Op het gevaar af bedolven te worden onder een vulkaanuitbarsting gaan we vandaag op weg naar het vaste land van Washington. Via allerlei obscure secundaire weggetjes belanden we rond een uur of drie in het National Vulcanic Monument. In eerste instantie denk je: als dit nog maar wat word: je rijdt kilometers lang door prachtige bossen en ongerepte weides. Dat veranderd als we bij het eerste uitzichtpunt aankomen. In de verte zien we een berg waarvan het lijkt of de houtvesters er flink bezig geweest zijn. Als we verder rijden blijkt het bos niet gekapt, maar door de enorme explosie van de vulkaan om ver te zijn geblazen. Overal is de aarde bedekt met puimsteen, grijs en licht door de luchtbellen die er in zitten. Alle bomen in een cirkel van zo’n 60 kilometer zijn omver geblazen of verbrand. Als we op een heuveltop aankomen hebben we een prachtig uitzicht op de big 4: Mt Reinier, Mt Adam, Mt Hood en Mt St Helens, 4 grote vulkanen die in slaap zijn maar zeker niet dood. Steeds dichter bij St Helens komen we totdat we bij Windy Ridge aan komen. Dit is het dichtstbijzijnde punt omdat het gevaarlijk is om dichterbij te komen in verband met mogelijke aardverschuivingen. Voor ons ligt hij of liever zij. De top is eraf geblazen en aan de noordkant is de hele flank naar beneden gestort. Hierdoor werd het hoofdkanaal geblokkeerd waardoor er een enorme explosie volgde die insloeg als een atoombom. Er is een meer, Swan Lake dat lijkt van een afstand niet op een meer omdat het volledig bedekt is met dode bomen. De berg zelf rookt nog wel wat maar verder is zij rustig. Een trap zonder einde leidt tot een uitzichtpunt waarvandaan we de littekens van de uitbarsting kunnen bekijken. In de verte kun je met een draai om je as alle vier vulkanen zien liggen, nu nog slapend maar wie weet wat er in een dag kan veranderen (dit is een poging om het spannender te maken dan het is, maar dat was al duidelijk denk ik)
Geef een reactie