De dag begint vroeg met een ontbijt waar menig vliegveldhotel een voorbeeld aan mag nemen. Terwijl op de achtergrond de vliegtuigen bijna door de achtertuin van het hotel vliegen, bereiden wij ons voor op de komende fase. Marieke en Suzan maken hun spieren vast los met een potje tafeltennis (half 7…) als in de verte de shuttle verschijnt die ons op het vliegveld af moet leveren. Dat doet ie zonder enige problemen en ook het inchecken gaat zonder problemen, weer geen rij! Maar als we naar de incheckbalie lopen zien we een flinke rij staan bij de securitycheck, gelukkig maar, je wilt er toch een beetje bij horen…En tot overmaat van ons genoegen weigert ook het automatisch-koffer-opslokkende-vervolg van de selfcheck-in onze tassen omdat ze te groot zijn. Of we ons bij de handmatige incheckbalie willen vervoegen waar ook een aardige rij staan. Maar het is ons niet gegund, we worden tussen lange twee rijen door gedirigeerd naar de afwijkende bagagebalie waar een ietwat verveelde Noorman eenzaam staat te wachten om onze tassen alsnog mee te laten gaan in de bagageafhandeling (hopelijk dan…) Door naar de security check waar op mysterieuze wijze ook de rij is verdwenen. Op één of andere manier is Sint Jacob, de beschermheilige van de reizigers tot het uiterste gegaan om ons te ontzien van alle ontberingen die de mainstreammedia over ons uitstort. Ik ben goedgelovig maar de term “fake news” dringt zich op.
Tromso
De vlucht verloopt verder rustig met slechts 1 wrede onderbreking. In Tromso worden we geacht het vliegtuig even te verlaten om ons paspoort aan de politie te laten zien omdat Noorwegen wel, maar Spitsbergen niet tot het Schengen gebied behoort. Normaal gesproken geen probleem ware het niet dat de luchthaven verbouwd wordt en we over het platform naar de terminal moeten lopen. Er giert een stormwind over het platform en de regen striemt ons in het gezicht. Twee vriendelijke snuiters werpen een blik op de paspoorten, laten ons door en 20 minuten later zitten we weer op onze vertrouwde plaatsen. Een dik uur later verschijnt Spitsbergen onder ons: diepe fjorden omzoomt door ruwe bergen met wat pollen groen van wat zomergras. 
Het vliegtuig daalt en daalt en net als je op zoek wilt gaan naar je reddingvest komt er een eind aan de zee en verschijnt er een lap asfalt. Tromso was gelukkig niet maatgevend voor de weersomstandigheden en dus wandelen we onder een waterig zonnetje met een graadje of 8 naar de terminal. Het laatste mogelijk obstakel kan nu alleen nog missende bagage zijn maar we vinden alles terug (in tegenstelling tot een aantal andere medereizigers…) en zo lopen we een uurtje later door bruisend Longyearbyen. Bruisend genoeg om na een half uur te eindigen met een pizza en wat bier\wijn\fris.
Door naar de boot waar alles op rolletje verloopt. Enkele bekende gezichten onder het personeel, niet dat zij zich daar nog wat van herinneren overigens… De huttenindeling is niet zoals gedacht en dus wordt er wat geruild met toegangskaarten en waarna we vol goede moed naar de sloepenrol gaan. Dat pakt anders uit want de huttenindeling heeft blijkbaar ook gevolgen voor de indeling van de reddingsboten. Een boze meneer van huishoudelijke tak van het personeel spreekt ons streng toe maar weet na veel over en weer gekakel er niet veel meer van te maken dan de status quo…
Tijdens het diner ontstaat er enige ophef omdat er 3 witte stipjes worden gesignaleerd. IJsberen! En ook al geloof ik werkelijk dat ze het waren, meer als een wit stipje worden ze niet. We varen intussen door een diep fjord, omgeven door enorme gletsjers op weg naar open zee om morgen hopelijk een blik te kunnen werpen op pakijs. Dit jaar een extra grote opgave omdat het ijs razendsnel en op veel grotere schaal is gesmolten. Nergens ter wereld zijn de gevolgen van onze grondige poging om onze wereld naar de klote te helpen zo goed zichtbaar als hier ☹ Intussen is het kwart over twaalf ’s nachts en is het buiten gewoon dag en dat gaat niet veranderen. Tot 24 augustus is het hier 24 uur licht, daar is maar 1 oplossing voor: zelf de luiken dicht doen en dat is precies wat ik nu ga doen. Morgen verder
Geef een reactie