Het idee was tijdens onze wekelijkse rondgangen door bos en stad ontstaan. Gert-Jan en Remco, hardloopmaatjes sinds jaar en dag waren niet alleen hardloopmaatjes maar ook duikbuddies. Mijn plan was om gedrieën een duiktripje te gaan maken naar waar het leuk duiken en niet al te ver reizen was. Het werd al snel duidelijk dat het lastig ging worden om met z’n drieën te gaan want Gert-Jan heeft in principe alleen vrij tijdens de schoolvakanties en Remco kan vanwege zijn kinderen eigenlijk altijd behalve tijd behalve tijdens de schoolvakanties. Na lang wikken en wegen draaide het uit op een duiktrip met Gert-Jan. Jammer, want met z’n drieën is het eigenlijk altijd gezellig maar ’t is zoals het is…
Dahab was een optie maar een rondgang langs de gangbare duikreisaanbieders leverde op dat er vanwege het aangescherpte reisadvies (alleen noodzakelijke reizen) niemand was die nog trips aanbood. Natuurlijk waren er wel een aantal kleinere, gespecialiseerde aanbieders met belangen in Dahab maar toen uiteindelijk ook bleek dat de reisverzekering een trip naar de “oranje” gebieden niet dekte besloten we elders te gaan zoeken. Bonaire leek een prima bestemming, iets duurder maar wel relaxt. Bummer: de vanaf prijs is natuurlijk het hele jaar door een lokkertje maar bij navraag bleek augustus de duurste maand voor een Bonaire vakantie te zijn voor de vluchten. In plaats van 500 euro was de goedkoopste vlucht 1200 euro. Uiteindelijk kwamen we uit op een liveaboard vanuit Hurghada. Dat is een plaats in Egypte die enorm uitnodigend is om vooral zo snel mogelijk weer te vertrekken en dat gaat prima met zo’n liveaboard. Zo komt het dus dat we nu ergens boven de Middellandse zee vliegen met een TUI vlucht op weg naar Egypte. Ons geduld wordt wel op de proef gesteld want het vliegtuig negeert op de heenweg Hurghada straal en vliegt door naar Marsa Alam om daar het eerste deel van de kudde af te leveren. In het vliegtuig zie ik opeens een bekende lopen. Een enorme klerenkast van een gozer die ik ken van de begintijd van Gejo. Adriaan was ook één van de medereizigers tijdens de eerste liveboard die ik ooit deed in Egypte. Slecht schip, prima trip.
In Hurghada gaat alles behoorlijk soepel en nog geen kwartier na de landing staan we aan de bagageband waar mijn koffer al vrolijk rondjes draait. Dan wordt het wachten op Gert’s koffer. En terwijl de band steeds leger wordt en er niets meer uit de ingewanden van het vliegveld opgehoest wordt aan nieuwe koffers, wordt onze gemoedstoestand steeds onrustiger. Eén koffer die nog wel op de band ligt lijkt heel veel maar mist een aantal versiersels die Gert op zijn koffer had aangebracht. Heeft er wellicht iemand bij vergissing Gert’s koffer meegenomen? Als er echt bijna geen koffers meer over zijn besluiten we de koffer toch maar eens nader te inspecteren en wat blijkt? Ergens tijdens de reis heeft iemand de versiering van de koffer gehaald want het is toch Gert’s koffer! Chagrijnig maar opgelucht wandelen we langs de douane die louter ceremonieel aanwezig is. Buiten wacht de volgende uitdaging omdat onze transfer er niet blijkt te zijn. Het is knetterheet, 40 graden dus wachten is niet echt een feest. Uiteindelijk besluiten we te bellen en na wat heen en weer gebel komt er iemand met een personenauto die overduidelijk niet als taxi bedoeld is, ons op halen. Maakt niet uit, zolang we er maar komen
De boot is mooi en groot. Bijna 40 meter lang maar dat is wel lekker want alles is heel ruim opgezet. De mensen die al aan boord blijken te zijn is een gemengde Frans\Belgische groep die elkaar al langer kent omdat ze allemaal in zwembad Nemo33 in Brussel hebben leren duiken bij Agnes die ook deel van de groep uitmaakt. Sommige spreken een beetje Engels, sommige een beetje Nederlands maar vooral veel Frans en da’s wel jammer omdat ons Frans roestig en beperkt is. We voelen ons wel een beetje verloren ook omdat er verder nauwelijks aandacht van het personeel is om ons wegwijs te maken op de boot en zijn gewoontes. Aangezien we nog niet vertrekken gaan we aan land en lopen naar het Marriath hotel waar de boot ligt. We drinken er een biertje met een verfrissend zeewindje op de kop en besluiten dat we hier wel mee kunnen leven: de vakantie is begonnen!
Geef een reactie