Om 8 uur worden we opgepikt door bus. Het is erg mistig. Soms rijden we een mistveld in waar het zicht minder dan 50 meter is. Hopelijk trekt dit nog op. De buschauffeur draait zijn verhaal mechanisch af, smijt met kubieke meters, graden Celsius en jaartallen en verdooft zo zijn hele publiek. We worden afgezet bij Mangatepopo. Het begin van de wandeling is erg druk, hoewel het volgens de chauffeur erg rustig is. Zijn we blij dat we niet op een drukke dag de wandeling maken. Het begin is vriendelijk vlak, maar de steile wanden van de vallei komen steeds dichterbij. we maken
een kleine zijsprong richting de Sodasprings, een warme bron. We maken gebruik van de laatste mogelijk om naar de W.C. te gaan en beginnen aan de klim. Het gestolde lava is zwart, weerbarstig en scherp. Om ons heen piepende en hijgende mensen die de steile wanden met nog meer rustpauzes dan wij nemen. De zon is intussen doorgebroken en de lucht is bijna strak blauw. We halen een omaatje in van zeker 75 die om de tien stappen moet rusten maar toch stoer doorgaat. Eenmaal boven op de richel is het uitzicht prachtig. Rechts ligt de Mount Ngauruha, rond de top komen dampen uit de krater, alsof hij elk moment uit kan barsten. Dat is overigens niet zo, want de omgeving wordt streng gemonitord en in alarmfases weergegeven en we zitten op een schaal van 1 tot 5 in fase 1b. Achter ons zien we boven het wolkendek Mount Egmont uit steken, de andere vulkaan van het Noordeiland. Het pad gaat door de South Crater, een vlakte die ligt te dampen in de zon. Het ziet er spookachtig uit. Uit de grond komen dampen die als slierten boven de grond blijven hangen en vervolgens door de zon worden opgelost. Vanaf de South Crater gaat het naar de echte krater, de Red Crater. De klim is zwaar maar eenmaal op de top worden we beloond met een waanzinnig landschap. 
Diep rode wanden, afgewisseld met zwarte lagen. In het midden staat een soort dijk, bijna loodrechte wanden van het magmakanaal. Door de hitte van het uitstromende lava is het materiaal keihard geworden. Het omliggende gesteente is zacht en broos en wordt dus makkelijk weg geërodeerd. Aan de overkant van de krater is de uitvloeiing van 1997 te zien, nog volledig onbegroeid en pikzwart waardoor alle warmte van de zon wordt geabsorbeerd. De wind is behoorlijk boven op dit hoogste punt van de wandeling op bijna 2000 meter hoogte. De tocht naar beneden is lastig omdat de helling bestaat uit los grind. We slippen en glijden naar beneden. Daar zijn een aantal kratermeren, diep blauw en heerlijk ruikend naar rotte eieren. We lunchen ergens bij één van de meren. De tocht gaat verder door de Central Crater. Daar ligt een prachtig lavaveld dat bijna cirkelvormig is van de uitbarsting van 1870. Het pad gaat langs het grote Blue Lake, de grootste van de vier krater meren. Eenmaal over de richel krijgen we een blik op Lake Tahoe. De rest van de terugweg gaat over de alpenweides (zonder ook maar één bloem). Af en toe wordt komt er damp uit de grond als er ergens een heetwaterbron is. De lucht is zwaar zwavelhoudend. De bossen aan de voet van de vulkaan zijn mooi. We bereiken het einde van de wandeling, de Ketetahi parkeerplaats, in zo’n 7 uur. Met de schoenen uit, lekker achteroverliggend in de zon wachten we op de bus. Om ons heen liggen nog tientallen uitgebluste mensen. Terug op de camping zoeken we een plekje in de zon, pakken een lekker biertje. Rond 5 uur komen de buren aan. Of we niet gegaan zijn? Zij waren om 7 uur vertrokken en waren pas om 5 uur terug, zal wel weer de Bourgondische levenstijl zijn.
Geef een reactie