Het einde...
Thuis

Duiken mag dan wel niet vandaag maar snorkelen natuurlijk wel. We pakken eerst de koffers in, waarbij we extra voorzichtig de vis inpakken. Daarna gaan we op het strand liggen en luieren. Af en toe afkoelen in het water als de zon teveel wordt, maar we zijn in de valse vooronderstelling dat we het verbrandstadium voorbij zijn. Als we langs de waterkant lopen zien we een aantal Honingraat Murene die op jacht zijn naar krabjes. We gaan snorkelen van instappunt 2 naar het puntje van het eiland. Als we door het rif heen zijn zien we gelijk een school vissen. Het wordt een hele mooie tocht. We zien een grote kreeft, een schildpad, kleine zwartpuntrifhaaien. Vlak voor ons schiet een flinke pijlstaartrog weg, kortom we worden helemaal gegrepen door het onderwaterleven van het huisrif van Helengeli.

Volledig in beslag genomen door al dit moois en regelmatig gekoeld door het zeewater merken we niet dat we behoorlijk aan het verbranden zijn. Als we even later weer aan land klimmen en we zitten even in de schaduw komen de rode vlekken al op zetten. Op de valreep toch nog verbrand, nou ja het zou erger zijn; bijvoorbeeld op korte termijn uren lang met een lange broek stil moesten zitten, in een vliegtuig bijvoorbeeld. We gaan na de lunch nog even een tukje doen als voorschot op de komende nacht. Na ons schoonheidsslaapje gaan we nog even snorkelen bij de pier maar door de verbranding is het lastig om niet nog meer te verbranden dus na een half uurtje houden we het voor gezien. We hebben afscheid genomen van Haroon en waiter 1, en om 5 uur is het echt zover, we moeten weg. Anne, het vervelende kind wat een soort reisleidster is, brengt ons met de speedboat naar het platform. Het vliegtuig laat wat op zich wachten en dobberen in de felle zon maakt de verbranding er niet beter op. Vanaf de speedboat nemen we nog wat laatste foto’s van het eiland het eiland. Ik krijg tranen in m’n ogen, zo erg heb ik het nog niet eerder gehad. ’t Is in ieder geval een teken dat het een vakantie is die in het rijtje toppers kan worden bijgeschreven. Eindelijk komt het vliegtuig aan en we worden afgezet op het ponton. Vanuit het vliegtuig zien we Helengeli langzaam verdwijnen.

 

Op het vliegveld van Male aangekomen, gaat alles eigenlijk heel soepel, we moeten wel wachten en eten een bord patat van 30 gulden maar zonder vertraging kunnen we boarden. Ik ben intussen weer verenigd met mijn fles Laphroaig. We zitten als een van de eerste in het vliegtuig en om wat voor reden dan ook blijken er heel van Japanners op deze vlucht te zitten. Vanuit het raampje is het komisch om te zien hoe iedere pluk hetzelfde ritueel doorloopt. De deur van de vertrekhal uit, vervolgens met een groepje strak in het gelid voor het vliegtuig staan en dan een foto, vervolgens wisselt de fotograaf met iemand uit de zojuist gefotografeerde groep en wordt de tweede foto gemaakt. Omdat het intussen is gaan schemeren lijkt het wel of er een onweersbui aan de gang is met al dat flitsen. De vlucht verloopt verder prima en op Colombo begint het wachten. We moeten hier 4 uur wachten. Dat zijn tropenuren zullen we maar zeggen, maar ook hieraan komt een eind en de lange vlucht naar Londen begint.


Het einde...
Thuis