Warnambool

Tijd om verder te gaan, alhoewel dat met pijn in ons hart is. We gaan vandaag richting Warnambool, een plaats waar volgens de boeken goed gedoken kan worden. Onderweg stoppen we bij een soort Bagdad Café, in een gehucht waar iedereen uitloopt om die binnenkomende strangers te zien. We eten een pie met koffie in de tuin van het café met uitzicht op een rivier die zich ergens door een duinrij heen heeft geworsteld en in de Oceaan opgaat, kortom zoals al vele malen eerder het geval, een mooi en ongewoon landschap. We zijn vanmorgen door regenwouden heen gereden, door onafzienbare weides, woeste baaien en kleine dorpjes. Een flink stuk van de route ging nog over de Great Ocean Road, maar vanaf Port Campbell zie je de Ocean niet meer, wat het dus eigenlijk de Great Road maakt en als we daar dan ook nog de afmeting bij in beschouwing nemen blijf je al gauw achter met een Road. We stoppen bij de Twaalf Apostelen, een rij met kliffen die trots in de branding staan, de golven trotserend. Rood en geel, met als achtergrond een helblauwe zee staan ze te wachten tot de zee zo hard en lang op ze heeft ingebeukt dat ook zij zullen vallen. Van de 12 apostelen die er begin deze eeuw stonden zijn er dan ook nog maar 9 over. We rijden door naar Warnambool en het weer wordt steeds slechter. Het begint te waaien en te regenen. We komen aan en vinden een kampeerplaats bij een caravan park. We zetten de tent op en behalve dat we soms moeten vechten om de tent neer te houden vanwege de stevige windvlagen, krijgen we hem zonder verdere problemen op gezet. Als hij staat en de luchtbedden weer gevuld zijn, begint het te stortregenen. We pakken de auto en gaan op zoek naar een duikschool. Die vinden we vrij snel maar de eigenaar maakt duidelijk dat er niet te duiken is de komende dagen, te veel wind en dat houdt in vrijwel geen zicht, niet echt verrassend maar wel jammer. We hadden graag ook een duik gemaakt aan de zuidkust, maar goed, het zit er niet in. Het stadje is een soort verzameling van kerken met hier en daar een huis, het lijkt wel of elke straat een kerk hoort te hebben, zeker de Veluwe van Australië. We doen groot inkopen in een Mall en gaan terug naar de tent. Dit was de meest ongezellige camping van de hele vakantie, met het slechtste weer van de vakantie en het saaiste dorp, kortom; morgen verder naar de Grampian Mountains.