Drie keer raden…

Vandaag muckdiving. De gids heeft prima in de gaten waar onze interesse ligt. De bus wordt op 10 meter van de duikplateau’s geparkeerd, maar no way dat wij die afstand zelf met de apparatuur mogen overbruggen. De oudjes van het dorp worden tevoorschijn getoverd en gaan met een setje op hun hoofd of rug op pad om de enorme afstand te overbruggen. We hebben ze blijkbaar gestoord in de gemeenschappelijke douche sessie van de kinderen want die komen druipend van het water uit een hokje. Ze zijn nogal onder de indruk van alle de rare gasten met ingewikkelde spullen dus zoeken ze veiligheid in (groot)moeders rokken. Die loopt echter te zeulen met de duikspullen want een nogal verwarrende scene oplevert. De kinderen zijn vertederend, de sjouwende oudjes ongemakkelijk.

De duiken zijn interessant. Ze hebben wel iets weg van Zeelandduiken, zandvlakte met hier en daar wat steen dat vol zit met leven (en geheel on-Nederlands: heel veel zwerfplastic). Het verschil met Nederland zit hem, naast de temperatuur natuurlijk, met name in de enorme biodiversiteit. Waar je ook kijkt, je vindt er naaktslakken in prachtige kleuren, garnaaltjes die de kleur van hun veerster aannemen (en die hebben uitbundige kleuren als helder wit, geel, rood, oranje en blauw) en krabje. De camera’s maken overuren en de teller van de naaktslakkenscore ratelt omhoog. Tussen de duiken door een uurtje koffie of een door een local op de scooter afgeleverde heerlijke lunch. De locals lijken het wel gezellig te vinden want ze blijven rondhangen en roepen af en toe wat aardig (of althans ze kijken er heel vriendelijk bij) Er is ook een hoofd watervoorziening, een oudje in een camouflage pak. Er is 1 kraan waarmee hij het water kan sturen naar de spoelbak, de wc of de douche. Als je naar 1 van de faciliteiten toe loopt, lacht hij zijn door de zon gebruinde tanden bloot en regelt het water.

Omdat we weer lange duiken maken en ik de grootverbruiker qua lucht ben, gebeurd het met enige regelmaat dat ik de laatste ondiepe stuk met een deuk in mijn fles afmaak. Het is te leuk om afscheid te nemen. Toch is de manometer onverbiddelijk en komt ook aan deze duikdag een eind. De bus wordt door de locals ingeladen die ons vervolgens ook weer vriendelijk uitzwaaien. Onderweg moet de chauffeur behoorlijk in de ankers omdat er een elektrakabel dwars over de weg hangt. Iedereen staat er naar te kijken met interesse maar niemand lijkt iets te ondernemen. Zo ook onze chauffeur. Met wat manoeuvreren kan hij onder de kabel door en dus laten we het probleem achter ons.

’s Avonds laten we ons onder de jengelende tonen van de fluit die onderdeel maakt van een stukje live Balinese muziekcultuur trakteren op een cocktail. Dat kun je beter niet doen want behalve dat de kaart bijzonder Engels bevat zoals cain throu en Tequila sunrice, wordt de laatste ook gemaakt met wodka. De maaltijd is aardig maar niet speciaal. Omdat we morgen achterlijk vroeg op moeten voor de early morning dive van half 6, liggen we rond half 10 al in bed. Voordeel van een duikvakantie waarin je lang en veel duikt, is dat je vrijwel altijd kan slapen.