Burengerucht

Vanochtend gaan we een duik maken op Asdu Canyon. Onderwater lijkt alles veel meer bijzonder, Asdu Canyon is eigenlijk gewoon een spleet tussen twee enorme blokken koraal, boven water zou je het een geul noemen. Onderwater verwordt zoiets tot een soort 8e wereldwonder. Onderaan de “canyon” is een grot vol met zachte koralen en gorgonen. Overal om je heen zwemmen vissen op z’n kop omdat in de wereld van de grot voor hun de enige manier is om te grazen. Voor een duiker is het een heel vreemd gezicht, alsof ze collectief gek geworden zijn.

Zeesterren met “poten” zo breed als je pols of nog breder. Zeekomkommers met stekels, zo groot als je onderbeen, oesters die er uit zien als of ze uit de “little shop of horrors” zijn ontsnapt.

’s Middag, na een goede lunch besluiten we om nog even een tukje te doen om een strandstoel. Aangekomen op het strand, na een helste tocht van zeker 5 stappen, zien wij op 2 uur een paar strandstoelen staan die door een bezettingsmacht worden gecontroleerd. Over de stoelen liggen handdoeken ten teken dat de stoelen bezet gebied zijn. In de verte zien we onze nieuwe buren (uit een land waar onze toenmalige regering een conflict mee had) in zee verdwijnen om van punt 2 naar punt 3 te gaan snorkelen. Wij, ruimdenkend als we zijn, laten de stoelen met rust, want ja als je over een half uurtje terug komt van het snorkelen kan het zijn dat je zo uitgeput bent dat je, bijna op dokterrecept, een strandstoel nodig hebt. Als, na een half uur, de buren terug zijn, en kalmpjes aan vertrekken om te gaan lunchten, breekt bij ondergetekende het laatste strohalmpje fatsoen en ik besluit om de handdoek en het boek, die zo heldhaftig de Heimat bezet hebben gehouden, keihard aus te radieren, kortom; ik gooi de zooi van de stoel en ga er op zitten. Na zo’n 3 kwartier verschijnt unseren Nachbar met de vraag of hij misschien iets gemist had over de stoelen? Gemist? Hoe bedoel je? Nou hij had zijn handdoek over de stoel gegooid waar ik nu in zat en vroeg zich af of dat normaal was. Aangezien zijn Engels nog slechter was als de mijne werd ik verleid om cynisch te worden en sprak ik de onsterfelijke woorden: “No you didn’t get it wrong, it was just me being brutal” Tot de dag van vandaag kan ik mij niet bedenken waarom ik dit zei, maar de buurman knikte begrijpend en zei: “Well, don’t be brutal anymore!” Je begrijpt dat bevrijdingsdag voor mij dit jaar weer een extra inhoud zal hebben. Na deze grensschermutseling hebben we toch nog een lekker tukje op het gekoelde bed gemaakt en kiezen we om een uur of half 3 het ruime sop om naar Maha Thila te vertrekken. De duik is een van de mooiste tot nu toe, op een of andere manier lijkt alles in het werk gesteld te zijn om ons te plezieren.

De duik levert een soort gevoel van euforie op die niet te beschrijven valt. Op de foto rechta zie je trouwens Uwe die probeert om anemoonvissen zo gek te krijgen om “zijn” bellen aan te vallen. De anemoonvissen leven met een hele familie tussen de, voor andere giftige, voor hun onschuldige, tentakels van de anemoon. De hele familie verschuilt zich er en gaat moeder dood, dan wordt het oudste mannetje binnen 2 weken een vrouwtje en neemt de leiding. Simpel maar effectief. Als we allemaal weer aan boord zijn, krijgen we zo als altijd weer een stukje verse kokosnoot en vertrekken we weer naar Helengeli.We kunnen uitgebreid mee kijken met een lunchende Karetschildpad, krijgen een enorme doopvontschelp voorgeschoteld, zien anemoonvissen die bellen uit je ademautomaat aanvallen, Steenvissen die net doen of ze er niet zijn, Anemonen die, half ingetrokken, blijk geven van een ander heel kleurrijke kant, kortom, als we kieuwen hadden gehad waren we nooit meer boven gekomen.

’s Avonds is er Diner at the Beach; een buffet met heerlijke salades, en Maladivese gerechten. We zitten aan tafel met een stel uit de buurt van Zürich wat net terug is van 7 weken Australië en nu nog 1 weekje op Helengeli is om uit te rusten (!) Na het diner gaan we door naar de bar om een whisky en een cocktail te halen. Daar maken we kennis met het verschijnsel van bioluminicentie, oftewel plankton wat licht geeft. We zien voor ons, een constant wijzigende streep van licht in de zee. Na 15 minuten weet ik het zeker, dit is bioluminicentie, na 16 minuten ligt de hele theorie in duigen omdat de duikers boven komen die de lampen bedienden die dit schijnsel veroorzaakten.