De volgende dag verschijnt iedereen dag fris en fruitig aan het ontbijt. Andrea met haar nijvere bezigheden brengt niet alleen de koffie en thee maar ook de hoofden op hol van sommige hotelgenoten… Uiteindelijk weten we iedereen los te scheuren van ontbijttafel en door een prachtig dik besneeuwd landschap rijden we naar de Weissensee. Het meer is gelukkig stijf dichtgevroren en navraag levert een ijsdikte van 15-20 cm op, evenveel als vorig jaar maar met veel sneeuw ingebakken en het is met name die sneeuw die schaatsen onmogelijk maakt, maar duiken? Dat gaat prima. De ontvangst is als vanouds hartelijk en Shakira (de golden retriever die het geweldig vind om stukken ijs te apporteren, wat wil je nog meer tijdens een ijsduikweekend?) komt al druk kwispelend naar ons toe gerend, af en toe volledig in het dikke pak sneeuw verdwijnend met alleen nog maar het puntje van de staart kwispelend boven het maagdelijk wit uit zwaaiend. Jutta en Mario blijven toffe gasten, heel relaxt, in alle schijnbare rommel prima georganiseerd.
We beginnen op de linkerbijt (voor de kenners: boven het platform). Ondanks dat ik inmiddels wel een aantal ijsduiken gemaakt hebt is het altijd weer spannend om zo’n eerste keer naar beneden te gaan. En dat is goed, spanning zorgt ervoor dat je focus naar een hoger niveau getild wordt: self-check, buddy-check, camera-check en daar gaan we. Boven je zie de lifeline door het de bijt de droge wereld in gaan richting de seinmeester. Die seinmeester zelf zie je door het kraakheldere water staan alhoewel hij wel wat lijkt op een model van Picasso uit zijn blauwe periode. Beneden zie je het onderwaterlandschap van de Weissensee zich ontvouwen: een steil aflopende helling met halverwege een oefenplatform met ernaast een dikke dennenboom die door grote beton blokken beneden gehouden wordt. Het is prachtig onder water. Het zicht is aanmerkelijk beter dan vorige jaar, maar door de dikke laag sneeuw is het wel donkerder. IJsduiken blijft een verslavende bezigheid. Het idee van een dik plafond boven je zorgt er voor dat je zintuigen geprikkeld worden. De bijt is eigenlijk altijd in zicht en het ijs boven je laat licht door op dunner besneeuwde plekken en geeft een prachtig lichtspel. In het ondiepe gedeelte liggen een aantal dikke boomtaken, prima objecten om wat met de groothoeklens te experimenteren.
Nadat iedereen gedoken heeft besluiten we om de uitrusting bij de bijt achter te laten en terug te lopen naar de duikbasis voor de lunch. Die is uitstekend verzorgt, het enige dat ontbreekt is een siësta ruimte. Als we na de lunch weer terug komen bij de bijt blijkt onze uitrusting stijf bevroren. Gelukkig waait het niet al te hard maar een temperatuur van -10°C is fris. Maar een goeie ijsduiker is niet voor 1 bijt te vangen en dus worden de uitrustingen aan een buddylijn geknoopt en in het water gehangen om te ontdooien. Als dat eenmaal gelukt is kunnen we weer onder de ijsvloer verdwijnen. De tweede duik is wederom mooi. We gaan eerst wat dieper richting de grote den, proberen wat baarzen op de foto te krijgen en gaan vervolgens weer vlak onder de ijsvloer genieten van het lichtspel. Een groot voordeel van de sneeuw is wel dat je er makkelijk je handtekening achter kunt laten al moet er dan ook een petje met logo binnenstebuiten worden gedraaid om de juiste letters te vormen.
Aan het eind van de dag start de apres-dive in het kantoor van Mario. Het begint met een fles Snapps die uit een lade wordt getrokken. Terwijl de kachel lekker snort, wordt er een volgende la open getrokken waar een illegaal gestookte fles Slivovitsj uit buurland Slovenië tevoorschijn getrokken. Als het steeds gezelliger wordt, besluit Jutta ook een bijdrage te leveren dus wordt er uit weer een andere kast een fles door haar zelf gestookte Alpenden Geist gepakt. Ik vind het zelf een beetje naar wc verfrisser maar veel mensen vinden het heerlijk. Rondkijkend lijkt het kantoor meer op een slijterij als een duikcentrum….
Geef een reactie