Vogels
Kiwi drizzle

Een koude nacht met 2 tweepersoonsdekbedden is een eitje. Alleen uit dat warme holletje kruipen is ’s ochtends nog wel een uitdaging, die we weten te overwinnen. Het weerbericht voor de komende dagen is ronduit belabberd, dus plannen we vandaag geen activiteiten die een langdurig buitenzijn vereisen.

We gaan via de Catlins naar Invercargill, wat een schilderachtige rit zou moeten zijn met her en der wat bezienswaardigheden. We rijden eerst een stuk naar het beginpunt en al gauw komt de eerste stop in beeld: Nugget Point. De smalle klif in zee huist een vuurtoren en metersdiep beneden zien we de zeehonden lekker liggen in het zonnetje. Het waait wel erg hard en net voordat we de vuurtoren bereiken is ook de zon weg. Op de uitkijkplatformen worden we bijna weggewaaid de zee in, maar wat een spectaculair uitzicht hebben we op de woeste golven die metershoog op de rotsen knallen. We stellen de kans om dolfijnen te zien bij naar 0, maar naast de zeehonden zien we ook nog wat leuke geelgekleurde vogeltjes.

We rijden door naar stop 2, Jack’s Blowhole. Een onverharde weg, officieel mogen we hier niet eens komen. Het slingert langs een lagune richting zee en als we bij het eindpunt aankomen, begint het een partij te hozen: die wandeling naar de Blowhole kan het vergeten. Vanuit de auto zien we wel een zeeleeuw het strand op hobbelen, die zich lekker laat voortstuwen door de golven. Het lijkt er niet op dat het weer zich even koest gaat houden, dus we rijden maar door.

De volgende stop zijn de Purakaunui watervallen, die een hit-and-run fotomoment opleveren, aangezien ze slechts 10 minuten van de parkeerplaats afliggen. Het bos is een dichtbegroeid regenwoud en sinds een flink aantal dagen zien we weer boomvarens.

Omdat we niet heel erg vroeg aan de rondrit begonnen, lijken we wat in tijdsnood te komen. We slaan dus maar een paar attracties over. De eerstvolgende is Porpoise Bay en Curio Bay, waar we Hectordolfijnen en ander wildlife zouden moeten kunnen zien. Echter op het moment dat we uit de auto stappen is het alsof de plantsoenendienst ons met zowel een vliegtuigmotor als een Kärcher bestrijden, zo hard waait en regent het. We sprinten naar het bezoekerscentrum om te schuilen. We drinken binnen wat in de hoop dat de storm gaat liggen en warempel, de regen stopt in ieder geval. Met gevaar voor eigen leven lopen we langs de kliffen en zien metershoge golven kapot slaan op de rotsen voor de kust. Supermooie omgeving, maar beetje jammer van de wind haha.

Onderweg naar de camping kan Willem goed oefenen met de ruitenwisser, die in rechtssturend Nieuw-Zeeland aan de andere kant van het stuur zit. Ook de cursus houd-je-roer-recht komt goed van pas, zodat ons little house on wheels niet in de berm geparkeerd wordt. De camping ligt in de luwte van de wind, dus het wordt een rustige avond.


Vogels
Kiwi drizzle