De zaterdag staat in het teken van het vertrek. Iedereen pakt zijn tas en we rekenen af met captain Jack. We krijgen de drankjes gratis omdat hij vindt dat Tanja nooit had moeten voldoen aan het verzoek van de andere drie dames om zich (tijdelijk) van mij te laten scheiden. Ondanks tegenwerpingen houdt hij voet bij stuk. Overigens vermoed ik ook dat het wel iets te maken had met een verborgen schuldgevoel omdat de reis dankzij de Grootbek Amerikanen, niet optimaal was. Ik zelf vermoed bijvoorbeeld ook dat hij geen live boat entries meer heeft durven maken onder druk van de kritiek van de Grootbek Amerikanen en dat was jammer want dat waren de vorige keer absolute toppers. We nemen afscheid van Steve, die namelijk de volgende 4 dagen ook nog aan boord blijft totdat de boot in Cairns aankomt. 
Hij vertelt iedereen dat hij gehoord heeft dat het Zweedse damesvolleybal aan boord zal komen, hoe dan ook, het was een aardig vent. We wachten op de bus die ons naar het vliegveld zal brengen. Als die verschijnt wordt alles ingeladen en rijden we door de buitenwijken van Cooktown, een ritjes van ongeveer 0,3 seconden. Vervolgens is het nog een minuut of 20 rijden naar het vliegveld. Dat is iets gesofisticeerde dan Lockhart River, hier hebben ze namelijk een grasveld dat ze besproeien en maaien, maar dat is dan ook het enige onderscheid. In de palm voor de wachtruimte ontdekt Wolfgang twee boomkikkers. Intussen zit iedereen rijpe mango’s te eten die van de boom achter het wachthuisje komen. Dat levert wel een enorm plakkende zooi op maar er is ook een kraantje dus als de vliegtuigjes landen zijn we weer helemaal spic & span. Drie vliegtuigjes landen keurig tegen de wind in maar de vierde komt van de andere kant en ontlokt uit Kevin, die ook piloot is op kleine vliegtuigjes, de opmerking dat hij daar zeker niet in gaat vliegen. Toch komen wij wel in dat vliegtuigje terecht, maar dat pakt erg leuk uit. 
De piloot is een gezellig manneke en is bereidt om een toeristische route te nemen. We vliegen over Cape Tribulation en hij maakt zelfs nog een extra rondje over Port Douglas om mij de kans te geven om Tanja de camping aan te wijzen waar we 3 jaar geleden hebben gestaan. Eenmaal op de luchthaven van Cairns wordt iedereen in volgorde de bus in geloodst zodat het uitladen eenvoudiger wordt. Wolfgang, Hillary & Brenda stappen bij International uit, en vervolgens wordt er een rondje door Cairns gedaan om iedereen af te zetten. We rijden nog even langs het kantoor om onze extra tas op te halen en nemen op de Esplanada afscheid van de rest. We halen de voucher voor het hotel en wandelen naar het hotel. Dat valt tegen, het is verder dan we dachten en we komen dan ook bezweet en moe aan. De kamer heeft echter airco dus we zetten hem extra hoog en na een half uurtje uitpuffen en een douche zijn we klaar voor bruisend Cairns. Dat is natuurlijk gelogen want Cairns is niet meer dan een vriendelijke, aardige maar suffe stad zonder al te veel karakter. We winkelen wat, eten bij een wokrestaurant in de Night Markets van Cairns, een lelijk nieuw gebouw waarin een enorme hoeveelheid standjes van voornamelijk Aziaten te vinden zijn. Leuk om doorheen te lopen maar ’t ook weer fijn als je eruit mag. We wandelen langs de Esplanada, een soort walkboard langs de kust. Cairns heeft namelijk geen strand maar een soort moddervlakte. Om dat gebrek te ondervangen hebben ze een groot gratis zwembad aangelegd op een drooggelegd stuk modder. Ik bel ma, die verhalen heeft over nachtvorst en hagel, terwijl wij met onze korte broek door de schemering lopen. Het is weinig stimulerend om te horen. We scoren nog een paar biertjes voor in de hotelkamer, kijken nog wat TV en gaan slapen.
Geef een reactie