Reisverslag Nieuw-Zeeland & Australië 2 november-11 december 2005

Na het onstuimige weer van gisteren is het opeens prachtig weer maar het waait nog wel hard. We rijden naar Dive! Tutakaka. Daar aangekomen weten we nog niet of het doorgaat want er zijn twee mensen buiten de haven kijken of de golfslag te doen is. De eigenaar van de toko komt binnen en spreekt ons aan in zijn best Fries. Is 20 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuist en grijpt elke kans aan om zijn Nederlands\Fries te oefenen. Als hij vraagt hoe het is in Nederland kan ik hem geruststellend melden dat zijn keuze een juiste is geweest met 900 kilometer file. Na een kwartiertje komt het verlossen wordt: it giet oan! We vullen het papierwerk in, krijgen ons pak (dubbel 7) en dragen de spullen naar de boot. Daar zijn al een stuk of 12 duikers verzameld waaronder de twee dames die de verloren strijd met de storm en de tent hebben gevochten. Als we de haven uitvaren lijkt het redelijk rustig maar als we eenmaal tussen de beschermende heuvels uit varen begint de golfslag pas echt. Golven van een meter of 3, 4 beuken op de boot die met een enorme vaart richting de eilanden vertrekt die we nog niet kunnen zien. Al snel worden er een aantal neuzen wit. Tanja en ik houden de horizon strak in de gaten en dat helpt. Boos plezier hebben we over het feit dat de twee meest coole personen (stoere zonnebrillen, grote bek en vechtbroek) met een kostzakje voor zich uit zitten [...]

Wederom een stralende dag. Eigenlijk weten we niet zo goed wat we moeten gaan doen. We hebben de boekjes er nog eens op na geslagen en vinden tussen hier en Auckland niet iets dat leuk genoeg is voor een bezoek. We vertrekken maar gewoon richting Auckland. We stoppen even bij de watervallen van Whangarei. Die zijn leuk maar na 10 minuten weten dat ook wel. We rijden verder, lunchen ergens aan het strand, terwijl links en rechts naaktlopers rondlopen. Als we weer verder rijden krijg ik een ingeving. Auckland is niet leuk genoeg om nog drie dagen dus kunnen we proberen om ons ticket te vervroegen en drie dagen eerder naar Sydney te vertrekken. We rijden naar het vliegveld van Auckland, kunnen het voor $80 regelen, rijden als voorbereiding voor de laatste dag even langs de carrental om te zien waar het zit, regelen een hotel en rijden voor de laatste kampeernacht naar de enige camping in de buurt.

Voordat we aanstalten gaan maken om te vertrekken gaan we naar Auckland om Tanja in het heilige der heiligen af te leveren. Auckland is redelijk overzichtelijk dus we gaan met de camper de stad in. Bij de Les Mills sportschool gaan Tanja een les Body Pump volgen. Intussen maak ik een pakket klaar dat we via de post vooruit gaan sturen naar Nederland. Met een paar dozen van de New World supermarkt om de hoek maak ik een pakketje van 10 kilo met schelpen, stenen en overbodig zaken zoals reisgidsjes van Nieuw-Zeeland. Ik maak gelijk gebruik van de grote weegschaal in het postkantoor (dat erg prettig recht tegenover de Les Mills sportschool ligt) ik weeg er de overblijvende bagage en dat is nog steeds zorgelijk. De duiktassen zijn 18 kilo, de weekend tas is 10 kilo. Daar komen we wel mee weg. Wat een probleem is, dat is mijn handbagage van 17 kilo (ademautomaten, laptop etc.) Tanja komt terug met een tas vol sportkleding die hier veel goedkoper blijkt te zijn als in Nederland. We hebben nog zat tijd over, wandelen door de stad en komen uit in een parkje in de binnenstad. Het is heerlijk weer en we zitten dan ook een uurtje lekker te suffen op een bankje. We lunchen met een heerlijke verse tomatensoep en laten de stad aan ons voorbij glijden. We wandelen terug naar de camper en rijden naar het vliegveld en nemen met pijn in ons hart afscheid van het lieve campertje. We wandelen [...]

Achterlijk vroeg gaat de wekker af. Half 6 is geen tijd om wakker te worden tijdens een vakantie. Maar de volgende fase staat voor de deur: Australië. We ontbijten, lezen nog even snel de mail omdat we vorige week ontdekt hebben dat de tickets van de terugreis een verkeerde datum hebben. We hebben inderdaad een mailtje van het reisbureau waar in staat dat we gewoon naar de balie van Singapore Airlines kunnen gaan om de ticket te laten wijzigen. Het inchecken op het vliegveld verloopt zonder problemen alhoewel er voor ons iemand de halve tas moet achterlaten omdat ze over de toegestane hoeveelheid handbagage gaat. Er wordt niet gevraagd naar mijn handbagage. In een kleine tax-free shops vinden we een mooie ketting voor ma. De douane is afgeschermd met grote zwarte schermen. Als we doormogen en tussen de schermen vandaan komen verschijnt er opeens een tidy Kiwi met een vriendelijk gezicht en een soort Mounty pet op. Of hij onze bagage even mag wegen... Hij fluit als hij de uitslag op de weegschaal ziet van een met obesitas belaste weightwatcher. Ik baal als een stekker want dit lijkt veel geld te gaan kosten. Hij vraagt of er een laptop in zit. Als we die eruit halen mogen we verder. Verbaasd en opgelucht lopen we verder, zeker een soort Melkertbaan. De ademautomaten worden bij alle bagagecheck eruit gehaald maar in beide gevallen mogen we door. De vlucht vertrekt keurig op tijd en na drie uurtjes zee, landen we op een regenachtige [...]

Half 8 zijn we klaar wakker, ontbijten in het hotel en wandelen vervolgens naar de stad. De voorspellingen waren regen en onweer maar de werkelijkheid is een stralende dag. Achter de Woolloomooloo begint een park dat zich op een landtong bevind. In het park komen we in een krijsende groep Kaketoes terecht. Daar tussendoor kwetteren kleurrijke parkieten die vanuit een palm zitten te schreeuwen. We wandelen door de Botanische tuin die prachtig is. De inheemse flora is echt bijzonder en uitbundig. Tanja ziet een prachtige bloem, pakt hem zacht beet om er aan te ruiken. Intussen suggereer ik dat ik het begeleidende bordje voorlees. Tanja laat met een gil en een hartverzakking los als er gesproken wordt over een vleesetende plant. We komen uit bij het Opera house, dat mooi is (maar architectuur is niet echt aan ons besteed) en we wandelen verder naar de Circular Quay. Daar doen we een bakkie en maken een plan. We gaan eerst shoppen in de binnenstad van Sydney. Als we dat zat zijn lopen we de brug op en laten ons onder de indruk brengen door de grandeur van de constructie. Aan de voet van de brug lunchen we aan de waterkant, met uitzicht op alle hoogtepunten van Sydney. We nemen een pontje naar Manly. Dat is een lekker tochtje over de baai. Het is een leuk stadje. De Corso, een brede winkelstraat verbind de baai met de oceaan. Aan het strand staan veel surfers te stunten om stoer te doen maar de golven [...]

We staan vroeg op om nog een ochtendje Sydney te hebben. Via de inmiddels bekende Botanische tuinen wandelen we weer naar Circular Quay en daar nemen we de veerboot naar Daling Harbour. We lopen een rondje, drinken een bakje, zitten in het zonnetje te kijken hoe het leven aan ons voorbij rolt en gaan vervolgens weer terug want we moeten 3 uur 's middags naar Cairns vliegen. We nemen de airportshuttle en komen rijkelijk vroeg aan maar we moeten nog even de bagage oppikken bij het depot bij International en vervolgens terug naar Domestic met de Cityrail. Inchecken bij Virgin Blue gaat zonder problemen ondanks het feit dat mijn handbagage mee moet als ruimbagage en we dus 20 kilo over de limiet zit. We lunchen verrassend lekker voor een luchthaven. We boarden en de vlucht gaat verder zonder problemen. De aankomst in Cairns is net als Bonaire: een heerlijke, vochtige bijna tastbare deken van warmte zakt over ons heen. We bellen Traveller's Oasis omdat Mark beloofd heeft ons op te komen pikken, maar we krijgen iemand anders aan de telefoon en die roept dat we maar een taxi moeten nemen. Dat doen we dan ook maar. Traveller's Oasis is er niet echt voorruit gegaan, het is smoezelig, afgetrapt, niet gezellig en vooral zonder airco. Het is bloedverzengend warm zonder de verkoelende wind en de plafondventilator hangt zo laag dat ik mijn haren in een nieuwe scheiding kan leggen door op mijn tenen te gaan staan. We gaan naar Cairns Central [...]

Om 6 uur staan we op, we ontbijten en lopen naar het kantoor van de Nimrod dat om de hoek is. We zijn de tweede. Er is een oudere dame, Jeanet, die ook al eens eerder met de Nimrod is mee geweest. Ze gaat alleen snorkelen, want mij verbaasd maar dat moet ze zelf weten. Ze is een beetje typisch, ze noemt zichzelf on-sociaal. Langzaam aan druppelen de anderen binnen. Zo'n kennismaking is altijd een beetje merkwaardig. Iedereen zit een beetje de kat uit de boom te kijken of mensen staan als een soort orang-oetang op de borst om de pikorde te bepalen. Dat laatste doen 4 Amerikanen, binnen 5 minuten weten we dat ze op één van de Amerikaanse  boten van Explorer werken en dat ze erg goed zijn. Verder bestaat de groep uit 1 jonge Duitster die wel aardig is, 2 Canadese vriendinnen van rond de 60 die erg leuk zijn, 4 Britten waaronder Jeanet die volledig op zichzelf is en Kevin, die erg aardig en Engels grappig is en een stel artsen dat een jaartje in Melbourne werkt, 8 Amerikanen waarvan er zeggen en schrijven eentje aardig is. Dat is namelijk Steve die een eigen bedrijf heeft in brandremmende stoffen. Er ontbreekt 1 duiker, daar wachten we vrij lang op maar uiteindelijk vertrekken we en worden we met de bus naar het vliegveld gebracht. Daar komt de ontbrekende duiker, een Brit, halsoverkop binnen. Hij had zich verslapen omdat ie dacht dat we 's middags pas vertrokken en [...]

Vandaag gaat het eindelijk beginnen. We krijgen een licht ontbijt en worden ondertussen gebrieft. Na wat uitloden kunnen we onderduiken. De duikstek, Curtain Wall, is een glooiend rif. We zien vrijwel meteen een aantal grijze rifhaaien rondjes draaien rond de hoek van het rif. Wat hoger op het rif zwemmen een aantal witpuntrifhaaien. Verder is het koraal in redelijk goede staat, er zit veel leven tussen, anemoonvissen en veel, heel veel vlaggenbaarzen. De duik is diep en dus zijn we met een minuut of 40 weer terug bij de boot. Het is weer heerlijk om in de tropen in het water te liggen, de temperatuur van het water is net genoeg om het niet koud te krijgen en om toch verfrist weer op te duiken. Het zicht valt wat tegen, zo'n 20 meter maar laten we niet klagen. Terug bij de boot zien we vanaf onderen de zodiac hard werken om de boot van het rif weg te houden. Aan de zijkant is hij met volle kracht bezig de boot weg te duwen van het rif. Boven gekomen blijkt de wind gedraaid te zijn op het moment dat we zijn gaan duiken. De 4 Amerikaanse wijsneuzen laten niet na om te benadrukken wat een prutswerk dit is, de bemanning laat het gelaten over zich heen komen. Onderweg naar de volgende stek krijgen we de briefing voor de volgende stek. Timmie, een jonge aardige Australische duikgids, werkt nog niet lang als duikgids maar weet een geloofwaardige briefing te geven op basis van [...]

Wakker worden is nog steeds niet subtiel. Het anker wordt gehesen en dat maakt veel lawaai. Doorslapen heeft geen zin. Boven staat al een klein ontbijtje klaar (meusli, geroosterd brood) en na een uurtje komen we aan bij Blue Lagoon, ook een stek die we al eerder hebben gedoken. We krijgen een briefing en gaan overboord. Het zicht is een drama, 15 meter maximaal. Het koraal is vervolgens ook nog een keer zo dood als een pier. We zien een paar witpuntrifhaaien, een napoleon en een cuddlefish maar dat is dan ook alles wat de moeite van het vermelden waard is. We varen door naar Tijou, alweer een bekende duikstek. Onderweg, als Tanja en ik op het voordek in het zonnetje zitten te lezen komt Paul, de tweede duikgids, zijn hart luchten. De Amerikanen, zo ontzettend "full of themselves", leveren veel kritiek en zeiken de bemanning af. Intussen wordt steeds duidelijker dat er meerdere mensen zijn die zich storen aan de Amerikanen en hun grote bekken. Toch hebben ze al teveel een stempel op de sfeer gedrukt om nog iets te redden van de groepschemie. We vallen uiteen in drie clubjes, de 4 Grootbek Amerikanen, de recreanten en een onduidelijk restantje. Wij, Wolfgang, Steve, Kev, Hillary & Brenda trekken steeds meer naar elkaar toe en hebben veel schik. Brenda is een oude roddeltante die onder de tafel schopt en gebaart naar een Grootbek Amerikaan die zijn bord overvol staat te laden. Hillary laat zich er minder over uit maar stoort zich er [...]

We hebben vannacht de hele nacht gevaren en dat is soms wel onrustig slapen. Hoewel de zee erg kalm is en de golfslag minimaal is het geluid en de beweging toch wel onrustig. We meren rond een uur of 4 ergens af en als het licht is wordt het laatste stuk gevaren, een stuk waar blijkbaar daglicht voor nodig is. De duikstek, Two Meter Patch is erg mooi. Het zijn drie grote bommies die vanaf een meter of 30 oprijzen. We cirkelen een rondje om alle 3 de bommies. We zien een grote zwangere stars and stripes pufferfish die een soort buidel onder zich heeft hangen die heel los meebeweegt, koraalduivels, grote doopvontschelpen en natuurlijk de gebruikelijke haaien, ditmaal twee witpuntrifhaaien. Een van de koraalduivels is klein en bijna zwart. Ik heb er nog nooit zo een gezien maar als we de boeken erop naslaan blijkt het een jonge gewone koraalduivel te zijn. We ontbijten voor het echie, Engels ontbijt met eieren, spek, tomaten, bonen en worst (waarbij we de bonen skippen). We varen weer verder naar het zuiden en komen bij Cay 7 een voor ons bekende duikstek. Als we aan het vastmaken zijn zwemt er al een schildpad langzaam voor de boeg langs. Het koraal is er prachtig kan ik mij herinneren maar de grootste attractie hier zijn toch de schildpadden. Op het zandeiland boven op het rif nestelen tientallen schildpadden en aangezien het broedseizoen is, lijkt de kans op een ontmoeting groot. We zien er ook inderdaad één, een groene schildpad, [...]

Ook tijdens ons tweede bezoek aan het Great Barrier Reef bezoeken we het Tijou reef. Gek maar ik herken niets onderwater terwijl ik er zeker van ben dat we op bepaalde stekken eerder geweest zijn. Op zich is het niet zo gek dat je na 1 bezoek niet meer weet hoe iets er uit ziet maar het gekke is dat ik wel erg levendige beelden heb van het eerste bezoek. Geeft je de kans om gewoon opnieuw de pracht op je in te laten werken. We leggen aan de aan de buitenkant van het rif en Tommy komt boven van het ankeren met de mededeling dat het gierend hard stroomt. Ietwat onrustig gaan we te water en laten ons meteen zakken om in de bescherming van het rif terecht te komen. Bij de briefing is er wat mis gegaan want de voorspelde stroming gaat precies de andere kant op. Steve, Brenda en Hillary gaan als gewillige slaven de verkeerde kant op en zijn binnen 2 minuten uit zicht, gedrieën matige duikers, met gierende stroming mee langs een rif ver weg van de bewoonde wereld. Ik maak me er zorgen over maar kan er niets meer aan helpen, moet maar vertrouwen op de kwaliteiten van de bemanning. We houden ons intussen vast aan de rotsen en tijgeren naar de oprijzende kam die we voor ons zien. Af en toe schiet er een grote Napoleon over de rand heen met een vaart alsof hij afgeschoten wordt. Er hangen tonijnen en makrelen stil [...]

We komen aan bij de Snakepit zonder dat er mensen groen overboord hebben gehangen. Twee van de Grootbek Amerikanen zijn ziek, griep, en duiken niet mee: there's a God after all verzucht Brenda. De Snakepit is een rif dat geen mooi koraal heeft maar dat één ding wel heeft: zeeslangen. We zien er inderdaad een aantal waarbij er 1 is die erg gecharmeerd is van Steven en om zijn flipper heen krult. Als ik een voor mij uit zwemmende zeeslang aan aan het filmen ben, besluit de slang opeens een 180° draai te maken en komt recht op me af. Tegen de tijd dat hij mijn camera zou gaan raken, haak ik af en laat mij omhoog drijven zodat hij onder me door gaat. Ook de tweede duik van de dag wordt bij de Snakepit gemaakt. We zaken langs de ankerlijn af naar de zandvlakte en komen vrijwel meteen een slang tegen die nieuwsgierig maar bijziend langs komt snuffelen. We blijven er even rondhangen en gaan vervolgens richting de drop-off. Boven de drop-off hangt een grote school barracuda's. Ze hangen prachtig tegen het zonlicht in en ik stel Tanja's geduld op de proef omdat ik blijf wachten in de hoop dat ze een cirkel gaan maken. Soms lijken ze die te gaan maken maar het komt er uiteindelijk niet van. Verder op bij de drop-off zien we nog twee slangen. Het is weliswaar geen dierentuin maar op een of andere manier zijn sommige soorten toch erg sterk locatie gebonden. Op de terugweg zien [...]

Tijdens de liveaboard in 2005 duiken we op de één na laatste duikdag onder bij Challenge Bay. De briefing waarschuwt al voor stroming en bij het te water gaan blijken ze gelijk te hebben en tegelijkertijd ook weer niet. Ja, er staat stroming, nee, niet de voorspelde richting op. We gooien het duikplan om maar zien Steve, Hillary en Brenda als makke schapen wel de in de briefing aanbevolen kant op zwemmen en die drie stipjes worden met gezwinde spoed kleiner... Dat wordt weer zodiak werk, denk ik nog. Wij vertrekken echter tegen de stroming in. We komen langs twee torpedobaarzen die een nestje aan het bouwen zijn. Met steentjes in hun bek zwemmen ze rond en bouwen een soort van tunneltje. Heel leuk om te zien hoe vaardig ze zijn met alleen maar een bek. Intussen is het rond om ons druk geworden. Niet met duikers want die zijn de andere kant opgespoeld maar wel met duizenden kleine vissen. Ik vermoed dat het sardienen zijn maar het zijn er zoveel dat je niet kunt focussen, dus wellicht waren het dikkopharder maar dan wel grote. Hoe dan ook, het is druk. Als één man (of beter misschien, één vis) schieten ze over het rif, zwenken uit, keren om en alles in prachtige soepele bewegingen. Er om heen zwemmen makrelen, van die bijna zwarte met dikke koppen en boos kijkende vissen. Ze jagen door de school heen. Dat lijkt lukraak te gaan maar langzaam maar zeker worden de kleine vissen samengepakt [...]

Vandaag de Cod Hole. Het zicht is prima, het rif is prachtig en de vissen ook. Zelfs zonder te lokken met voer, zien we al twee grote potatocods. Ook zien we drie grijze rifhaaien rond patrouilleren aan de rand van de drop-off. Een witpuntrifhaai scharrelt over zijn rif. Een groepje van 5 vuurpijlvissen zwemt rond met de grote uitstekende vin omhoog. We zien een vreemde vis, die twee antennes boven op zijn kop heeft en een soort dansje doet (speurwerk in de boeken levert op dat het een rockhopping wrasse is). Onder de boot vindt ik een prachtige anemoonvis, dieprood met felle witte lijnen. De tweede duik wordt het voeren van de baarzen. Timmy doet de briefing. Hij legt uit dat iedereen die het wil met hem mee gaat. Hij neemt een jerrycan met gaten mee waar dode vis in zit. Aangekomen bij de plek gaan we in de "praise Timothy" cirkel zitten. Hij komt langs, zonder flippers om makkelijker te kunnen bewegen en houdt bij elke duiker een vis in de buurt die door de gigantische baarzen wordt opgeslokt. De red bass, gemene uitziende vissen met akelige Dracula tandjes, proberen de vis af te pakken. Het is een heksenketel, maar wel erg gaaf. Boven ons hangt een napoleonvis in de hoop nog wat restjes te verorberen. De klap waarmee de vis door de potatocods wordt opgeslokt is zelfs voelbaar. Ze draaien en wringen zich tussen de duikers door en de snelheid waarmee ze accelereren is fenomenaal. Op weg terug naar [...]

We besluiten de eerste duik te laten schieten omdat ik twijfel over mijn oor en weer komt Kevin terug met het verhaal dat we niets bijzonders hebben gemist. Als ik hem bedank voor zijn diplomatieke optreden, houdt hij vol dat het echt niet veel was.We stomen op naar Pixie Pinnacle, volgens de verhalen een prachtige duikstek. Ik besluit, tegen de adviezen van bezorgde mensen in, om de duik wel te gaan proberen en dat pakt goed uit, ik kan prima klaren en mijn oor doet onderwater niet meer zeer dan boven water. Vrijwel het eerste dat we zien is een harlekijn spookfluitvis, een uiterst moeilijk te vinden en zeldzame verschijning. Hij is zwart met rode vlekken, 15 centimeter lang en heeft een lang uitgerekt lijf met een soort vleugelachtige achtervinnen. We bewonderen hem van alle kanten en gaan verder. De pinnacle is bezaaid met naaktslakken en dus fotografeer ik mezelf een slag in de rondte. Ik vind naaktslakken prachtig, de felle kleuren, de externe longen, de franjes langs het lijf, de voelsprieten. Daarnaast zien we nog een 7-armige witte\rood gevlekte zeester, alle 7 soorten anemoonvissen die voorkomen in dit gebied. Als we aan de tweede ronde beginnen vindt Timmie een jonge spookfluitvis. Hij is niet meer dan 7 centimeter lang en heeft zich zwaar gecamoufleerd opgesteld in een veerster. In 1 van de sleten zit een fire file shell, een schelp die zijn prooi van kleine organismes vangt door ze te verlammen met kleine stootjes elektriciteit die daarbij oplicht. We [...]

De zaterdag staat in het teken van het vertrek. Iedereen pakt zijn tas en we rekenen af met captain Jack. We krijgen de drankjes gratis omdat hij vindt dat Tanja nooit had moeten voldoen aan het verzoek van de andere drie dames om zich (tijdelijk) van mij te laten scheiden. Ondanks tegenwerpingen houdt hij voet bij stuk. Overigens vermoed ik ook dat het wel iets te maken had met een verborgen schuldgevoel omdat de reis dankzij de Grootbek Amerikanen, niet optimaal was. Ik zelf vermoed bijvoorbeeld ook dat hij geen live boat entries meer heeft durven maken onder druk van de kritiek van de Grootbek Amerikanen en dat was jammer want dat waren de vorige keer absolute toppers. We nemen afscheid van Steve, die namelijk de volgende 4 dagen ook nog aan boord blijft totdat de boot in Cairns aankomt. Hij vertelt iedereen dat hij gehoord heeft dat het Zweedse damesvolleybal aan boord zal komen, hoe dan ook, het was een aardig vent. We wachten op de bus die ons naar het vliegveld zal brengen. Als die verschijnt wordt alles ingeladen en rijden we door de buitenwijken van Cooktown, een ritjes van ongeveer 0,3 seconden. Vervolgens is het nog een minuut of 20 rijden naar het vliegveld. Dat is iets gesofisticeerde dan Lockhart River, hier hebben ze namelijk een grasveld dat ze besproeien en maaien, maar dat is dan ook het enige onderscheid. In de palm voor de wachtruimte ontdekt Wolfgang twee boomkikkers. Intussen zit iedereen rijpe mango's te eten [...]

We slapen uit omdat we een lange dag voor de boeg hebben. Na het ontbijt liggen we lui bij het zwembad, zwemmen af en toe als het te warm wordt. We douchen, pakken onze koffers en worden om 11 uur opgepikt door een taxi om naar het vliegveld te gaan. Over de terugreis kan ik met een korte opsomming een sfeerimpressie geven die alles wel zegt wat er te zeggen valt: Cairns - Sydney: 3 uur vliegen, 2 uur wachten... Sydney - Kuala Lumpur: 9½ uur vliegen, 1 uur wachten... Kuala Lumpur - Wenen: 11½ vliegen, 4 uur wachten... Wenen - Amsterdam: 2 uur vliegen... thuis!