Fjordland

We moeten vroeg op want we worden om 8 uur opgepikt. Het weer is aardig opgeknapt, het regent in ieder geval niet meer maar de wind is nog steeds behoorlijk sterk. Blair, onze gids blijkt een aardig en humoristische kerel, die overduidelijk plezier in zijn werk heeft en gelukkig geen standaard verhaal afdraait. Hij speelt in op suggesties en sidesteps en weet waar hij over praat. We maken een rondje dorp en met 11 man vertrekken we richting de Milford Sound. Halverwege stoppen we voor een wandeling van zo’n twee uur naar de Key Summit. Met het clubje bejaarden dat er ook bij is, gaat hij een stukje rijden. Een jong Japans meisje, alleen op pad, heeft een T-shirt aan, sportschoentjes en plastic zak als regenjas.  Ze wil mee gaan wandelen maar Blair laat haar niet zo vertrekken. In zijn jas, vele maten te groot vertrekt ze uiteindelijk voor de wandeling. De jas van Blair bewijst zijn diensten want ondanks het feit dat het niet regent (een unicum in een gebied waar 7 meter neerslag per jaar valt, met gemiddeld 35 droge dagen per jaar) het waait des te harder. Tussen de bomen is het comfortabel wandelweer. Het berkenbos is uitbundig begroeid, varens en mos groeien overal. Eenmaal boven de boomgrens slaat de wind toe. Op enkele stukken kun je bijna niet overeind blijven. Op het plateau zou je alle toppen van het Fjordland moeten kunnen zien ware het niet dat het te bewolkt is. Uit de bossen stijgen mistflarden op als de zon even tussen de wolken doordringt. De sporadische gaten in de bewolking gunnen een korte blik op een prachtige omgeving. De wind heeft wel als voordeel dat het niet kan regenen, de bewolking giert namelijk voorbij. Op de top is een wandeling uitgezet langs de bijzondere alpine vegetatie waarbij opvalt dat er erg weinig bloeiende planten zijn, veel mosachtige planten, bomen en varens. Terug op de parkeerplaats drinken we koffie met wat homebaked cookies. De weg naar de Milford Sound slingert door nauwe dalen met overal watervallen. Gisteren heeft het zoveel geregend dat er ontzettend veel watervallen te zien zijn. Blair is een beetje teleurgesteld dat het niet regent want alleen als het regent zijn de watervallen op zijn mooist, maar wij vinden het best, nog meer watervallen en je kunt de berg niet meer zien door de watervallen. We stoppen vlak voor de Homertunnel op een parkeerplaats die uitkijkt op een Kaar, dat is een bijna cirkelvormig kom (in het Frans heet het dan ook een Cirque) waar de gletsjer tijdens de ijstijd zijn oorsprong had. Op de parkeerplaats lopen en vliegen een aantal Kea’s rond. Dat zijn Alpine papagaaien. Ze leven boven de boomgrens, in uiterst weerbarstig klimaat. Ze schooieren bij elke auto en bus die stopt. Overal staan borden die waarschuwen niet te voeren. De vogels zijn erg brutaal, hebben een indrukwekkende haaksnavel. We gaan door de tunnel en aan de andere kant is gelijk voelbaar dat de zee hier een temperende invloed heeft. Blair loods ons vakkundig langs alle toeristische trekpleisters zonder er zelf onderdeel van te worden. Dat lukt niet bij de Chasm. Dat is een waterval met wonderlijke vormen, vol gaten en mooi afgeronde vormen. Om ons heen hordes Japanners en bejaarden. Binnen 15 minuten zijn we weer onderweg naar de boot. Eenmaal op de boot blijkt het zo hard te waaien dat de zee vlak wordt geblazen. We varen langs de kust en zien een aantal Fjordland Crested pinguïn en aardig wat pelsrobben. Het landschap is indrukwekkend, loodrechte wanden van 600 meter hoog, watervallen die nergens heen gaan. Er is zelf een aantal watervallen die moedig aan de weg naar beneden beginnen maar door de wind omgebogen worden en omhoog stromen. We varen tot op de Tasmanzee, hangen er wat rond om dolfijnen of walvissen te zien maar die hebben er geen zin in. De weg terug is lang maar dat biedt ondanks de mooie omgeving ook de mogelijkheid tot een tukkie. Terug in Te Anau is het weer volop zomer. Op een terrasje drinken we een biertje, we doen boodschappen, koken, kuisen de kiet, kijken nog een CSI en vallen in slaap.