Vrijdagmiddag 10 september 2004, half één ’s middags: vanaf Schiphol vertrekt een Boeing 757 van Dutchbird met aan boord een groep van 14 duikers van Gejo voor een duikvakantie in Egypte, maar niet nadat Rob Vos bij de veiligheidcontrole bijna zijn broek uit moet doen om zonder piepen door het poortje te komen en vervolgens zonder te boarden aan boord komt, verwarring onder het personeel zaaiend. Gek toch dat sommige mensen daar meer last van hebben dan anderen… Zo’n anderhalf jaar geleden is het idee geboren om naar de Brothers te gaan. Louise heeft tijdens de Gejo liveaboard van april 2003 met de Queen Juliana het plan geopperd om eens een ander gebied te bezoeken. We doen onderzoek en rond september hebben we min of meer al besloten om te gaan en heeft Louise zelfs al een boot gereserveerd, te weten de Royal Emperor. 
Omdat Joop en Gemma besluiten te stoppen met de duikschool moeten we het zelf regelen en we informeren her en der wie er mee willen. We vinden 10 man die mee willen op de liveaboard die als zwaar te boek staat. De stroming bij de Brothers zorgt voor een mooie en gevarieerde onderwaterwereld maar het kan dus hard werken zijn. Er is voor 14 man plaats dus we zoeken verder als Duikteam Gejo een feit is en vinden de ontbrekende 4 man. Ik tel geduldig de dagen af, Tanja ziet een beetje op tegen de stroming en is minder ongeduldig.
Of je nu aftelt of het gewoon op je af laat komen de dag van vertrek komt toch. De heenreis is om door een ringetje te halen: geen vertraging, het vliegveld van Marsa Alam is een oase van rust in vergelijking met Hurghada (ze hebben er zelfs vriendelijke douaniers), iedereen vindt zijn koffers terug en binnen 15 minuten zijn we in een busje onderweg naar de Royal Emperor, ons thuis voor de komende week. Zo’n busreis, vooral in het donker, blijft een belevenis. De Egyptenaren houden niet zo van verkeersborden en geven daarom bijvoorbeeld het naderen van een voorrangsweg aan door rotsblokken dwars over de weg te leggen, zoals wij haaientanden. De buschauffeur, blijkbaar of een oude rot in het vak of een suïcidale gek, besluit er niet eens voor te remmen en zonder zijn lichten aan, om niet op te vallen tussen de andere weggebruikers, schiet hij met een vaartje van 80 kilometer door de wegafsluiting heen met aan allebei de kanten een ruime marge van 5 centimeter. Of het naderen van een tegenligger in het donker: zolang mogelijk doorrijden zonder lichten aan en als de andere auto bijna niet meer kan corrigeren omdat hij te dichtbij is zetten ze allebei hun linkerknipperlicht aan om aan te geven waar hun auto stopt en tot waar die van jou mag komen. Maar het is het resultaat dat telt en dus zit iedereen rond negen uur tevreden in de luie stoelen van de geaircode living van de prachtige Royal Emperor. Om ons heen lopen Egyptenaren af en aan, er wordt gewerkt aan het eten, iemand maakt een welkomstcocktail en de koffers worden aan boord gesleept. De hutten worden ingedeeld en hoe kan het ook anders, de Tanja en Louise gaan er triomfantelijk met de mooiste kamer vandoor, maar niet zonder een lichte frons op de gezichten van de bemanning. Vanwege de privacy van de dames had ik besloten mijn vrouw maar een weekje uit te lenen zodat de enige twee dames in het gezelschap samen in één kamer konden slapen Bij inspectie van de boot is iedereen dik tevreden: ruime hutten met airco, eigen douche en toilet, een grote salon met lekkere banken, een functioneel duikdek (dat misschien wat groter had gemogen) een bovendek met luie banken en nog hoger een zonnedek. In de hoek van het bovendek staat een whiteboard met de tekst: No hammerheads. SHIT!!!!! Blijkbaar hebben onze voorgangers niet gezien waar ze op gehoopt hadden.
Geef een reactie