Vandaag is het onze trouwdag! We willen Joop en Gemma mee uit eten nemen maar ze blijven vol houden dat zij ons uit eten gaan nemen, we zullen wel zien. We gaan eerst een duikje maken. We hebben onze vorige vakantie in Bonaire afgesloten met een duik bij het Lighthouse, een appartementencomplex in de buurt van het vliegveld met een havenlicht er naast. 
Die duik was toen betoverend mooi en dus gaan we kijken wat er nu te beleven valt. Wat gelijk op valt als we onderwater verdwijnen dat het harde koraal volledig is doodgeslagen door Lenny, de orkaan die Bonaire in 1999 geteisterd heeft. Wel is het zachte koraal zich heel hard aan het herstellen. We zien tientallen Flamingotongen, zoveel zelfs dat het wel een slakkenplaag lijkt, elke spriet koraal heeft een slak. Een Caribische Juweelbaars ligt te slapen in de holle buis van een grote buisspons en zwemt loom weg als we er te lang voor blijven hangen. Twee piepkleine riddervissen met een rugvin twee zo groot als hun lijf en een prachtige staart zwemmen schuw rond, zich zo goed mogelijk verstoppen. Eenmaal bij de drop-off daalt het rif in snel tempo af naar 20 meter en daar is het koraal ongeschonden uit de strijd gekomen. Een jonge barracuda staat tussen het wuivende zachte koraal klaar om toe te slaan. We zien een enorme tonspons van zeker 50 cm doorsnee en we zien voor de eerste onze lieveling van de vorige keer: een Keizersvis. Het is en blijft een prachtig rif. Op de terugweg zie ik tussen alle wuivende sprieten van het zachte koraal twee stugge sprieten zachtjes waaieren. Een nader onderzoek levert een kreeft op van zeker 1 meter, een reus, die dreigend met zijn zwepen heen en weer gaat als we te dicht bij komen. Tussen alle brokken koraal steekt hier en daar een kleine murene zijn kop op en koffervisjes hooveren voorbij. Boven gekomen kleden we ons om en gaan via de “grote” supermarkt Bonaire Warehouse terug naar Joop en Gemma. Daar is Joop intussen in actie gekomen om het zwembad schoon te maken en dat begint al aardig op te knappen. Gemma komt ook thuis en met zijn vieren lunchen we. Na het eten nog even lekker een uurtje achterover en dan vertrekken we met zijn vieren naar de Saltpier, een aanlegsteiger van de Cargill zoutpannen. Een aantal keren per week legt hier een schip aan om vol geladen te worden met zout via een transportband die van de bergen zout op het terrein naar de pier loopt. Nu is er echter geen schip en kunnen we veilig duiken. Het wordt Joop zijn eerste duik na zijn operatie dus hij is er wel een beetje onrustig over, maar de zoutpier is typische een duikstek waar je heel rustig aan op een kleine duikstek jezelf prachtig kunt vermaken zonder diep te hoeven. Een Duits stel is net boven en is helemaal in de gloria over de prachtige duik die ze net gemaakt hebben. Het eerst stuk is een zanderige vlakte met veel flesjes bier en ander zwerfvuil. Gemma heeft problemen met klaren dus gaan we heel rustig richting de drop-off. 
Als we onder de hoofdpier zijn ploppen haren oren open en kunnen we verder. Als een soort dronken bos staan de steunpilaren kriskas door elkaar, allemaal prachtig begroeid met koralen, vooral veel bekertjeskoraal. Tussen de palen zwemmen grote groepen gestreepte snapper. Een aantal barracuda’s hangen stokstijf stil tussen de palen. Ik zie naast me een schaduw verschijnen en kijk even opzij wie het is en slik bijna mijn ademautomaat in. Een tarpoen van zeker 1½ meter zwemt bijna binnen handbereik voorbij. Hij heeft een kop als een helm uit een Science Fictionfilm, hoekig en glimmend zilver. Een tweede komt vanaf de andere kant aan en samen zwemmen ze tussen de palen door het diepe blauw in. Aan een van de palen zit een prachtige Franse keizersvis aan het zachte koraal te knabbelen. Als hij van de ene paal naar de andere zwemt steekt Gemma net vanaf de andere zijde over en samen maken ze een plaatje voor één van de mooiste foto’s. Aan de bodem van de palen, op zo’n 15 meter ligt veel overboord gevallen troep maar er tussen zit veel leven. Kleine, rare krabjes en piepkleine murenes rommelen tussen de brokstukken. We zwemmen naar de meest westelijke pier van de vijf en neuzen daar wat rond en gaan dan weer terug naar de hoofdpier. Intussen zijn we al ruim één uur onderwater en besluiten we terug te gaan. Op de zandvlakte zien we een nieuwsgierige vijlvis, zo plat als een dubbeltje en met een stoer opgeheven vijltje, een schorpioenvis als toetje en we zijn weer boven. We kleden ons om en vertrekken weer naar Kralendijk. Wij rijden nog even langs de duikschool om de flessen in te leveren en gaan met een nieuwe lading flessen voor morgen terug naar Joop en Gemma. Die staan alweer uitgebreid met de verrekijker naar de cactusboom achter het huis te kijken waar regelmatig grote kleppers van leguanen in zitten te smullen van de cactusvruchten die rond deze tijd ruim voorradig zijn, ze negeren de stekels alsof het hoogpolig tapijt is. We drinken nog een lekker koud biertje, het lekkerste moment van de dag, en gaan om een uur of 7 naar de stad om te gaan eten bij “It rains fishes”. Het restaurant heeft een erg goede menukaart en het eten is ook heerlijk. We zitten er tot een uur of 11 en rijden vervolgens terug naar het huis om te proberen een nacht te maken zonder last van jetlag maar niet nadat we in de zwoele tropennacht op de veranda nog een flesje wijn opmaken.
Geef een reactie