeten we ons de volgende keer maar niet laten imponeren door “stoere” Amerikanen. Op de terugweg ontdekken we een enorm supermarkt, van het Amerikaanse soort, en kopen daar lekker witlof met blue cheese, een fijn stukje vlees en aardappels voor aardappelschijfjes, op een of andere manier is dit altijd een soort Haute Cuisine wat tijdens de vakantie is extra veel smaak en voldoening oplevert. Intussen regent het buiten, maar binnen speelt Chicago Hope en wacht het bed voor straks.


BBQ on the Beach
Op pad met SE Aruba