De volgende dag is de laatste. Er is een groep die met Ali Baba meegaat naar een Arch, een diepe boog die op 58 meter diep in het rif zit die als een soort tunnel van de ene naar de andere kant van het rif loopt, terwijl een ander deel van de groep, minder geneigd tot het verkennen van onbetreden terrein een “gewone” duik maakt op de noordpunt van het eiland, waar we gelukkig de enige duikers zijn. Als we afdalen is het weer keihard ploegen tegen de stroming in, maar deze keer worden we beloond met 4 grijze rifhaaien die duidelijk opgewonden zijn. Ze schieten als een pijl uit de boog rondom de punt van het rif. Ze flitsen voorbij als of er geen stroming staat en keren steeds terug. Gedwongen door de luchtvoorraad die hier op 40 meter rap terugloopt, keren we om en duiken uit langs het rif. Meegevoerd op de stroming drijven we voorbij het prachtige rif en halen de boot, aan de zuidpunt van het rif, met een deuk in onze tank. De andere zijn inmiddels terug en verschillende mensen hebben grenzen verlegt, als het dan toch moet dan maar onder leiding van één van de beste duikgidsen van de Rode Zee. Toch kleven er nadelen aan, een tweede duik zit er voor deze club niet in, terwijl het meer intellectuele gedeelte van de groep nog gewoon eenprachtige duik voor de boeg heeft. Als je je achterover laat vallen van de zodiak voor zo’n laatste duik wordt ik altijd een beetje weemoedig (dat wordt weer extra veel brilletje klaren…) van het gevoel dat het weer voorbij is, dat heerlijke gevoel van warm water, zicht van 30 meter waardoor je, zeker bij zo’n muurduik als Elphinstone, het gevoel hebt dat je kunt vliegen en zoveel prachtig leven in de meest wonderlijke kleuren en vormen. De duik is een waardig afscheid, aan het einde zwemt zoals elke keer een Napoleon, als ware het om ons uit te zwaaien.
Terug aan boord is het tijd om de spullen te spoelen, op te hangen en de tassen te pakken, terwijl de boot terugvaart naar Marsa Ghaleb. Daar staat al een busje te wachten dat ons naar Hotel Equinox gaat brengen. De bus schommelt harder dan de boot bij windkracht 7 (ik zie al weer een aantal mensen op zoek gaan naar pilletjes) en de buschauffeur rijdt even dwaas en roekeloos als alle andere weggebruikers. De busreis duurt echter maar 20 minuten. We worden verwelkomt door een jong ventje, Sameh, of makkelijker Sammy, die zegt dat hij er is om voor alles te zorgen. Daar gaat ie spijt van krijgen denk ik, en inderdaad als we een uurtje na aankomst in het zwembad liggen wordt Sammy op pad gestuurd om biertjes te regelen. Dat klinkt makkelijk maar is in een hotel onder islamitisch management niet echt eenvoudig. Hij doet er bijna een uur over om twaalf biertjes te regelen en als we dan eindelijk in het zwembad met een biertje ronddrijven wordt hij al weer op pad gestuurd om bemanning voor de zwembadbar te regelen. Het diner, dansmuziek, hij wordt overal op afgestuurd, hij is als een soort schaduw, waar wij gaan is Sammy ook.
Geef een reactie