Vannacht geslapen als een blok, maar we hadden dan ook een nacht goed te maken. Als eerste lekker overboord in zee gesprongen. Het water is heerlijk warm. Dit is altijd een van de momenten waar ik naar uitkijk: lekker in dat kristalheldere, warme water. 
Toch is er deze keer geen vis te zien en als we even later onze snorkels erbij hebben, sterker nog het enige wat je ziet: WC papier en dat is niet echt waar ik naar uitgekeken heb. Dus eruit en ontbijten. Om half 10 vertrekken we naar onze eerste duikplek. Op het moment dat we de bescherming van het rif verlaten, begint de boot aardig te stampen. Het eerste kwartier varen we dwars op de golven en worden we aardig heen en weer geslingerd. Daarna draaien we bij en komen de golven van achteren en worden we lekker gewiegd. We varen zo’n 40 minuten en zijn op weg naar Ras Samaday.
Daar aangekomen liggen er al flink wat boten. We krijgen een briefing van Andrea en worden in 3 groepen gedeeld. Eén met de routiniers, zonder duikleider en 2 met Andrea en Haman, de kapitein als duikleider. Iedereen is opgewonden en wil eigenlijk als eerste te water. Na wat geharrewar met lood liggen we er eindelijk in. Het voelt toch altijd als een soort thuiskomen. Als je je laat zaken met onder je het rif, zie je al dat moois steeds dichterbij komen, de vissen, het koraal, het licht, dit is wat ik altijd zou willen. Geef mij maar een paar kieuwen en ik blijf. 
Papagaaivissen knabbelen aan het rif, trekkervissen verdedigen hun territorium, grillige koraalformaties doen een schoonheidswedstrijd. De duikstek bestaat uit een rif met aan de zijkant een aantal losse koraaltorens die tot net onder de wateroppervlakte omhoog gaan. Het koraal is er slecht aan toe. Het harde koraal is bijna overal dood en het zachte koraal ziet er ook niet echt florissant uit. Er zijn veel kommen met anemonen bewoond door anemoonvissen. Onverschrokken vallen ze je console aan, alsof we niet 100 keer zo groot zijn. Tussen de koraalblokken, in het zand liggen een aantal blauwgespikkelde roggen. Aan het einde van de duik zien we nog een stevige murene.
Boven water gekomen zie je de koppen van de mensen die voor het eerst in het buitenland duiken, vol verbazing, vol van alles wat ze gezien hebben; zag je dat, heb je dat toen daar gezien… ’s Middags worden we met de zodiak afgezet op de kop van het rif. Jopie vertrekt zonder vinnen, dus halverwege moet er gekeerd worden want dat schiet niet op. De duik is mooi, er zijn mooie koraaltuinen, met grote tafelkoralen, die ik nog nooit eerder had gezien. Bijna horizontaal. Onder een van die tafelkoralen vindt Andrea een octopusje waar hij even een spelletje meespeelt. De duik is mooi, veel mooier als die van vanmorgen. 
Om 7 uur, als de nacht is ingevallen maken we een nachtduik op de zelfde plaatst als vanmorgen. De duik is wat magertjes, er is niet veel te zien op het rif. Wel zien we een hele mooie Spaanse danseres, die niet echt veel zin heeft om met Joop te dansen. Ook zien we nog een zeeslang, die waarschijnlijk een aal is omdat er volgens mij geen zeeslangen voorkomen in de Rode Zee. Als we boven komen is de tafel gedekt en kunnen we gelijk aanvallen. Na het eten nog een afzakker op het bovendek. Rob, walrus, verrast de drie visser op het onderdek op een wel heel plaatselijke regenbui en moet dat vervolgens bekopen met een nat pak. Heel bijzonder om het spel gespeeld te zien worden. Rob komt, vals in z’n snor lachend de trap op met een emmer water en zet die op het achterdek neer. Daar beneden op het uitstap platform staan Jopie, Adriaan en Arno te vissen met de hengel van Henk. Na geduldig wachten staan de drie eindelijk dicht bij elkaar en krijgen ze de emmer water over zich heen. Het hele bovendek piest intussen, opgefokt door de voorpret, in zijn broek van het lachen. Woedende brullen van beneden. Intussen is Rob gewoon tussen de rest neergestreken en lacht mee. Dan verschijnt Arno met een woeste blik boven aan de trap en loopt zonder ook maar een moment te aarzelen naar Rob. Of hij bezit Jomanda capaciteiten of er is toch iets met Rob……
Geef een reactie