Op zoek naar wrakken

Om 3 uur de wekker is geen pretje maar ’t is allemaal voor het goede doel. Douchen, eten, spullen pakken en op weg naar Gert. Het miezert een beetje en zoals altijd rond zo’n onchristelijk uur, is de stad uitgestorven, dus zijn we te vroeg bij Gert, maar die is al wakker. Van Gert op weg naar Gejo. Joop loopt al brommend rond, de spullen in de auto te laden. We pikken Henk & Frits thuis op aan de Amsterdamsestraatweg en rijden naar Schiphol. Daar zijn we eigenlijk ook te vroeg, zoals altijd. We wachten tot iedereen er is en rond half zes kunnen we inchecken. We drinken nog een kop koffie en dan op weg naar het vliegtuig. De vlucht heeft geen vertraging (!) dus om 10 voor half 8 stijgen we op. Het is een rustige vlucht en na 4 en half uur landen we op Hurghada. Hier is het lekker warm, 23 graden (let op de de verschillen tussen de groepsfoto links en rechts…). In de ontvangsthal is het de gebruikelijke heksenketel. Ergens aan een loketje neemt iemand onze paspoorten in en gaat vervolgens beweren dat een toeristen visum $20 kost. Dat kan hij dan wel vinden maar overal hangen borden dat ze $15 dollar zijn, kortom onenigheid. Er wordt flink over en weer geroepen, meneer heeft er namelijk al veel werk in zitten, zegels afscheuren, likken, inplakken. Henk heeft er echter geen zin en houdt voet bij stuk, dus wordt het 15$, een sacherijnige Egyptenaar achterlatend. De douane gaat ongekend vlug en ook alle bagage is aangekomen. Buiten staat Karina, de Nederlandse eigenaresse en haar man de kapitein al te wachten. De spullen worden op de bus geladen en we vertrekken. Door Hurghada heen, met hier en daar wat schapen op onze weg, bereiken we het hotel waar de boot is afgemeerd. De spullen worden overgeladen en 15 minuten later varen we weg. Anderhalf uur en 3 dolfijnen later, na een korte briefing door Wael onze duikleider, liggen we in het water voor onze eerste duik, die zoals altijd een checkout duik is. Mij wordt nooit helemaal duidelijk wat er uitgechecked wordt, maar de traditie vereist het nou eenmaal. Het zicht is matig maar het rif is leuk. Al vrij snel zien we boven ons een dolfijn zwemmen, hij duikt wat rond ons heen en vertrekt. We zien een enorme kogelvis, wat blauwgespikkelde roggen, een Spaanse danseres en als we terug gaan verschijnen er 3 dolfijnen. Twee grotere en een jonkie. Ze blijven minuten lang ronddolen en het jonkie maakt de gekste capriolen, hij staat verticaal met z’n kop naar beneden en kijkt ons uitdagend aan. Als ze vertrekken is het voor ons ook tijd om op te stijgen. Boven gekomen zijn er een aantal mensen die zich de haren uit het hoofd trekken omdat ze dat checkout geneuzel niet nodig vonden en zodoende de dolfijnen hebben gemist. De boot is mooi, hij is pas 18 maanden oud en heeft mooie, ruime hutten. We krijgen warm eten en dat is heerlijk, wel weer machtig veel knoflook, maar je kent ons motto: hoe knoffer, hoe toffer. Om 8 uur liggen we er al weer in, het water dan wel te verstaan. We zien gelijk een Calamaris die door het licht van de lampen wordt opgeschrikt en bijna tegen mij aan zwemt, en een Spaanse danseres. De duik is heel erg mooi; een grote tandbaars, een grote slapende papagaaivis en een mooie krab en aan het einde nog een stevige murene. Het water is behoorlijk veel kouder als afgelopen najaar en na drie kwartier duiken zijn we koud. Kouder is dan wel een relatief begrip want we praten nog altijd over een graad of 20. In Nederland ben je al blij als het boven water zo lekker is. Toch ben ik blij dan we de 7 mm wetsuits mee hebben genomen. Boven gekomen drinken we nog wat om op te warmen (elk excuus is geldig…(de taxfree heeft een cask strength Laphroaig opgeleverd)) en gaan vervolgens vroeg slapen want al lijkt het dagen geleden, nog geen 20 uur terug stonden we met branderige ogen van de slaap naast ons bed om te vertrekken.

Op zoek naar wrakken