Joop is gisteren in het ziekenhuis terecht gekomen met een maagbloeding en dus kunnen Joop en Gemma niet mee. Heel naar nieuws en ik slaap er slecht van, want hun gezelschap maakt zo’n vakantie voor ons wel een stuk leuker. Ook het nieuws dat ze voorgoed naar Bonaire gaan verkassen is op zich voor hun heel leuk maar voor ons toch heel jammer want dat betekent dat we twee vrienden kwijt raken. We gaan op bezoek om een uur of 1 en hij ziet er een beetje witjes uit maar heeft verder al weer praatjes. We moeten rond een uur of half 2 weg omdat we naar Schiphol moeten. We nemen de taxi naar het station en gaan met de trein naar Schiphol. Daar is al een groepje aangekomen en langzaamaan arriveren de andere medereizigers. Het inchecken van de bagage is een hele klus want de verscherpte veiligheidsmaatregelen zorgen er voor dat elk mes in de bagage gecontroleerd moet worden. Veel tassen moeten open, vaak dichtgebonden met tiewraps. Glenn en Arno worden er aardig chagrijnig van en staan heftig te discussiëren met de douane, niet dat het enige zin heeft maar dat geldt ook voor de controles die uitgevoerd worden.
Uiteindelijk mag iedereen zijn mes meenemen. Ook het checken van het gewicht is een hele tour, aangezien iemand besloten heeft om de handbagage te gaan controleren op overgewicht. Een hele groep mensen met laptops, duiklampen en ademautomaten zucht en steunt en er wordt op grote schaal gefraudeerd: 3 keer dezelfde tas neer zetten met een andere passagier er bij. Uiteindelijk zijn we om 5 uur door de douane. We doen nog wat taxfree inkopen en wandelen om een uur of 6 naar de gate. Het vliegtuig heeft 45 minuten vertraging dus rond 7 uur stijgen we op.
Het vliegtuig is niet helemaal vol en dat is wel prettig want de beenruimte is heel magertjes en door ons te verspreidden over de vrije plaatsen krijgen we wat meer lebensraum. Remco heeft behoorlijk wat aanspraak van één of andere geit die in Hurghada werkt en in staat blijkt om 4 uur lang geluid te produceren en niets te zeggen, wat op zich een hele kunst is. De vlucht gaat via Luxor, waar we rond half 1 een tussenlanding maken. Drie kwartier later stijgen we weer op voor een vlucht van 15 minuten naar Hurghada. De aankomst in Hurghada is altijd weer overweldigend. De warmte valt mee zo 
midden in de nacht maar de mensen zijn er niet minder druk om. Drie of vier standjes met mannetje staan druk te gebaren en te schreeuwen. Ergens moet je uit afleiden dat je er een visum moet aanschaffen. Twee zegeltjes voor $15. Heftig heen en weer wijzen, boos doen als mensen in de verkeerde rij staan, kortom een warm welkom. De rij voor de douane is lang en het bemachtigen van een stempeltje op je zegeltjes is dan ook zeker een uur werk. Tot groot plezier van velen blijkt onze Marjolein, de geit uit Hurghada na een uur wachten aangekomen bij het douane hokje, alsnog een zegeltje te moeten gaan halen.
Buiten staat de kapitein van de Queen Juliana, Hamada, al te wachten. De groep wordt bijeen gehaald, de bagage op dak getild, en voorzichtig, want de bagage ligt los op het dak, rijden we weg. Egypt by Night is altijd leuk, een soort spookrit, een attractie waar geen Efteling tegen op kan. Iedereen rijdt zonder licht en pas op het laatste moment doen ze hun lichten aan. De bus rijdt de hele weg consequent precies op het midden van de stippellijn, of we nu maar twee rijbanen of vier rijbanen hebben. Rond 3 uur komen we aan bij de Queen Juliana en het is nog steeds een prachtig schip. Alles blinkt, glimt en ziet er picobello uit. We pakken de spullen uit, kunnen voor een late night snack aanschuiven en pas rond een uur of half 5 vallen we in slaap in een hut vergeven van de dieseldampen.
Geef een reactie