We beginnen met een duik op de buitenkant van Dolphinreef. Andrea vertelt tijdens de briefing die aan elke duik vooraf gaat dat er hier een kans is op hamerhaaien. Sharky Piet (Peter Groen) krijgt nog grotere pretogen. Wij, de tweede groep, dalen af en Andrea duikt steeds verder door. We volgen hem tot aan de 40 meter en dan houden we het voor gezien. Ik schiet nog wat door tot over de 45 meter maar vind het dan ook niet prettig meer en ga omhoog. Achteraf horen Tanja en ik dat Andrea blijkbaar te kennen had gegeven dat we moesten wachten terwijl hij verder ging om te zien of er hamerhaaien waren, een signaal wat wij volledig gemist hadden. De spanning zorgt ervoor dat ik mijn ademhaling goed moet controleren. Het gaat allemaal prima, maar ik moet er wel bij blijven. Eenmaal hoger zakt de onrust en kunnen we gaan duiken. De duik is matig, het rif is redelijk kaal en doordat het rif met zijn kop op de stroming ligt zit er niet al te veel kleine vis. Wel zien we een hele mooie murene. Bij het opstijgen krijgt Tanja weer heftige steken in haar hoofd. Terwijl we op de zodiak wachten zakken die gelukkig weer weg maar het maakt het opstijgen niet aantrekkelijk.
Terug op de boot is de andere groep in de wolken want die hebben wel een hamerhaai gezien. Met twee vuisten naast hun hoofd, om een hamerhaai na te doen, lopen ze over de boot. We gaan ontbijten (Onder begeleiding van Jeroen van Merkwijks “Het leven is kut”) en vervolgens gaan we verkassen richting Sha’ab Claudio. Als we het rif willen verlaten zwemt er opeens een grote groep dolfijnen om de boot heen. De motor wordt stil gelegd, de zodiak uitgegooid en gewapend met snorkels en camera’s gaan we te water. De dolfijnen zwemmen overal rond ons heen. Ze draaien rondjes met je mee, als je een hoekduik maakt. Het is echt fantastisch. Ze blijven een kwartier met ons spelen en verdwijnen dan langzaam. Soms als de zodiak die op afstand wacht, weer een rondje vaart, komen ze gelijk weer terug om onder, naast en voor de boot te spelen. Terug op de zodiak is iedereen euforisch, op een of andere manier wordt je er high van zo gaaf is dat.
We gaan we verder en om een uur of 10 komen we aan bij Sha’ab Claudio, een klein rif van zo’n 100 meter doorsnee maar met grotten. De koraaltuinen buiten de grotten zijn waanzinnig mooi. Het lijkt echt bijna een aangelegde tuin, met overal de prachtigste vissen tussen door. De grotten zijn ook prachtig. Hier en daar zitten er gaten in het dak zodat het zonlicht door kan dringen, veel kruip door, sluip door gangetjes waar je je door heen moet wurmen en je best moet doen om niet vast te komen zitten. 
Tot besluit zwemmen we nog langs een alleenstaande koraalkolom met op de top de grootste concentratie anemoonvissen die ik ooit gezien heb. Op de weg terug naar de boot zwemt er nog een enorme Napoleonvis rond. 
De opstijging gaat bij Tanja deze keer gelukkig veel beter. We lunchen en vervolgens vertrekken we naar Digimal. Dat is ongeveer 4 uur varen, maar de zee is rustig, het weer is heerlijk en Harry Potter is ook leuk. We komen aan rond een uur of 5 aan. We wachten tot de zon ondergegaan is en maken ons op voor nachtduik. Meteen als we onder de boot afdalen zien we een octopus. Adriaan pakt hem op en het beest schiet weg. Op het moment dat hij op een rood koraalblok vlucht veranderd hij onmiddellijk van kleur, zelfs zo dat als z’n tentakels nog op het zand liggen, dat die nog wit zijn en de rest al rood. Even verder op zien we een enorme napoleonvis die in een heel klein gaatje ligt te slapen. Hoe het beest in hemelsnaam erin is gekomen is een mysterie. De bijna onontkoombare Spaanse danseres treedt ook weer op (ze zijn vrij zeldzaam, maar ’t blijkbaar een goed dansjaar). Aan het einde van de nachtduik zie ik nog een mini koraalduivel van zo’n 4 á 5 cm lang, met alles er op en eraan. De opstijging doen we deze maal heel rustig en Tanja heeft dan ook veel minder last van hoofdpijn.
Geef een reactie