Doggersbank

De tegenslagen van gisteren zijn achter de rug: de hydrauliek werkt weer, de wind is gaan liggen, via een helikopter vlucht is Rineke van de Volkskrant, Han Lindeboom en een cameraploeg van Vroege Vogels aan boord gekomen. Binnen tien minuten worden ze witter, maar wat wil je met golven tot 2 meter. We kunnen ook nog eens uitslapen dus het is net vakantie.

We zijn op weg naar  de Doggersbank, net op de grens van Engeland en Nederland, een gebied dat relatief ondiep is, ergens tussen de 50 en 20 meter. We moeten flink doorvaren maar het lukt om het wrak op de grens van Nederland en Engeland te bereiken. Het water is kouder merk ik tijdens de afdaling. We zijn op weg naar een onbekend wrak, Michael, Cyriel en ik. We duiken volledig buiten de kentering en dat is te voelen. We moeten ons stevig vast houden aan de lijn terwijl we naar beneden klûnen. Beneden aangekomen is het zicht prima. We zwemmen weg van de gidslijn omdat de andere duikers die wel volgen. Aan bakboordzijde is een stuk scheepshuid overeind blijven staan en als we laag blijven kunnen we in de luwte zwemmen. Er zijn heel veel naaktslakken te zien: vooral paarse waaierslakken maar ook vlokslakken en milleniumwrattenslakken. Dodemansduim, sponzen, kabeljauw, pollak! Terug bij de ankerlijn staat die zo strak als een hoge C. We gaan omhoog en er hangen veel mensen aan de lijn. Ik heb een stevige deco opgedaan maar genoeg lucht dus geen probleem. Ik moet rond de 8 meter uithangen omdat er geen plek is, maar ik verwacht dat het anker zo geschoten wordt waardoor we met de stroming mee gaan driften en dan is de spanning eraf. Cyriel hangt naast me en wijst op de lege plek waar de stage zou moeten hangen. Wij zijn niet als èèn na laatste naar beneden gegaan, maar het buddypaar dat wel èèn na laatste ging heeft dat niet door gehad dus geen stage. Dat gebeurd niet, blijkbaar maakt Ben en Wouter er een lange duik van. Ik ben door mijn wachttijd heen en stijg op. Daar is het druk, dus blaas ik mijn vest en pak op en ga lekker achter overhangen, lekker relaxt dobberen in de oude deining.

Dan wordt de rust wreed verstoord door Ben en Peter die roepen om een stage. Aan de lijn hangt die dus niet maar naar nu blijkt ook niet in de zodiak. Snel wordt de fles gehaald en ik grijp hem en zwem naar Ben die snel weer afdaalt. Cyriel ziet dat er maar 1 automaat aan de stage zit en daalt mee af om lucht te delen met Ben terwijl Wouter de stage neemt. Ik hang er boven en zie dat beide heel alert reageren en niet in paniek zijn, dat is in ieder geval goed. Terug op de boot blijkt dat ze de lijn niet los konden krijgen, maar dat ze daar ook te laat aan begonnen zijn. 15 bar, 20 minuten deco, 29 meter…Alles komt goed.

’s Middags duiken we op de Ocean Prince, een productieplatform dat gezonken is. Ik duik met camera maar dat bevalt niet, net als de duik overigens. Leuk om zo’n doolhof te zien maar het is wat grauw en weinig leven. Eten, een glas whisky, wat kletsen en de dag zit er weer op.