Reisverslag Zwitserland 12-25 juni 1994

Zondag 12 juni 1994 't Is weer tijd voor vakantie en niet zonder reden. Tanja is vrijdagmiddag in het ziekenhuis verlost van een hard plekje, waarschijnlijk een permanent ontstoken talgkliertje. De operatie is goed gegaan, ze heeft er niet veel pijn van. Zaterdagavond hebben we een optreden in het Schippertje. Veel te laat gaan we naar huis. Onderweg stoppen we nog even aan het einde van de Vleutenseweg bij een shoarmatent en eten daar een lekker vies broodje shoarma. Om half drie liggen we in bed. De volgende dag staat Tanja om half 9 op om koffie en broodjes te regelen. De bedoeling was dat ik, de enige met een rijbewijs, zou uitslapen tot een uur of 10. Om 9 uur hou ik het niet meer en ga ik het bed uit. Je gaat maar eens per jaar op vakantie en dan hoor je niet in je bed te liggen. Om half 12 vertrekken we en worden uitgezwaaid door Caro en Hubert die in het kader van de voetbalkampioenschappen een Oranje leeuw hebben gekocht. We zetten aardig de sokken er in en via Luik komen we in de Ardennen. Als je eenmaal door Luik heen bent heb je altijd het idee dat de vakantie echt begint; bergen, vreemde verkeersborden, Franse teksten.... Ergens voor Bastogne komen we in aanvaring met een enorme zwerm vliegen of bijen die ons totaal het uitzicht op wat dan ook ontneemt. Hiernaast een dramatische impressie van het gebeuren. Meer op het gevoel dan op het zicht [...]

Woensdag 15 juni 1994 Vanmorgen om half 9 de tent uitgezweet, na een heerlijke nacht slapen in onze nieuwe pyjama's. Een strak blauwe lucht nodigt uit om te gaan wandelen. Het weer kan dan wel uitnodigen om te gaan wandelen, onze spieren zijn volgens ons nog niet toe aan een fikse uitdaging vandaar dat we beginnen met een wandeling met alleen maar afdaling, of te wel omhoog met de tandradbaan. Na wat heen en weer gerij vanwege de juiste kleding, laten we ons omhoog transporteren. Boven aangekomen blijkt ons ANWB gidsje gelijk te hebben toen er stond: de Höheweg is voor jong en oud begaanbaar en waarschijnlijk de drukste Höheweg in Engadin. In het hele dal is bijna geen toerist te ontdekken en wij moeten ergens op 2500 meter in de file staan omdat er groepjes bejaarden tussen de 80 en de schijndood zo graag aan de kleinkinderen willen laten zien, op de foto, dat opa en oma vitaal genoeg zijn om naar de sneeuwgrens te klimmen. Als we eenmaal de bejaarden afgeschud hebben en we ergens van het hoofdpad afgaan wordt het een hele mooie wandeling. Het uitzicht is adembenemend. Je kijkt uit over het het hele dal omringt met besneeuwde toppen.Met klapperende kuiten begint de terugtocht. Elk jaar moeten we weer wennen aan het stijgen en dalen. Onderweg verzamelt Tanja bloemen om te drogen, aangezien er dit jaar niet veel te ontdekken valt op stenengebied. Veel te vroeg zijn we weer terug op de warme camping. We pakken de [...]

Zondag 19 juni 1994 De helft van de vakantie zit er op. In de Zwitserse krant hebben we gelezen dat het slechter weer gaat worden. Verder is de dag van gisteren nog vers in het geheugen aanwezig en dus zitten we na het ontbijt in de auto. We gaan de Berninapass nemen. De Zwitsers zijn af en toe wel een beetje raar want behalve een weg aanlegen over een bergtop besluiten ze ook om af en toe een trein te laten rijden over zo'n bergtop. De Bernina Express is het hoogste treintraject van West-Europa (2380 meter). De pas zelf is schitterend. Onderaan de pas, in Italië loopt de Berninaspoorlijn dwars door rustige dorpjes. In enkele van die dorpjes loopt de spoorlijn zelfs dwars door de smalle hoofdstraat. Als we eenmaal beneden in het dal zijn aankomen, is alles stoffig, vies en heet. We rijden via het Lago di Como terug en via de Malojapass komen we weer terug in het dal, maar niet dat we bij de Zwitserse grens weer aangehouden en gecontroleerd zijn.  Mijn trots is hierbij nietig verklaard. We gaan nog even lekker aan het meer relaxen en als we 's avonds gegeten hebben begint het te betrekken, het is maar goed dat we met de auto op pad zijn geweest.... Maandag 20 juli 1994 We worden wakker van het tikkende geluid van regen op de tent. Op een of andere manier is een vakantie met een tent niet af als het niet in ieder geval een keer [...]

Woensdag 22 juni 1994 Vandaag gaan we verhuizen naar het Rhonedal. We staan vroeg op en pakken de spullen in. Gelukkig is het weer omgeslagen en dus schijnt de zon. Hemelsbreed verkassen we 120 kilometer, maar in Zwitserland is dat ongeveer één hele dag rijden. Over 3 grote passen gaat het: de Julierpas (2284 meter) de Oberalppas (2044 meter) en de Furkapas (2431 meter). Vooral de laatste maakt veel indruk. Halverwege de pas heb je een mooi uitzicht over de Rhonegletsjer. Onderaan de pas, gelijk aan het begin van het dal, in het dorpje Ulrichen vinden we een leuke camping. Aan een rustig kabbelend beekje, in de schaduw van de intussen weer op volle kracht schijnende zon zetten we de tent op. Na gedane arbeid is het goed rustten zullen we maar zeggen. Donderdag 23 juni 1994 Vanmorgen vroeg de tent uitgezweet. We gaan een stevig wandeling proberen te maken. Het voetpad begint ergens halverwege de Nufenenpas. We parkeren de auto en starten de wandeling. De bewegwijzering is zoals wel vaker, niet erg best en we verdwalen dan ook onmiddellijk. Boven is het echt heel mooi en je kunt heel ver het Rhonedal is kijken. We klimmen tot aan de sneeuwgrens en besluiten dan om terug te gaan. Onderweg zien we heel veel marmotten. Ergens pikken we weer een pad op en op een of andere manier eindigen we midden op de camping. Heerlijk om je voeten rust te gunnen, jammer alleen dat de auto halverwege de pas staat. Na een [...]