2002 Australië

Gisterenavond krijgen we opeens de bibbers; vijf weken weg, hoe moet dat met het huis, vinden we het wel terug zoals we het achterlaten, en Fidel? Kent die ons nog wel als we terug komen? Al bijna een jaar zijn we aan het aftelen voor deze vakantie. Mijn wekker trekt trouw elke nacht eentje af van het aantal te slapen nachtjes. Bij de 320 zijn we begonnen en gisteren stond er eindelijk 1 op de wekker. We slapen een onrustige slaap. Om 9 uur arriveert de taxi en al rijdend richting station besluiten we om hem door te laten rijden naar Schiphol... Daar komen we dus rijkelijk vroeg aan en hebben dus ruim de tijd om koffie te drinken bij één van de vage trendy tentjes. Schuin onder ons staat een mediterrane medeburger het glazen dak van een incheckbalie te stofzuigen, wat er eng uit ziet. Het inchecken is spannend [...]

Boven China worden de lichten weer aangedaan, mogen de schuifjes van de ramen weer omhoog en wordt het ontbijt geserveerd. Om half 9 Hong Kong tijd landen we. De bagage wordt door gestuurd naar Melbourne dus daar hebben we geen omkijken meer naar. De douane stelt niet veel voor, we worden wel even apart genomen maar veel verder als Where are you from? komt de beste man niet. De douane, op Chinese leest gestoeld, doet zijn uiterste best om bars te kijken maar een dik propje in een uniform, blijft gewoon een dik propje in een uniform. We hebben een daghotel op het vliegveld zelf dus 1 uur nadat we geland zijn worden we verwelkomt door een TV scherm wat blèrt: Dear W J GT Heijdeman Welcome! Wat we wel echt verwelkomen is het bed en tien minuten later liggen we in een diepe slaap. Die jetlag coma houdt ons [...]

De vlucht is rustig en zonder vertragingen. Tanja slaapt bijna niet, kijkt alle series en films, ik dommel wat maar slaap ook niet echt. Als het ontbijt weer geserveerd wordt is intussen Australië onder ons verschenen. Het dorre binnenland is bijna zonder teken van leven. Waar je boven andere landen nog vaak wegen of dorpjes ziet, is er hier niets te bekennen. Eenmaal dichter bij Melbourne begint er meer menselijk ingrijpen zichtbaar te worden. We landen zonder vertraging in Melbourne waar het land in ieder geval een stuk groener is. We vinden onze tassen terug en dat is altijd weer prettig. De douane is heel streng, of liever gezegd de immigratiedienst is streng. Omdat er op ons formulier geen naam van een hotel of camping staat, omdat we nog niet weten waar we heen gaan, worden we uitgebreid ondervraagd door de dames van de immigratie. Wat ga je doen, reis [...]

Onrustig geslapen maar wel uitgerust. We moeten nog gasjes scoren dus eerst Melbourne in. De stad is heel ruim opgezet en heel Amerikaans. Brede wegen, alles kaarsrecht, haaks op elkaar, veel reclame en veel auto's. Ik probeer de auto langs de kant van de weg te parkeren maar schat de afstand tussen de auto en de stoep verkeerd in en rij een dikke buts in de velg. Aangezien de winkels pas om 10 uur open gaat, scoren we eerst een ontbijtje bij de 7-Eleven. Op een bankje in de heerlijke lentezon krijg ik voor het eerst weer een rustig vakantiegevoel over me heen. We dwalen wat door de stad, nemen nog een lekkere fruitshake op een terrasje en kunnen om kwart over 10, beladen met gasjes, stoeltjes en meer geriefelijk vakantiegenot, op weg naar de Great Ocean Road. We sluipen de stad uit, elk kruispunt of elke rotonde benaderend met de [...]

Het is koud geweest vannacht, althans dat hoor ik van Tanja, aangezien het nachtmutsje van gisterenavond mij overal door heen heeft laten slapen. We gaan op zoek naar een winkel en tevens de omgeving wat verkennen. Door het bochtenwerk in de overigens zeer indrukwekkende Great Ocean Road en door het drankgebruik van gisteren komen we niet zo heel ver. We worden allebei een beetje misselijk en stoppen ergens in een baai. We waaien wat uit op het strand en rijden door naar een klein dorpje met prachtige bomen direct aan het strand. Enorme naaldbomen met statig stammen en machtige kruinen die een beetje de vorm hebben van Divi-dive bomen. Verder een lief dorpje met een relaxte sfeer, zoals overigens bijna alles hier relaxt is. We doen boodschappen en rijden terug. We stoppen, op aanraden van Darren, bij Carisbrooks Falls en klimmen omhoog naar een soort uitzichtpunt. We hadden een wandeling van [...]

Het is prachtig weer en de zon warmt de botten snel weer op. Vandaag gaan we een stevige wandeling maken; eerst naar de Cumberland Falls en daarna naar de top van de kliffen waar we vanuit de camping tegen aan kijken. Rond een uur of 10 vertrekken we. We lopen het dal achter de camping in en komen meteen terecht in een betoverende wereld. De begroeiing is uitbundig, overal kwetteren papagaaien, parkieten, kaketoes, er staan boomvarens met prachtige kruinen, er schieten hagedissen weg, kortom een paradijs. We volgen de Cumberland River tot aan de Cumberland Falls, hier en daar moet de rivier overgestoken worden; this involves some rockhopping sprak de parkwachter en dat is ook zo. Zorgvuldig moet er gepuzzeld worden welke steen de volgende landingsplaats zal zijn, soms blijkt een landingplaats een wiebelige landing op te leveren en soms is een miniem puntje steen genoeg als tussenstop voor een goede landingplaats. [...]

Tijd om verder te gaan, alhoewel dat met pijn in ons hart is. We gaan vandaag richting Warnambool, een plaats waar volgens de boeken goed gedoken kan worden. Onderweg stoppen we bij een soort Bagdad Café, in een gehucht waar iedereen uitloopt om die binnenkomende strangers te zien. We eten een pie met koffie in de tuin van het café met uitzicht op een rivier die zich ergens door een duinrij heen heeft geworsteld en in de Oceaan opgaat, kortom zoals al vele malen eerder het geval, een mooi en ongewoon landschap. We zijn vanmorgen door regenwouden heen gereden, door onafzienbare weides, woeste baaien en kleine dorpjes. Een flink stuk van de route ging nog over de Great Ocean Road, maar vanaf Port Campbell zie je de Ocean niet meer, wat het dus eigenlijk de Great Road maakt en als we daar dan ook nog de afmeting bij in beschouwing [...]

Dankzij een extra deken en ondanks de regelmatig tikkende regen en harde rukwinden hebben we toch redelijk geslapen. Willem kan af en toe zijn draai niet vinden en al dat lawaai van het weer houdt me soms wakker maar hij is toch wel uitgerust. In ieder geval heeft de tent het prima gehouden (Hema natuurlijk....) De zon is gelukkig weer te voorschijn gekomen en na het douchen kunnen we de tent droog inpakken. Na wat zoeken, een  verkeerde afslag hier en daar, vinden we de weg richting de Grampians. Gaandeweg wordt de omgeving steeds mooier, minder bevolkt, meer bossen en de heuvels veranderen steeds meer in bergen. We komen nu steeds meer richting de Outback, het woeste binnenland van Australië. We zien nog een kangoeroe en een aantal Emoe lopen. In eerste instantie dachten we dat het gewoon een boer was die Emoe's hield zo als je soms in Nederland [...]

Vannacht heerlijk geslapen tot een uur of half 6, toen brak namelijk de hel los omdat alle kaketoes wakker werden en al schreeuwend aan de dag begonnen. Ik stel nog voor om kaketoe te wijzigen in "kaken toe" maar ze luisteren niet. Na een half uurtje zijn ze wakker en gaan aan hun dag beginnen en kunnen wij nog een uurtje slapen. We douchen (op alle campings waar we tot nu toe waren kun je zolang je maar wilt warme douchen en in veel gevallen met een straal waar ik thuis jaloers op ben), we maken het ontbijt en om half 10 kunnen we vertrekken. Het begin van de wandeling die op de camping zou moeten beginnen is nogal moeilijk te vinden maar na wat gezoek vinden we hem. Het landschap is mooi, de bijna zwarte rotsen hebben een vreemde, knobbelige verwering. We lopen langs een klein stroompje en overal om [...]

Vandaag staat er weer een flink stuk rijden op het programma, namelijk Mungo National Park, een rit van ongeveer 400 kilometer. Het is een afgelegen park dus moeten we zorgen dat we water en eten genoeg hebben, ook voor het geval we er vast komen te zitten voor een paar dagen. We doen in Halls Gap nog wat boodschappen, twee extra tanks met water van 10 liter en gaan op pad. De weg is uitgestorven, soms heb je het gevoel dat je alleen op de wereld bent. We nemen de Western Highway, klinkt goed maar is gewoon een provinciale weg met hier en daar een derde strook om in te halen. We komen nog langs Coopers Crossing, de geboorteplaats van de Flying Doctors, maar veel meer hoogtepunten komen we niet tegen. Het land is steeds leger en woester geworden. Af en toe een boerderij, wat drinkputten voor het vee met [...]

Tanja's luchtbed is lek gegaan vannacht maar het warme klimaat ter plekke heeft zoveel overtollig beddengoed opgeleverd dat er wel een zacht matrasje van te maken viel. We ontbijten in de al gloeiende zon. We gaan vandaag de rondrit maken die door het park loopt. Allereerst gaan we naar het visitors centre om ons daar te laten voorlichten. Dat visitor centre is nog rustiger als de camping, daar is namelijk helemaal niemand. Op een bord schrijven we onze naam en de tijd dat we vertrokken zijn, zodat in ieder geval iemand kan weten wat we aan het doen zijn. Wel zijn er douches en we maken dan ook lekker gebruik van deze onverwachte maar heerlijke verrassing. We bekijken de woolshed uit de tijd dat Mungo werd ontgonnen, zo aan het begin van de vorige eeuw. Je vraagt je af hoe die schapen het ooit uithielden in die hitte. Dwars door [...]

Het was heerlijk om weer eens in een gewoon bed te slapen, we slapen een gat in de dag, dat wil zeggen we worden pas om 8 uur wakker en dat is wel een week geleden. Ik bel met Diederick die in Nederland problemen heeft met Exchange Servers, veel ellende en zo weinig wat je eraan kunt doen. Het ontbijt, bij de prijs inbegrepen, is toast en oploskoffie. We gaan weer op weg voor een lange rijdag, richting de Blue Mountains. Onderweg eten we wat in het Starlight Café, een vieze sompige witte sandwich. De highway is nog steeds niet meer dan een achteraf weggetje. Soms wordt de weg geblokkeerd door een kudde koeien en moet je voorzichtig laverend tussen de beesten door, die verstoord kijken naar de auto. We doen nog wat boodschappen, komen nog een Aldi(!) tegen en arriveren rond een uur of 3 in Katoomba. De wereld [...]

Omdat we het park te toeristisch vinden besluiten we om door te rijden naar Sydney. Even buiten Katoomba merkt Tanja dat ons geld gestolen is. Zo'n $150 is uit onze portemonnee gestolen, waarschijnlijk gisterenavond tijdens het gesprek met de buren, we stonden op zo'n 50 meter van de auto vandaan maar die Nederlandse sloerie heeft ons waarschijnlijk afgeleid terwijl haar vriendin onze auto doorzocht. Niets aan te doen en gelukkig hebben ze alleen maar geld uit de auto gehaald en alle pasjes en creditcards laten zitten. Vanaf nu weer oppassen dus. We komen in de drukte rond Sydney terecht en moeten op zoek naar een camping. Dat valt niet echt mee, we hebben in de Lonely Planet een paar adressen gevonden maar alle voorsteden die daar in genoemd worden vinden we niet terug op de kaart of borden. We rijden op de gok naar het noordwesten en vinden na een [...]

Verder gaat het, richting Cairns. We gaan vandaag een niet al te lang stuk rijden naar Myall National Park. We ontworstelen ons uit de drukte rond Sydney en kunnen lekker doorrijden omdat er tot Newcastle een freeway ligt, freeway is wat wij een snelweg noemen, vier banen met een afscheiding ertussen. We arriveren rond een uur of 2 aan in Tea Gardens, de toegangspoort tot Myall. Myall is eigenlijk een dunne strook land met duinen die tussen de oceaan en een binnenzee ligt. De weg is lang en telkens als we denken een kampeerplaats te zien blijkt hij gesloten voor onderhoud. Het heeft dus ook nadelen om buiten het seizoen te komen. Uiteindelijk komen we op een kampeerplaats die open is, Mungo Bush. Het is een mooie kampeerplaats zonder water, een toilet is een gat in de grond en betalen hoeft al helemaal niet. We staan aan de rand van [...]

Wakker worden met uitzicht over een prachtig meer met voorbij zwemmende pelikanen en zwarte zwanen is heerlijk, maar het meer is toch geen goed vervanging voor een douche. Tanja springt redelijk snel in het meer maar ik sta met mijn slaperige kop heel lang te treuzelen, gauw een kopje onder en dan weer eruit. We moeten haasten want we willen het pontje van 8 uur halen. We breken snel de tent af en zetten vervolgens de sokken erin met de auto. In een door mij over het hoofdgeziene, bijna haakse bocht rijd ik ons bijna te pletter maar kan nog net op tijd een noodstop maken. Net op tijd komen we bij het pontje aan. Na nog een flink stuk onverharde weg komen we bij Buladelah weer op de Pacific Highway , de weg die ons naar Cairns moet brengen. We willen proberen vandaag tot Brisbane te komen maar dat [...]

Vroeg opstaan, spullen in de auto en op weg. De radio vertelt ons dat we zelfs nog een uur vroeger zijn dan we dachten want Queensland heeft onverwacht zomertijd. Weer een dag om veel kilometers te maken. De start is niet al te best want al is het dan half 7, we komen keihard in de file voor Brisbane. Na een uurtje zijn we daar ook weer door heen en gaat het sneller. Het begint steeds tropischer te worden om ons heen. De eerste suikerrietplantage komen voorbij en zelfs hier en daar een ananasplantage. De Pacific Highway is de Bruce Highway geworden, het blijft nog steeds een provinciale weg. Net voor Rockhampton overschrijden we de Steenbokskeerkring en zijn we officieel in de tropen. Langs de weg staan veel lonkende borden met foto's van tropische eilanden, maar we zijn sterk, we rijden verder. Eindeloze suikerrietvelden strekken zich uit. Kleine spoorlijntjes om [...]

Ondanks de alsmaar toenemende warmte toch goed geslapen. Zal wel iets met de airco in het motel van doen hebben. We pakken de auto en gaan op weg naar Townsville. Onderweg reserveren we de ferry die ons naar Magnetic Island gaat brengen, handig toch zo'n mobieltje. We kunnen lekker doorrijden en rond 1 uur draaien we het terrein van de ferry op. We zijn een half uurtje te vroeg en dus kan Willem op een PC die daar te beschikking van de klanten staat, een e-mailtje naar Nederland versturen. De overtocht duurt een half uurtje. We komen aan in Geoffrey's Bay, tot op het laatste moment denk je dat ze de auto's dan waarschijnlijk ergens op het strand zullen dumpen maar vlak voor dat dat echt zou gebeuren, draait de boot en is er tussen de rotsen ergens een afgevlakt stuk, met daarachter een smalle weg waardoor je van de [...]

Het regent als we opstaan maar ook dat kan gebeuren in een tropische regenwoud. Een mooi moment om dan eindelijk eens de kaarten naar Nederland te schrijven. Voor we klaar zijn is de zon alweer volop te voorschijn gekomen en kunnen we de rugzak volladen en gaan we op weg voor een wandeling. We willen gaan snorkelen in Florence Bay. Daarvoor moeten we aardig wat meesjouwen; sharkskins, schoentjes, vinnen, handdoek, het past allemaal net in de kleine rugzakjes. We moeten daarvoor een flink aantal heuveltoppen over. Na het eerste uur in de brandende zon strijken we neer in de eerste baai. Er valt niet te snorkelen want het heeft zo hard gewaaid de laatste paar dagen dat het water enorm troebel is. Zwemmen kan natuurlijk altijd. We trekken de van Joop en Gemma geleende sharkskins aan en trotseren de redelijk woeste golven en de vage angst voor Stingers. Het water [...]

Vanmorgen waren we heel vroeg wakker, 6 uur, vanwege al die schreeuwende en gillende vogels en vanwege een hoognodige plas. Omdat we nu toch wakker waren maar gelijk de dag beginnen. We ontbijten in een heerlijk   ochtendzonnetje en daarna wassen we de auto een beetje aangezien we vandaag naar Cairns gaan en daar even bij de Car rental langs gaan in verband met de haperende motor. We pakken de tent in en rijden naar de ferry. Bij de oprit naar de ferry zitten een groepje wallibi's te bedelen om eten. Er liggen een paar bananenschillen en ze zitten er met zijn allen gezellig op te knabbelen. De ferry is heel rustig. Er staan nog 5 auto's waaronder een iets te zwaar beladen vrachtwagen die vlakbij onze auto heen en weer gaat staan te schommelen, zo hard soms dat je bang bent dat hij omvalt. Niets erg overigens want we bezien [...]

Midden in de nacht schrik ik wakker van knagende geluiden maar geen gewetenskwestie houdt mij bezig, dus kijk ik verder. Op de stoel naast ons is een bandicoot bezig zich een weg door de rugzak heen te vreten. Hij heeft al een gat weg geknaagd en is onverdroten op weg naar de noten die, ondanks dat ze luchtdicht zijn afgesloten, toch gedetecteerd zijn. Ik jaag hem weg en op een paar schreeuwende vogels na, wat torren die snorren en mysterieuze piepjes, ritsels en geschuifel slapen we heerlijk. We zijn vroeg wakker want de voorkant van de tent is gewoon horgaas dus het licht komt kamerbreed de slaapkamer binnen. We liggen te luisteren naar alle geluiden om ons heen. Eigenlijk zijn het vooral de geluiden samen met de massieve ondoordringbare haag van planten die het zo bijzonder maken. Je weet dat er van alles gebeurd maar je ziet er niets van. [...]

Tanja maakt me wakker want er staat een kasuaris in de tuin (doet me ergens aan denken, deze zinsopbouw...). Buiten langs de veranda scharrelt hij al etend voorbij. Omdat we nou toch wakker zijn, gaan we er maar uit en  ontbijten dus lekker vroeg. We rijden met de auto naar Cape Tribulation, hetverste punt van Cape York waar je met de auto kunt komen. We parkeren de auto en met een rugzak vol water en eten gaan we op weg voor een strandwandeling. Af en toe afgewisseld met een duik in de zee, lopen we naar naar een kaap toe. Daar klimmen we nog verder maar de vloed komt op en we willen niet vast komen te zitten, daarom keren we terug en wandelen rustig terug. Tanja ziet nog een een schildpad zwemmen. De bomen onderweg zijn schitterend. Sommige hebben vuistgrote knalgele bloemen, andere hebben zaden als een snijboon maar [...]

Vroeg wakker van de hitte, de volgende vakantie is in januari naar Lapland. We ontbijten en zoeken alle spullen uit die we niet meer nodig hebben. De halve kampeeruitrusting zetten we te grabbel voor iedereen, we zijn immers klaar met kamperen. We rijden naar Cairns, stoppen even bij het vliegveld om te vragen of we de vlucht nog moeten bevestigen, dat staat namelijk altijd op de tickets en formulieren van het reisbureau en blijkt vervolgens nooit te hoeven, net als nu dus. We gaan nog even bij de Billabong langs om te vragen of we de auto ook wat later in mogen leveren en rijden door naar het kantoor van de Nimrod om daar de bagage af te geven. We worden ontvangen door Laureen, een aardige en behulpzame vrouw. We krijgen uitleg over wat ons te wachten staat. We dumpen alle bagage die we niet meer nodig hebben en rijden [...]

We worden wakker van de warmte en de muggenbeten van Port Douglas. Gek kun je worden van die beten en tot bloedens toe krabben we ze open. Vandaag gaan we naar Karunda met de trein. Mark is ook al wakker en heeft van thuis een mand met mango's uit eigen tuin meegenomen die hij uitermate artistiek slacht voor ons. Na het ontbijt lopen we naar het station, ook al voor de deur, en zien eigenlijk op het perron al dat de keuze voor Karunda ons niet op het lijf is geschreven. Veel Japanners en bejaarden. Karunda Rail is een spoorlijn die zich de bergen achter Cairns in werkt. Aangelegd om de mijnwerkersdorpjes te voorzien van voorraden in het begin van de vorige eeuw. De treinreis is inderdaad indrukwekkend, maar de omlijsting is beroerd. Op elke hoek van de baan wordt stilgestaan om fotografen de kans te geven, van elke tunnel [...]

Vroeg op want we moeten om kwart over 7 bij de Nimrod zijn. We zeggen gedag bij Mark en lopen naar de het kantoor van de Nimrod. Daar is al een aardig groepje mensen verzameld. We worden voorgesteld aan iedereen die er al is maar zoals altijd vergeet je de namen direct. De eerste indruk is dat het een aardige en rustige groep is. Drie Duitsers, twee Zwitsers, een Zweed, drie Australiërs, vier Amerikanen, een Canadese en natuurlijk twee Nederlanders. De organisatie ziet er geolied en door de wol geverfd uit. We krijgen een korte briefing en gaan op weg naar het vliegveld. Daar staan al 4 kleine vliegtuigjes klaar en na een half uurtje pakken en stouwen, vertrekken we. De vlucht gaat ongeveer 2 uur duren en gaat zowel over land als over zee. De koraaleilanden en riffen zijn prachtig. Diepblauw gaat over in lichtblauw en groen. Het [...]

Wakker worden gaat niet echt subtiel: het anker, aan een zware ketting, loopt vlak voor onze hut door een gat naar de ankerkast en rond 5 uur besluit kapitein Ian om te vertrekken. Je kunt wel net doen of je verder slaapt maar het geluid is oorverdovend en je trilt daarbij ook nog eens bijna je bed uit. Dan maar wakker worden en naar boven. Tanja doet net of ze gek is en blijft liggen. Boven zijn al een aantal andere ook wakker geworden. We varen al een kwartiertje en David heeft al twee dolfijnen op de boeggolf mee zien zwemmen. Er is een licht ontbijt, toast en koffie, om de eerste honger te stillen. Vandaag gaan we richting het Southern Small Detached reef, de meest noordelijke duikplek van deze vakantie. Om half 8 krijgen we een briefing en worden ingewijd in de routine van de live boat entry en [...]

Tegen beter weten in doen we of we slapen tot dat rond 7 uur DIVETIME! over de boot klinkt. Worden we gebrieft door Demi. Hij spreekt eigenlijk nauwelijks Engels en zijn kennis is niet echt van hoog niveau. De Hibernia Entrance is een opening tussen het ribbon reef wat vanaf Cairns tot de Torez strait bijna onafgebroken doorloopt. De hoeken van zo'n reef zijn altijd vol leven. Rond de punten van het rif is namelijk relatief veel stroming en dat betekent eten. Veel plankton wordt opgewarreld door de stroming en dat trekt weer kleine en grote vis. Kleine vissen worden weer gegeten door grote vissen en zo heb je dus bij dit soort stroomgaten veel leven. De stroming kan dus wel sterk zijn maar dat is met bootduiken geen enkel bezwaar, je laat je gewoon mee drijven. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat vooral de koralen van dit rif ontzettend [...]

We hoeven niet zo heel ver te varen dus kunnen we uitslapen tot half 7. Maar dan is het ook wel gelijk DIVETIME. De ietwat snerpende stem van Nao maakt iedereen wakker en we beginnen, na een licht ontbijt, met de briefing. Vandaag gaan we de hele dag op Tijou Reef duiken. Het is een langgerekt rif en de eerste duik gaat plaats vinden midden op het rif. We dalen af, na een ietwat trage start met de lifeboat exit omdat Nao niet echt goed kan bepalen waar de stroom heen gaat. In volle bepakking staan we aan de kant van de boot te wachten totdat ze weer boven komt en met haar handen de richting van de stroming aan geeft. Die gaat de andere kant op dan gedacht en dus moet de boot nog wat verkast worden. Uiteindelijk kunnen we er in en dalen af.  We komen in een prachtige koraaltuin [...]

In het hoge noorden van het Great Barrier Reef ligt het Tijoureef, een groot rifstelsel waar we tijdens de liveaboard met de Nimrod in 2002 twee dagen op duiken. Tijdens de middagduik gaan we op pad met Nao, het kleine Japanse onderdeurtje die onze gids is. Zo klein als ze is, zo goed is ze als duikgids. We beginnen met een steile wand die zonder einde door lijkt te gaan. We gaan in ganzenpas, met een paar meter hoogteverschil, de wand af en zien vooral veel naaktslakken. Op het einde van de duik vlakt het rif af en zijn er een soort van canyon die vanuit een zandvlakte oprijzen. Als we bijna aan het einde zijn zien we een grote luipaardhaai liggen. Hij/zij is zeker 3 meter lang en ligt rustig op het zand bij te komen. We naderen omzichtig en langzaam en hangen op een meter of 10 afstand [...]

Vroeg opstaan, thuis een ramp, hier eigenlijk het enige leuke om te doen: als je hier met je ogen dicht verblijft ga je veel missen, dus niet langer slapen dan noodzakelijk. Toch is de ketting van het anker een iets te enthousiaste invulling van onze wensen. Wakie, wakie klinkt het over de boot en een half uur later zitten we aan een licht ontbijt terwijl de boot op weg is naar onze eerste duikstek. Nog twee, misschien 3 duiken op Tijou reef en dan naar de favoriete plek van de kapitein, Layna's bay, genoemd naar zijn dochter. We maken de eerste duik op Tijou Wall en die naam is goed gekozen. We komen langs een bijna kaarsrechte muur uit. Omdat iedereen tegelijk afdaalt heb je met zo'n kaarsrechte muur altijd meer last van de ander. Zit er iemand onder je, en dat is al snel zo bij een kaarsrechte muur, dan [...]

Zes uur, anker hijsen, Wakie, Wakie om half zeven. Vandaag de één na laatste duikdag. De tijd vliegt en toch is het of we al weken aanboord zijn. We pakken een geroosterde boterham en luisteren naar Demi die de briefing doet aangezien Nao ziek op bed ligt. We gaan duiken bij een coral cay, oftewel een eilandje op het koraalrif. Tijdens stormen worden soms blokken koraal afgebroken en boven op het rifdak gegooid. Ook blijven er soms bomen en drijfhout op het rif steken. Er wordt in de luwte van zo'n bescherming zand afgezet en langzaam maar zeker ontstaat een koraaleilandje. Er komen vogels, die poepen zaadjes uit et voilá een begroeid eiland. Zo'n eiland gaan we bezoeken te weten Sandy Cay 7 of kortweg Cay 7, niet dat we er op mogen want de eilandjes zijn van groot belang voor vogels en schildpadden. Het is een uurtje varen en als [...]

Vandaag de laatste duikdag! Terugkijkend is alles voorbijgevlogen met tegelijkertijd een gevoel alsof de eerste dag aan boord tijdens een ander leven was. Af en toe krijg ik een flard binnen vanuit mijn hersenpan over wat ons overmorgen te wachten staat als we weer voet zetten op Nederlands bodem...Gauw weg drukken want de flarden zijn niet leuk en hier is het heel erg leuk. De eerste duikstek is het Lighthouse, een bommie midden in een zandvlakte die vanaf zo'n 25 meter diep kaarsrecht omhoog komt, als een echte vuurtoren. Nao, weer beter, geeft ons een briefing en vertelt ons dat we vrijwel zeker slangen tegen zullen komen. Ze stelt ons gerust door te vertellen dat deze zeeslangen tot de goedigste beesten onder water behoren, maar maakt dat weer minder prettig door te vertellen dat ze ook de giftigste slangen ter wereld zijn, wel 4 keer giftiger dan de giftigste landslang. [...]

Sinterklaasmorgen 2002: niets in onze duikschoen! Teleurgesteld luisteren we naar de briefing van Nao, een Japanse duikleidster van twee turfen hoog. De duikstek heet Lighthouse omdat het een kaarsrechte pinnacle is in een zandvlakte. Ze verteld dat we er vrijwel zeker zeeslangen tegen zullen gaan komen. Zeeslangen behoren tot de giftigste slangen ter wereld (bijna 4 keer zo giftig als de giftigste landslang!) maar, zo stelt ze ons gerust, ze zijn uiterst vriendelijk, nieuwsgierig en vrijwel nooit agressief. We gaan overboord en duiken naar de basis van het Lighthouse. Aan het einde van het eerste rondje zien we op een meter of 10 afstand van de bommie, een zeeslang rondscharrelen. Ze zien heel slecht en daarom stoten ze regelmatig hun kop terwijl ze over het rif dwalen. We zwemmen er heen, zorgvuldig op afstand blijvend. Hij scharrelt wat en vertrekt uiteindelijk. Als we terugzwemmen richting de bommie zie ik een [...]

Vrijdag 6 december 2002 Wakker worden op de laatste dag is als wakker worden met een kater. Je draait je nog een keer om en probeert tegen beter weten in weer in slaap te vallen in de hoop dat dat nare gevoel verdwijnt. David en Jenny zijn al druk in de weer op kousenvoeten om hun spullen te pakken, maar wij doen net of we gek zijn. Dat hou je nooit echt lang vol dus staan we ook maar op. We douchen, dat heeft in ieder geval weer zin op een dag dat je niet de zee in gaat, en ontbijten boven. Daar zijn de spullen intussen allemaal droog en schoon terug te vinden, dus kunnen we inpakken. De stapel bagage op het achterdek groeit en groeit, ter onderstreping van het katerige gevoel. We rekenen intussen af met de captain, wat biertjes en 2 T-shirts, veel maak je niet op [...]

Zaterdag 7 december 2002 Aangezien we pas om 2 uur vliegen kunnen we nog lekker in het zwembad poedelen. Per is vanmorgen vroeg voor een excursie, vertrokken, op ons advies, naar Daintree. Rich is volgens ons bij Annie geland, dus zijn we alleen. We lezen wat bij het zwembad, poedelen wat, en genieten van de laatste uren zomer in onze winter. We lopen nog even naar Nimrod toe om onze tent terug te vinden maar die blijkt met de nieuwe ploeg mee a  an boord te zijn gegaan. Terwijl we lekker in het zwembad rond poedelen, staat, altijd zichtbaar, de stapel tassen in de hoek van de tuin. Een contante herinnering aan wat gaat komen, een kleine depressie hangend boven een aantal tassen vol vakantieplezier. Om 12 uur rijd de taxi voor die ons naar het vliegveld brengt. Mark is er niet dus kunnen we vertrekken zonder gedag te zeggen. Op [...]

Zondag 8 december 2002 De vlucht is lang, saai en vervelend. Terug is altijd minder leuk als heen, dat is heel gek... Rond 6 uur landen we, een half uur te vroeg. Als we naar de bagageband lopen, wordt er op de ruit geklopt en staat er een klant van Rib te zwaaien, ik denk eerst dat is wel heel aardig maar hij kwam dan ook niet voor mij maar voor zijn vrouw. Even zo goed een pijnlijke herinnering aan wat gaat komen: werk! De bagage laat lang op zich wachten maar uiteindelijk vinden we alles terug. Buiten staat Gert te wachten. Het vriest 5°, een soort cynisch warm welkom zullen we maar zeggen. De terugreis door ontwakend Nederland is een harde confrontatie met de werkelijkheid: Nederland is niet half zo mooi als Australië en in ieder geval is het weer een stuk minder vriendelijk. Thuis is alles zoals we [...]