Storm

Vannacht om 2 uur worden we wakker van een gierende wind. De boot deint aardig op en neer en op het dek lopen mensen druk heen en weer. We gaan naar boven om te kijken wat er aan de hand is, want benedendeks heb je vaak het idee dat het enorm spookt en als je boven komt is het gewoon een briesje. Dat is niet echt zo en we zitten gewoon echt in een storm, windkracht 8. De bemanning is met de zodiak bezig om extra lijnen uit te zetten. De wind giert om de boot. Rond half drie zijn we wat gewend aan het idee en gaan weer slapen. Tanja valt vrij snel in slaap maar ik kan de slaap niet meer vatten. Dan opeens een flinke knal en vervolgens weer haastige voeten op het dek. Een van de boeien waar we aan vast lagen is geknapt. Er wordt weer een andere lijn uitgezet en als de rust is terug gekeerd val ik uiteindelijk in slaap. ’s Morgens, nadat we gezongen hebben voor Wael, horen we dat de straat van Tiran niks wordt want daarvoor waait het nog veel te hard. De wind is wel flink afgezwakt maar er staan nog steeds flinke golven.

We gaan een duik maken op Ras um Sid, net voorbij de hoek van de baai waar we liggen. De duik begint met een flinke drop-off naar 30 meter die vervolgens oploopt naar een koraalplateau tussen de 20 en 5 meter. Het leven is uitbundig. Overal krioelt het leven, duizenden vlaggebaarzen, een octopusje, koraalvlinders, tandbaarzen, kortom het stikt echt van het leven. We duiken met Remco en dat gaat prima. De duik is heel mooi, we neuzen overal onder en in het mooie koraal, wat wel voornamelijk zacht koraal is.

Het harde koraal heeft toch wel flinke klappen gehad.   Na zo’n 50 minuten komen we boven en merken dat de wind aardig aangetrokken is. De zodiak die ons op komt pikken danst wild op de golven. Bij het aan boord klimmen worden dat ook de nodig slokken Rode Zee golven naar binnen gewerkt. Het is koud boven water, dus worden we eerst terug gebracht naar de boot voordat de laatste twee duiker, Erik en Eelco, worden opgepikt. Op de boot: ontbijt! Intussen ligt Tanja naast me uitgebreid te knoerten om de schade vannacht in te halen. Rond een uur of 11 is de volgende briefing. We gaan duiken bij Shark Observatory, een enorme drop-off die tot heel diep door gaat. De naam blijkt geen enkele belofte in zich te houden: Wael heeft er vaak gedoken en nog nooit een haai gezien. Het is een duikstek binnen het gebied van het maritiem park Ras Mohammed. We springen  achter van het schip en peddelen door het diepe blauw naar het rif. De stroming is behoorlijk en aangezien mijn fles ook niet helemaal vol was, gaat het snel met de lucht. De duik is matig, het zicht is redelijk en de kou is behoorlijk.

 We duiken met de hele groep en dat is wel eens vervelend aangezien je redelijk dicht bij elkaar rondhangt zodat je regelmatig een vin in je oor krijgt. We zien nog wel een hele mooie schorpioenvis en een schol grote makrelen. Na de duik worden we opgepikt door de zodiak en iedereen zit te klappertanden in de boot, de wind koelt ons namelijk behoorlijk af. Eenmaal weer in een droog pak kunnen we opwarmen en is de lunch klaar. Rond drie uur gaan we weer op pad en om te duiken in Anemone City. Het zicht is heel matig. De koude en warme stromingen wisselen elkaar af en geven een heel vreemd beeld.

 De warme stroming die soms tussen het koraal naar beneden komt vertroebelt net als asfalt op een warme dag. Overal zitten de anemoonvisjes, honderden zwemmen er rond, kleintjes, zwart met witte stippen en de volwassen vissen prachtig oranje met witte banden. Vanwege de stevige stroming gaan we niet al te ver en duiken uit langs een mooie steile wand. Als we boven komen hebben we een prachtig uitzicht op een zeearend die vanaf de rotsen minzaam neer kijkt op die rare wezens. In het water is het lekker maar op de zodiak, in de wind, is het koud. Iedereen wordt snel aanboord gehesen en snel vertrekt de zodiak naar de boot die kort daarop vertrekt naar de een plek vlakbij de stek waar we gisteren overnacht hebben. Sterker nog, aangekomen, blijkt dat we op dezelfde plek gaan duiken als gisteren namelijk de Temple. Dat is helemaal niet erg want gisteren was ie super.

Omdat ik aan Gemma verteld had dat de ademautomaat van Wael zo licht ademt stelt ze voor om haar vest te nemen want zij zelf gaat niet mee omdat ze niet helemaal lekker is. Dat betekent dat ik ook gelijk de lamp mee krijg. Tanja neemt de camera. We worden door de zodiak afgedumpt, Henk, Eelco, Tanja, Remco, Frits en ik. Op de Temple is het druk, wij komen aan als groep en bij een nachtduik levert dat altijd wat gerommel op en los daarvan er zijn nog meer duikers. We gaan ons rondje maken maar ik kan me niet herinneren hoe we gisteren gegaan zijn ondanks verzoeken van Henk omdat hij ook de reuzemurene wil zien.  We maken ons los. Tanja is druk bezig met fotograferen en heeft dus eigenlijk drie handen nodig. Al vrij snel na onze start zien we een aantal mensen onder een steen neuzen en de nieuwsgierigheid is onbedwingbaar, we gaan toch even kijken, het blijkt een prachtige witte puntkopaal met zwarte vlekken te zijn die weg kronkelt onder een steen. We gaan verder, splitsen ons weer af en zien veel moois; slapende papegaaivissen, krabben, en jawel daar is ie weer, de reuzemurene. Ik schijn hem op zijn kop en daar is ie niet van gediend en hij besluit een ander plekje te zoeken. Recht onder ons zwemt er twee en halve meter aan murene voorbij, een prachtig gezicht. Intussen zijn er andere gearriveerd, waaronder Henk. De murene is omringt door een hoeveelheid licht die op een gemiddelde westlandse nacht niet zou misstaan. Hij raakt dan ook in de stress en probeert zich in het zand te graven. We willen het niet langer aanzien en vertrekken. We maken de ronde af en zien nogmaals een reuzemurene. Aan het einde van de duik gebruik ik de onderwater G.P.S. van Gemma om terug te keren tot de boot. Daar verwar ik de voor- en de achterkant, tot groot plezier van de mensen boven op de boot. Vol goede moed zwem ik voorbij het achterdek en ga onder de boot door naar het voordek, speurend met mijn lamp zodat iedereen boven op de boot mijn dwaling kan volgen. Tanja heeft het wel goed in de gaten maar ik begrijp niet echt wat ze bedoelt. Pas als ik de spitse voorkant zie vat ik het weer en keren we terug. We ruimen onze zooi op, douchen en gaan eten. Na het eten drinken we een borrel op Wael’s gezondheid,  maar lang houden we het niet vol. Deze laatste woorden zijn zwaar, mijn ogen zakken telkens dicht maar ik maak het af, op het nippertje: Welterusten