Codehole

Vandaag de Cod Hole. Het zicht is prima, het rif is prachtig en de vissen ook. Zelfs zonder te lokken met voer, zien we al twee grote potatocods. Ook zien we drie grijze rifhaaien rond patrouilleren aan de rand van de drop-off. Een witpuntrifhaai scharrelt over zijn rif. Een groepje van 5 vuurpijlvissen zwemt rond met de grote uitstekende vin omhoog. We zien een vreemde vis, die twee antennes boven op zijn kop heeft en een soort dansje doet (speurwerk in de boeken levert op dat het een rockhopping wrasse is). Onder de boot vindt ik een prachtige anemoonvis, dieprood met felle witte lijnen. De tweede duik wordt het voeren van de baarzen. Timmy doet de briefing. Hij legt uit dat iedereen die het wil met hem mee gaat.

Hij neemt een jerrycan met gaten mee waar dode vis in zit. Aangekomen bij de plek gaan we in de “praise Timothy” cirkel zitten. Hij komt langs, zonder flippers om makkelijker te kunnen bewegen en houdt bij elke duiker een vis in de buurt die door de gigantische baarzen wordt opgeslokt. De red bass, gemene uitziende vissen met akelige Dracula tandjes, proberen de vis af te pakken. Het is een heksenketel, maar wel erg gaaf. Boven ons hangt een napoleonvis in de hoop nog wat restjes te verorberen. De klap waarmee de vis door de potatocods wordt opgeslokt is zelfs voelbaar. Ze draaien en wringen zich tussen de duikers door en de snelheid waarmee ze accelereren is fenomenaal. Op weg terug naar de boot zwemmen ze nog steeds achter ons aan. Het is in het hele marinepark verboden vissen te voeren behalve op deze ene stek omdat de kolonie potatocods hier van oudsher afhankelijk is van het voeren. Als ze niet gevoerd zouden worden, zouden ze het niet overleven omdat ze niet meer weten hoe ze moeten jagen. Natuurlijk is het niet goed te praten maar eenmaal in deze situatie is het logisch dat er een uitzondering voor deze voedering gemaakt wordt.

De derde duik van de dag is bij de Lighthouse bommie. Een kale zandvlakte waar een kaarsrechte bommie uit oprijst, zoals een vuurtoren. De bommie is bezaaid met leven, naaktslakken, platwormen, anemoonvissen, schildpadden, een grote school gele snapper. Het is echt een feestje. We cirkelen langzaam om de bommie heen. Eenmaal boven gekomen maken we een safetystop, maar een schildpad blijft als maar terug komen en daar blijven we naar kijken en dus kom ik met 15 bar weer terug op de boot…Mijn oor wordt steeds dikker maar ik heb totaal geen problemen met klaren dus ga ik maar door met duiken. We gaan duiken bij Challenge Bay. Als we ondergaan merken we meteen dat de voorspelde sterke stroming er zeker is maar de verkeerde kant op. We gooien het plan dus om en vertrekken tegen de stroming in. We zien twee torpedobaarsjes die een nest aan het bouwen zijn. Ze nemen kleine stukjes koraal in hun bek en maken er een soort heuveltje van. Om ons heen is het erg druk met vissen. Een grote school sardines zwemt over het rif. Er boven hangen dikkopmakrelen. We kijken gefascineerd toe hoe de grote school sardines als één man beweegt. Ze veranderen van richting op een soort van onzichtbaar commando. Het zijn er echt vele duizenden. De makrelen zijn aan het jagen en drijven de vissen op tot een bal, de zogenaamde baitball. Als ze de school tot een bijna massieve bal met vissen hebben samengedreven schieten ze er als pijlen doorheen en komen met een bek vol vis er weer uit. De school slaat op de vlucht als er vanaf tientallen kanten aangevallen wordt en vlucht weg, precies over ons hoofd. Het geluid dat de tienduizenden vissen produceren lijkt nog het meest op een zware branding die op een rotskust breekt. We blijven zo’n 20 minuten toe kijken hoe de vissen opgejaagd worden maar er wordt geen baitball meer gemaakt. Terug op de boot blijkt iedereen toch eerst met de stroming mee gegaan te zijn (inclusief de zichzelf bijna tot goddelijke duikstatus verhevene Grootbek Amerikanen). Steve is met Hillary en Brenda op pad geweest en die zijn ver van de boot tot de ontdekking gekomen dat de terugweg zwaar is. Brenda komt zuchtend en steunend terug op de boot en vertelt iedereen dat ze de terugweg alleen maar gehaald heeft omdat ze zichzelf een fles wijn heeft beloofd. Mijn oor is redelijk pijnlijk en dus besluit ik om de nachtduik niet te doen. Tanja is solidair en dus zitten we een uurtje later met Wolfgang, Hillary en Brenda gezellig de fles wijn van Brenda op de maken. Voor het eerst in de vakantie is het gezellig. De uitwisseling tussen mensen met totaal verschillende levens is altijd leuk zolang er maar ruimte is om iedereen zijn zegje te laten doen. Intussen zijn de Grootbek Amerikanen op de TV hun video’s aan het bekijken. Een van de Amerikaanse vrouwen heeft een snerpende stem en gebruikt die om de andere filmer tot op de grond af te fikken, die vervolgens alles kan verklaren om uiteindelijk toch zijn onfeilbare status te behouden. Zonder dat we het afgesproken hebben is iedereen zo gaan zitten dat we met de rug naar de TV zitten en hoe nieuwsgierig ze ons maken, niemand is bereid om als klankbord voor hun zelfverheerlijking te dienen. Kevin, die wel is wezen duiken komt binnen en verteld dat het een matige duik was, ik weet niet of het waar was of dat hij geen zout in de wonde wilde wrijven maar het is in ieder geval fijn om te horen dat we niets bijzonders hebben gemist. We gaan vanavond nog een paar uurtjes varen maar het grootste gedeelte van de nacht zullen we afgemeerd zijn, dus we kunnen rustig gaan slapen.