Het einde…

Vandaag is de laatste duikdag, want morgenavond vliegen we terug. We gaan nogmaals naar Fairy Tale toe. Het is een lekker stukje varen, ongeveer 1 uur dus we kunnen lekker op het puntje van de boot in de zon een beetje liggen lezen. Aangekomen bij Fairy Tale maken we een hele mooie duik. Gisteren tijdens de diapresentatie kregen we een dia te zien van vleermuisvissen, met de vermelding dat die maar zelden werden gezien. Hebben wij even geluk, er komen er zomaar drie tegelijk voorbij geparadeerd. Bij het uitduiken zien we nog een flinke Barracuda zwemmen. ’s Middags maken we onze laatste duik bij Helengeli Corner. Dat is op het hoekje van het eiland, waar je niet vanaf de kant kunt duiken omdat de stroming te sterk is. We duiken naar beneden en de stroming valt gelukkig heel erg mee. We zien een aantal witpuntrifhaaien zwemmen. We dalen af tot 27 meter en gaan dan langzaam, door de stroming meegevoerd, hoger het rif op. We zien een schildpad die lekker koraal aan het grazen is en een bladvis die daar volgens de gids altijd zit. Bladvissen blijven hun hele leven op dezelfde plek wonen, dus als je er eenmaal één gevonden hebt dan kun je hem blijven bezoeken; Patrick lepelt zonder na te denken vier duikstekken met bijbehorende diepte op allen goed voor een bezoek aan een bladvis. Veel te snel is de duik voorbij, maar het was een waardige afscheidsduik; als je lucht op is, tot aan de laatste bar, en je kijkt voor ’t laatst naar beneden en ziet de pracht van het rif wordt ik altijd een beetje weemoedig; hoelang gaat het nu weer duren voor we weer in dit heerlijke water kunnen liggen en al dat moois aan ons voorbij zien gaan?

Terug op het eiland besluiten we om in het souvenirwinkeltje tegenover de receptie een enorme houten vis te kopen die op de WC gaat prijken.

Ook bestellen we een T-shirt die speciaal gemaakt gaat worden. Daarna gaan we nog even terug naar het huisje om de vis af te droppen en om voor de laatste keer op een luie stoel aan het strand te liggen en de zon in de zee onder te zien gaan.

’s Avonds hebben we ons galgenmaal en om het verdriet te vergeten bestellen we een fles Rose d’Anjou. Als we teruglopen door de tunnel van takken, realiseer ik me dat we in zo’n korte tijd zo gewend zijn geraakt aan dit eiland, dat het bijna al gewoon voelt. Tanja is echter nog steeds niet helemaal gewend want a – ze loopt nog steeds ons huisje voorbij en b – ze stoot weer twee keer achter elkaar flink haar hoofd tegen de laaghangende takken.