Bijzondere ontmoetingen

Bali was de enige optie die overbleef als bestemming voor de voorjaarsvakantie. In de bladen en op internet waren verschillende verhalen te lezen over Bali. Sommige mensen waren er enthousiast over, andere helemaal niet. Met getemperde verwachtingen waren de dus naar Bali afgereisd. Na een paar duiken werd wel duidelijk dat wij tot de groep enthousiastelingen zouden gaan behoren. Natuurlijk is er geen mooi koraal, natuurlijk is het zicht mager maar op het zwarte zand is zoveel mooie en bijzonders te vinden. Met namen de hoeveelheid en diversiteit van naaktslakken is ongekend. En dan is er natuurlijk het wrak van de Liberty. Getorpedeerd in januari 1942, heeft de bemanning kans gezien om het schip op het strand te zetten. Daar heeft het tot 1963 gelegen, toen er als gevolg van een vulkaanuitbarsting, aardschokken optraden waardoor het wrak in zee gekieperd is. Het wrak ligt nu tussen de 5 [...]

Als je begint met duiken is alles overweldigend. Onderwaterleven is allemaal even indrukwekkend en zelfs een baars is bijzonder. De kennis van al dat nieuwe is beperkt tot vis of niet vis. Als je wat langer duikt, ga je vanzelf meer zoeken naar wat je echt gezien hebt en met name tijdens liveaboard heb je tijd en gelegenheid om de bibliotheek door te nemen. In elk boekje zijn er vissen waar de foto of tekening mijn aandacht trok. De spitsnuitkoraalklimmer natuurlijk, de manderijnpitvis vanwege zijn kleuren en de rafelvis. Lelijke naam voor een prachtig dier. Ik vind de Engelse naam het beest beter eer aan doen: Leafy Sea dragon. De spitsnuitkoraalklimmer van de drie het eenvoudigst te vinden. Komt voor in heel de indo-pacific regio en op een makkelijk te voorspellen plek. Zit je ergens onder de 25 meter en zie je daar dichte koraalstruiken, dan is de kans groot [...]

Stel je voor: een langgerekt eiland aan de uiterste zuidpunt van het Ari atol. Ver achter ons de dhoni met twee bemanningsleden op het dak en voor ons in de verte het kleine bijbootje met op de voorplecht een speurend bemanningslid dat in het dagelijks leven ober en bartender is van de boot. Boven op de brug staan 4 man van de bemanning het water af te turen en er wordt druk getelefoneerd met zowel de bijboot als de dhoni. We zijn intussen voor de derde keer voor het zelfde resort langs gevaren en nog steeds wordt er gespannen getuurd. Dan opeens: whaleshark, whaleshark, whaleshark! Paniek aan boord, iedereen rent naar zijn snorkelspullen, de één vergeet zijn zwembroek aan te trekken, een andere laat zijn snorkel in zijn hut liggen en een derde probeert zijn duikbril over zijn gewone bril heen op te zetten. We staan met de hele groep [...]

Duiken binnen een vereniging is hartstikke leuk: het is gezellig, je leert er van alles en toch is het soms heerlijk om gewoon met je buddy naar Zeeland te vertrekken en daar in alle rust met zijn tweeën een duikje te maken. En dus staan we op een doordeweekse dag aan de waterkant bij de Zeelandbrug te wachten op de kentering van het getijde. We zijn wat vroeg maar ’t is aardig weer dus wachten is geen probleem. We zijn de enige en ook dat is een voordeel van doordeweekse duiken, geen problemen met parkeren en onderwater heb je ook alle ruimte… Nou vergeet dat dus maar! Zo rond half mei breekt de sepiagekte los en kun je op een gewone doordeweekse dag opeens een stoet van zo’n 10 auto’s de parkeerplaats van de Zeelandbrug op zien draaien. Nederlanders, Duitsers, Belgen, zelf Engelse komen af op de prachtige sepia’s die [...]

Zaterdagmorgen 19 mei, SDMP. Het is prachtig weer, het zicht in Maarsseveen in fantastisch, het onderwaterleven is op zijn mooist en dan zal het je gebeuren dat je duikleider moet zijn, of bardienst hebt....Al die duikers die terugkomen hebben snoeken, voorn, baarzen, karpers gezien, grote verhalen over prima zicht en ik maar droog staan. Aan het eind van de ochtend zijn we zo getergd door alle enthousiaste verhalen dat Gerard en ik gaan proberen ons middagschema om te gooien om te gaan duiken en dat lukt ook en dus komen we om een uur of twee voor de tweede keer die dag aan op het SDMP, melden ons bij de duikleider van Lake Diving en gaan ons optuigen. We willen naar 't zogenaamde "Snoekeneiland" dus wordt de fles nog even extra opgepompt want het blijft een pokken eind duiken. De kompas wordt gezet, we zakken naar een meter of 6, [...]

Aan het einde van een mooie liveaboard trip naar de St. John's riffen zijn we bijna terug bij de haven van Marsa Ghalib. De duikgids heeft nog één duikstek maar die omschrijft hij als "een gok". Het is een baai aan de kust net voorbij Marsa Alam en daar bestaat de mogelijk om zeekoeien te zien. Omdat ze hoog op ons wensenlijstje staan besluiten we de gok te wagen. Bij de duikstek aangekomen is het druk. Niet alleen liggen er 6 boten maar op het strand staan ook een aantal groepen met snorkellaars. In de baai is een stuk afgezet met boeien om te voorkomen dat safariboten en hun zodiaks in het "beschermde gebied" komen. Eigenlijk heb ik er al spijt van dat we gegaan zijn want dit circus doet de beesten vast geen goed, alhoewel: de geest is gewillig maar het vlees is zwak en dus zitten we een [...]

Tijdens één van de laatste duiken op St. John's reef in het diepe zuiden van Egypte vertokken we in de vroege morgen voor een duik. De zee was zo glad als een spiegel en de zon die net boven de horizon verschenen was kleurde alles in de meest warme kleuren zoals alleen een op- of ondergaande zon dat kan. Bij de duikstek aangekomen liggen er al twee andere boten. We gaan een driftduik maken voor zover mogelijk want er is hoegenaamd geen stroming. De duik begint diep, op zo'n 30 meter en langzaam klimmen we omhoog. Halverwege zie ik onder mij iets heel ongelukkig bewegen. Ik ga er heen en het blijkt een echte steenvis te zijn die zich probeert te verplaatsen en vervolgens weer anoniem te gaan liggen wezen. Dat zou hem prima gelukt zijn als ik mijn ogen niet strak op de plek had gehouden. Als je je [...]

Aan het einde van de liveaboard naar de noordelijke riffen van het Great Barrier Reef in 2005 werd mijn buitenoor steeds dikker. Mijn gehoorgang werd op een bepaald moment zelfs helemaal afgesloten door de zwelling. Ik probeer zo lang mogelijk door te duiken maar moet toch de eerste duik van de laatste duikdag verstek laten gaan. De volgende duik lijkt de zwelling iets minder en dus besluit ik, onder protest van medereizigers, toch mee te gaan naar Pixie Pinnacle. Het is een duikstek die veel overeenkomst vertoont met de Lighthouse. Een koraal pinnacle stijgt als een schoorsteen omhoog vanaf een meter of 20. We dalen af -zonder problemen- en beginnen de pinnacle te omcirkelen. Timmie heeft bij een gat in het koraal een fire file shell gevonden en laat zijn lamp erbij liggen om de aandacht er op te vestigen. Helaas besluit Brenda de lamp iets verder in het gat [...]

Tijdens de liveaboard in 2005 duiken we op de één na laatste duikdag onder bij Challenge Bay. De briefing waarschuwt al voor stroming en bij het te water gaan blijken ze gelijk te hebben en tegelijkertijd ook weer niet. Ja, er staat stroming, nee, niet de voorspelde richting op. We gooien het duikplan om maar zien Steve, Hillary en Brenda als makke schapen wel de in de briefing aanbevolen kant op zwemmen en die drie stipjes worden met gezwinde spoed kleiner... Dat wordt weer zodiak werk, denk ik nog. Wij vertrekken echter tegen de stroming in. We komen langs twee torpedobaarzen die een nestje aan het bouwen zijn. Met steentjes in hun bek zwemmen ze rond en bouwen een soort van tunneltje. Heel leuk om te zien hoe vaardig ze zijn met alleen maar een bek. Intussen is het rond om ons druk geworden. Niet met duikers want die zijn [...]

Ook tijdens ons tweede bezoek aan het Great Barrier Reef bezoeken we het Tijou reef. Gek maar ik herken niets onderwater terwijl ik er zeker van ben dat we op bepaalde stekken eerder geweest zijn. Op zich is het niet zo gek dat je na 1 bezoek niet meer weet hoe iets er uit ziet maar het gekke is dat ik wel erg levendige beelden heb van het eerste bezoek. Geeft je de kans om gewoon opnieuw de pracht op je in te laten werken. We leggen aan de aan de buitenkant van het rif en Tommy komt boven van het ankeren met de mededeling dat het gierend hard stroomt. Ietwat onrustig gaan we te water en laten ons meteen zakken om in de bescherming van het rif terecht te komen. Bij de briefing is er wat mis gegaan want de voorspelde stroming gaat precies de andere kant op. Steve, [...]

Tijdens de vakantie op Bonaire ter ere van Joop's 65ste verjaardag in 2005, kregen we te horen dat er niet meer bij de zoutpier gedoken mocht worden als gevolg van een antiterrorisme maatregel. Natuurlijk snapten wij dat de zoutpier een uitgelezen object is om een aanslag op te plegen. De wereldeconomie zou met een schok tot stilstand komen en de aanslagen op het WTC in New York zouden verbleken bij zo'n laaghartige daad. Er was wel één uitzondering mogelijk: namelijk het inhuren van een lokale gids. Die hebben namelijk superman kwaliteiten en zijn feilloos in staat om elke laaghartige daad af te weren. Bij hoog en laag wordt volgehouden dat het hier niet gaat om een poging om toeristen meer geld uit de zak te kloppen. Gerard, Marcel, Tanja en ik zijn natuurlijk niet ongevoelig voor terreur maar intussen wel zo bekend in Bonaire om te weten dat de handhaving [...]

Tijdens de liveaboard met de Royal Emperor, met (dove) duikleider Ali Baba, zijn we vanwege die harde wind afgeweken van het plan om naar de Brothers te gaan en zijn onderweg naar Daedelusreef. Bij het aan boord komen staat op het whiteboard een afscheidskreet van de vorige groep: No Hammerheads. Shit! Hamerhaaien staat hoog op mijn wensenlijst maar omdat ze over het algemeen redelijk diep zitten heb ik ze tot nu toe niet gezien. Eenmaal op het Daedulesreef gaan we op de kop van het rif een duik maken. Ali Baba's briefing is duidelijk. We worden in de stroming voor de kop gedropt, laten ons tot 40 meter zakken, wachten en kijken vijf minuten toe en gaan dan verder. Veertig meter is diep voor mij, eigenlijk dieper dan ik me voorgenomen had maar door de jaren heen is de schrik van de diepte veranderd in alerte voorzichtigheid. We [...]

Tijdens de liveaboard in de Maldiven hadden we al een aantal malen manta's gezien. Het zicht was de hele vakantie mager en de ontmoetingen waren dan ook indrukwekkend maar vluchtig. Op de laatste dag, vlak bij hoofdstad Male maken we ons klaar voor de op één na laatste duik. We vertrekken met de dhoni naar de duikstek en verdwijnen onder water. Het rif was niet om over naar huis te schrijven maar in het kanaal beneden ons zwommen met regelmaat witpuntrifhaaien voorbij. Dan opeens verschijnt er een grote en imposante manta van zo'n 5 meter breed, vlak boven ons hoofd. Hij draait cirkels om een rotspunt die vol zit met poetsvisjes. Soms hangt hij bijna stil in de stroming terwijl er tientallen vissen de parasieten van zijn lijf eten. Nauwelijks zichtbaar stuurt hij met zijn vleugelpunten bij zodat hij op één plek blijft hangen. De groep van 15 [...]

Tijdens de liveaboard trip naar de Maldiven in 2003 waren we bijna aan het einde van de vakantie aangekomen bij de duikstek Kuda Giri in de buurt van het Zuid-Male atol. De grote attractie van dit rif is de visserboot van zo'n 45 meter lang die hier op een diepte van een meter of 25 ligt. Volgens de briefing grote kans op hengelaarsvissen en inderdaad zien we, op de stangen die vroeger het zonnescherm vormde, een mooie bruine hengelaarsvis. Het is een reuze hengelaarsvis dus erg makkelijk was hij ook weer niet over het hoofd te zien. Ik bekijk hem van alle kanten en als hij het zat is zwemt hij (zo goed en zo kwaad als hij kan) weg en landt een stukje verder. Bij nadere inspectie blijkt daar nog een hengelaarsvis te zitten, ditmaal een rode. Ondanks dat dit reden genoeg is om in de sectie bijzondere ontmoetingen [...]

Zeepaardjes zien is een tijdrovende bezigheid. Niet dat het bekijken zo lang duurt maar het vinden is een enorme klus. Waarschijnlijk zwem je er tientallen voorbij als je bijvoorbeeld in Bonaire aan het duiken bent maar ze verdwijnen zo perfect in de omgeving dat ze vrijwel onzichtbaar worden. Even een zijstap: Bonaire heeft een nachtduikstek die iedereen eens in zijn leven gedaan zou moeten hebben: de Townpier. Veel mensen komen er niet aan toe omdat het een begeleide duik is die geld kost. Toch is het een prachtige stek en zeker de moeite waard: de palen van de pier zijn prachtig begroeit en krioelen met bijzonder leven. De bodem van de haven daarentegen is minder interessant: zand met veel oude banden, kapotte flessen, kabels enzovoort. Als wij met nog 8 andere duikers dus op weg gaan zwemt iedereen in hoog tempo door om bij de pier te komen. Omdat we [...]

Dolfijnen hebben altijd een magische aantrekkingskracht. Het gevoel dat ze je geven, de idee dat je te maken hebt met een intelligent beest, de speelsheid en de gracieuze manier waarop de beesten bewegen maken dat iedereen dolfijnen vertederend vind en terecht. Als we na een bezoek aan Dolphinereef willen vertrekken zwemt er grote groep dolfijnen rond de boot. We stoppen en met de zodiak varen we naar de groep dolfijnen die iets verder op rond doolt. Midden in de groep springen we overboord. We landen tussen een groep van 50 of meer dolfijnen die aan alle kanten om ons heen schieten en nieuwsgierig dichterbij komen om ons uit te checken. Als ze het zat zijn en vertrekken klimmen we aan boord van de zodiak en als die een rondje vaart zitten in no time de dolfijnen weer te spelen in de boeggolf. We vallen weer overboord en het spel herhaalt [...]

  Tijdens de liveaboards in 2002 (en ook tijdens de trip in 2005) met de Nimrod wordt tijdens de laatste dag de Cod Hole bezocht. Dit is een van de beroemdste duikstekken van het Noordelijk Great Barrier Reef. Vlakbij het luxueuze Lizard Island ligt de duikstek. Het is zo beroemd omdat er al zo'n 20 jaar lang potatocod's gevoerd worden (Ned. naam Tukulu tandbaars, nou ja Nederlands....). Dat is natuurlijk helemaal niet in de haak maar het wordt verdedigt door het feit dat deze vissen intussen niet meer in staat zijn om voor hun eigen eten te zorgen. Dat er op deze manier een populatie in stand wordt gehouden van vissen die het elders moeilijk hebben wordt ook nog wel eens aangevoerd, zeg maar een soort fokprogramma zoals dat ook met reuzepanda's gebeurd. Hoe dan ook, genoeg recht gepraat wat krom blijft, de nieuwsgierigheid wint het van de [...]

Sinterklaasmorgen 2002: niets in onze duikschoen! Teleurgesteld luisteren we naar de briefing van Nao, een Japanse duikleidster van twee turfen hoog. De duikstek heet Lighthouse omdat het een kaarsrechte pinnacle is in een zandvlakte. Ze verteld dat we er vrijwel zeker zeeslangen tegen zullen gaan komen. Zeeslangen behoren tot de giftigste slangen ter wereld (bijna 4 keer zo giftig als de giftigste landslang!) maar, zo stelt ze ons gerust, ze zijn uiterst vriendelijk, nieuwsgierig en vrijwel nooit agressief. We gaan overboord en duiken naar de basis van het Lighthouse. Aan het einde van het eerste rondje zien we op een meter of 10 afstand van de bommie, een zeeslang rondscharrelen. Ze zien heel slecht en daarom stoten ze regelmatig hun kop terwijl ze over het rif dwalen. We zwemmen er heen, zorgvuldig op afstand blijvend. Hij scharrelt wat en vertrekt uiteindelijk. Als we terugzwemmen richting de bommie zie ik een [...]

In het hoge noorden van het Great Barrier Reef ligt het Tijoureef, een groot rifstelsel waar we tijdens de liveaboard met de Nimrod in 2002 twee dagen op duiken. Tijdens de middagduik gaan we op pad met Nao, het kleine Japanse onderdeurtje die onze gids is. Zo klein als ze is, zo goed is ze als duikgids. We beginnen met een steile wand die zonder einde door lijkt te gaan. We gaan in ganzenpas, met een paar meter hoogteverschil, de wand af en zien vooral veel naaktslakken. Op het einde van de duik vlakt het rif af en zijn er een soort van canyon die vanuit een zandvlakte oprijzen. Als we bijna aan het einde zijn zien we een grote luipaardhaai liggen. Hij/zij is zeker 3 meter lang en ligt rustig op het zand bij te komen. We naderen omzichtig en langzaam en hangen op een meter of 10 afstand [...]

Toen we ons voorbereiden op onze vakantie naar Bonaire, werd er ons door een aantal mensen verzekerd dat de kans erg groot was dat we een schildpad zouden ontmoeten. De hele vakantie hebben we gespeurd maar zonder resultaat. Toen we het jaar daarop naar Aruba gingen om te duiken hebben we wederom niets gezien. Intussen begonnen we te twijfelen aan het bestaan van schildpadden, waren ze geen broodjes aap? Waren ze intussen uitgestorven of werd er voor TV opnames van natuurfilms misschien gebruik gemaakt van de zogenaamde VVV schildpad: op batterijen en op afstand bestuurbaar? In maart 2001 lagen we na een reis van 24 uur (16 uur vliegen, 8 uur wachten) volledig op apegapen in het appartement op Helengeli, Maldiven. Na wat slapen besloten we om het stof van de reis af te spoelen door een stukje te gaan snorkelen. Vrijwel meteen bij het te water gaan zagen we [...]