Je kent ze wel: van die dagen dat de wekker gaat, je doet je ding en als je naar bed gaat kom je tot de conclusie dat er eigenlijk niet veel gebeurd is. Als je in bed was blijven liggen had de wereld en je leven er net zo mooi uit gezien. Maar anders kan natuurlijk ook. Een dag om nooit te vergeten, een dag die opgenomen wordt in de annalen van de geschiedenis, een dag die je leven veranderde. Vandaag is zo’n dag! Maar laten we beginnen bij het begin want het was het staartje van deze dag die een goudomrande finale opleverde (niet gelijk door scrollen naar onderaan de pagina!) Het is een mooie dag als we de gordijntjes van ons ‘etablissement mobile‘ open doen. Achter ons zien we nog net een koala koddig paraderen naar een andere boom. 
Op de rand van vuurkorf die we gisteren gebruikt hebben voor het kampvuurtje, zitten een paar papegaaien en parkieten mooi te wezen. We dekken de ontbijttafel en ontdekken gelijk waar ze op zitten te wachten. Blijkbaar worden ze door de campinggasten gevoerd, want ze landen op het randje van het theekopje, dat maar net blijft staan, op het hoofd van Marieke en op mijn schouders. Marieke wordt half gek en vlucht de camper in en ik weet met wat dreigende taal en bewegingen mijn ontbijt veilig te stellen. Tijd om te vluchten voor deze luchtaanvallen waar een beetje ISIS strijder voor op de loop zou gaan. We gaan vandaag weer wandelen in Otway National Park, maar eerst een bezoek aan de kustlijn bij Marengo waar Marieke Australische pelsrobben vermoedt. Die blijken er ook inderdaad te zitten maar wel ver uit de kust op een miniem rifje, ver van nieuwsgierige toeristische blikken. Hadden ze geweten welke cataclysmische gebeurtenissen zich later die dag af zouden spelen, hadden ze zich ongetwijfeld naar de kust gespoed om een blik van ons op te kunnen vangen. “Zijn dat ze?” “Wauw, dat gaan ze thuis leuk vinden om te horen” of “In het echt zijn veel kleiner…” Helaas, zo vooruitziend zijn ze niet en we krijgen ze dus niet te zien. Na de kustlijn is het tijd om het bos in te gaan. De bomen zijn onwaarschijnlijk hoog. Met name de Mountain Ash zijn indrukwekkend. Ze zijn potentieel de hoogste bomen ter wereld, ware het niet dat “wij” de afgelopen eeuw zoveel gekapt hebben dat de meeste exemplaren die nog staan niet ouder dan een jaar of 100 zijn. Eind 19e eeuw is er echter een omgewaaid exemplaar gemeten dat 130 meter lang was en daar was de kroon al van afgebroken. Geschat wordt dat de Mountain Ash dus zo’n 150 meter hoog kan worden als de omstandigheden gunstig zijn. 
De boomvarens zijn weliswaar aanmerkelijk lager maar daarom niet minder indrukwekkend. Ze worden tot zo’n 12 meter hoog en dat is voor een varen indrukwekkend. De eerste wandeling is een relatief korte van een kilometer of 2. Sommige van de Myrtle Beech bomen ontkiemen graag boven op omgevallen Mountain Ash. Als die omgevallen stammen met een omtrek van zo’n 5 á 6 meter na een jaar of 50 verrot en weggeteerd zijn, blijft er een boom over met een soort van o-benen. De tweede wandeling is diep in het bos naar de Triplet falls. Tomtom gaat helemaal over de rooie omdat ie vindt dat we dwars door het ongerepte woud heen rijden met het dikke lippenbusje. Ik zet de negeerstand aan en volg de onverharde weg die gelukkig gewoon op een parkeerplaats uitkomt. De wandeling voldoet aan alle eisen: mooie doorkijkjes, prachtige natuur, imposante bomen. Na de wandeling is het tijd om ons druk te gaan maken voor de Grand Finale die plaats gaat vinden in het dorp Forrest (what’s in a name…) We worden daar om half 7 verwacht. Het is nu rond een uur of 5, het is een kilometer of 50 rijden dus geen probleem. 
De Tomtom denkt daar echter heel anders over. Aankomsttijd kwart over 7… We gaan op pad, want terug moeten we in ieder geval en als we eenmaal terug op de onverhard weg zijn is de aankomsttijd al teruggelopen tot half 7. Beter maar nog wel erg krap. Ik besluit de routekaart van de navigatiesoftware eens te bekijken en zie dat hij een omweg van zo’n 100 kilometer heeft gepland. Een veel kortere, maar door het bos slingerende weg spreekt ons veel meer aan. Over het algemeen pakt het negeren van Tomtom slecht uit, maar we zijn gelukkig allebei niet eigenwijs (…) dus nemen we de kortere route. Tomtom wordt helemaal gek: omkeren, terug, hou op, sukkels… Hij zegt het niet, maar zou het wel willen. Maar onze wraak is zoet. Eenmaal op het slingerende bospad stuitert de aankomsttijd in 10 seconden van kwart voor 7 terug naar kwart voor 6 om vervolgens weer op te lopen naar half 7. We voelen de overwinning op de onfeilbare software en geven nog een klein beetje extra gas. Als we eenmaal het bos uit komen is de aankomsttijd vastgesteld op kwart voor 6. Victorie! We draaien in het dorp een parkeerplaats in, activeren de mobiele keuken en eten in een heerlijk avondzonnetje.
Maar al tijdens dit eten is het voelbaar in de lucht, er gaat iets gebeuren! We vervoegen ons bij de plaatselijke brouwerij, maar nee, deze keer heeft dit ontzagwekkende event niets te maken met onze drankinname. De dame die ons begeleidt gaat ons voor de bossen van Forrest in (in Nederland zouden we zeggen het forrest van Den Bosch in). De bomen sluiten ons in als Bilbo in het Demsterwold. We zijn op weg naar Lake Elizabeth. In 1952, tijdens hevige regenval, heeft er een aardverschuiving plaatsgevonden en een natuurlijke dam gemaakt waarachter het meer is ontstaan. We komen aan op de parkeerplaats en na nog een wandeling van een half uur liggen er twee kano’s te wachten. De spanning is te snijden als we kalm peddelend het water op gaan met twee aan elkaar geknoopte kano’s. De dode bomen steken nog boven het water en creëren een spookachtige sfeer. En dan opeens voor ons: daar!!! Een rimpeling in het water en twee seconden later een dikke rug die onderwater verdwijnt. Een echte Platypus, of voor de leken onder ons: het vogelbekdier. Zo schuw, zo heimelijk, bijna nergens in Australië in het wild te aanschouwen. Mijn camera maakt overuren en het resultaat is werkelijk wereldschokkend.
Ik snap dat jullie heel graag dit wereldnieuws willen delen, maar ik moet jullie vragen om dit nieuws onder strikt embargo te consumeren zodat wij zelf alle persbureaus kunnen voorzien van deze foto’s die wereld op hun grondvesten zal doen schudden.
Geef een reactie