Duik 1010 & 1011: IJsduiken in Maarsseveen
Duik 1192 & 1193: IJsduiken in de Weissensee

Na het succes van vorig jaar kon een vervolg niet uitblijven en dus vertrokken er een Gejo afvaardiging eind februari naar het verre en barkoude Oostenrijk. De onderneming heeft iets dwaas: bijna 11 uur in auto over de Duitse autobahn, langs raststättes met veel en vet eten, Oostenrijkse tunnels om vervolgens in de kou en sneeuw een paar duikjes te kunnen maken….

Toch is het leuke van dit soort onderneming dat het een soort minivakantie is. De auto pakken scheelt bijna niets met de hoeveelheid rommel die je mee zeult als je 3 weken op vakantie gaat. En als je eenmaal op weg bent maakt het niet uit hoelang je weg bent, de weg erheen zorgt er voor dat je langzaam het vakantiegevoel over je heen voelt zakken. Het landschap veranderd langzaam, na Frankfurt beginnen de heuvels en na München begint het serieuze werk: de Alpen liggen als een machtige barrière aan de rechterkant en lijken bijna een ondoordringbare hindernis. Wat gelijk opvalt is dat er aanmerkelijk meer sneeuw ligt dan vorig jaar. Prachtige witte landschappen schieten voorbij en zijn een opmaat voor wat gaat komen: de Weissensee. Vorige week nog in het nieuws omdat de Alternatieve Elfstedentocht afgelast werd vanwege te slecht ijs. Zul je zien dat we zo arriveren bij een plas water met een vliesje ijs dat zelfs door Maarsseveen in juni wordt overtroffen… We zullen zien

Het laatste stuk naar Stockenboi (wie kent het niet?) is een stuk weg dat alle aandacht voor de chauffeurs vereist: het is stevig aan het sneeuwen (Winterbanden? Werelduitvinding!), de weg is niet altijd even makkelijk te onderscheiden van de berm maar voorzichtigheid is de moeder van de wens van de olifant in de porseleinkast en dus komen we veilig aan bij de afslag naar hotel Wasserman (what’s in a name….) Die afslag is lelijk steil omhoog en ja, voor een Volvo met veel PK’s is dat wel te doen maar voor een zielige Fabia met drie duikuitrustingen met bijbehorende eigenaren die allemaal tassen vol lekkers mee hebben genomen is dat een behoorlijke opgave. De eerste poging mislukt dan ook jammerlijk en ook de tweede keer komen we niet verder dan wat zinloos rondspinnende wielen. Pas nadat we een flinke aanloop nemen schieten we over de gemeenste hobbel heen en kunnen we ons melden bij het halverwege de helling gelegen hotel.

Je leest in veel reisgidsen over Nederland dat een typisch Nederlands begrip “gezelligheid” is (naast minder fraaie voorbeelden als gedogen, apartheid en de tulpen van de Keukenhof). Als je dan na een lange tocht vanuit de kou en het donker binnenloopt in zo’n Oostenrijks hotel kun je maar 1 ding concluderen: die gidsen hebben gelijk! De inrichting van willekeurig wat voor openbare gelegenheid in het Duitssprekende gedeelte van Europa bestaat vrijwel zonder uitzondering uit veel hout (bijvoorkeur licht getint: denk Ikea, begin jaren 80). Veel kunstig gebeitelde krullen en bloemen in dat houtwerk en op de zitting een stofje dat zelfs mijn moeder van 90 nog ouderwets zou vinden. Toch hebben ze nog wel een aantal zaken waar wij een puntje aan kunnen zuigen, zoals heerlijke große glazen bier, een oma die wereldberoemd is in Stockenboi om haar heerlijke inheemse maaltijden (veel vlees…) en dus zitten we een half uurtje later aan een overdadige maaltijd.

De kamer zijn niet veel veranderd sinds vorig jaar, sterker nog, dat zijn ze de afgelopen 30 jaar niet maar dat betekent dus een prima slaapgelegenheid voor een prima prijs. En ook nu weer zouden ze zonder te liegen kunnen adverteren met het feit dat elke kamer met sauna wordt uitgevoerd. De temperatuur is hoog genoeg, om met de oude Joop van der Linden te spreken, de reuzel uit je reet te laten lopen. Maar niets dat een open raampje bij -12°C niet op kan lossen. En ondanks het feit dat er nog niet gedoken is, wordt de traditie van de apres-dive alvast ingesteld. Te laat stommelen we dus uiteindelijk naar bed.


Duik 1010 & 1011: IJsduiken in Maarsseveen
Duik 1192 & 1193: IJsduiken in de Weissensee